The ordinary life

Het leven gaat zijn snelle gangetje en de weken passeren alsof het niets is. En het zijn best wel drukke weekjes geweest.

Eerst en vooral is er het zoeken naar en gewoon worden van de nieuwe ochtend- en avondroutine. Papa vertrekt al om 7u naar zijn werk zodat hij hopelijk rond 17u kan stoppen en tussen 18u en 18u30 thuis is (een rit van minimum een uur, vaak een uur en een kwart, zowel heen als terug, pffrt). Rond 6u30 opstaan, klaarmaken, bokes smeren en dit alles liefst voor onze pruts wakker is. Als we geluk hebben, wordt ze rond 7u wakker, anders is ze er al om 6u30. Tweemaal heb ik haar om 7u30 moeten wakker maken (een zeldzaamheid). Dan flesje geven. Vroeger dronk ze haar flesje leeg in minder dan 10 minuten, nu is ze constant afgeleid en ben ik al blij als ze na een half uur gedaan heeft. Kleertjes aan en gepakt en gezakt naar de crèche! Donderdag en vrijdag is het ietsje anders en rustiger, dan komt meter Kris naar Aspelare en 's avonds ga ik onze pruts halen bij de meter.

's Avonds zijn Nora en ik tussen 17u30 en 18u thuis, madame wil dan dírect aan tafel voor een boterhammeke. Enkele minuten uitstel als mama bvb. dringend naar toilet moet (wat nogal eens het geval is), is genoeg reden voor Nora om dramatisch en hysterisch te huilen*. Tijdens het boke eten, kan ik het mama-en-papa-eten al wat voorbereiden of ik eet een boterhammeke mee (honger!). Na het boke is het quality-time met Nora en spelen we met ons tweetjes tot papa thuis is. Om 19u is het badjestijd (om de twee dagen) en rond 20u haar flesje, waar ze de laatste tijd ook haar tijd voor neemt... En nadien kunnen wij eindelijk koken en eten. Dankzij het fantastisch afwasmachine valt het taakje afwassen wel weg *juich juich*.

Na het opruimen en andere huishoudtaakjes, kunnen we eindelijk in de zetel ploffen en naar TV kijken. 't Is te zeggen: we kunnen kiezen tussen de tv-zender één: zwart wit beeld met veel sneeuw. Ofwel Canvas: iets beter beeld én in kleur. Dit geldt echter enkel als het helder weer is; als het bewolkt is, is er enkel keuze tussen Canvas of Canvas: weliswaar slechter beeld en zwartwit. Tof!
En ik geef het toe, ik mis kabeltv toch wel. Al is het maar een uurtje dat ik kan kijken naar een tv-programma naar keuze, puur als ontspanning, om ff te chillen...
Een boek lezen is toch niet helemaal hetzelfde :)
Ma bon, normaalgezien hebben we maandag terug kabel. En woensdag internet. "Normaalgezien": het is nog moeilijk om die ongelofelijk bekwame en professionele medewerkers en helpdeskmannetjes/vrouwtjes van Telenet te geloven...

Bij de drukke werkweekroutine kwam er dan ook nog bij dat ons gezinnetje niet gespaard is gebleven van allerhande virussen. Nora was in de herfstvakantie al ferm verkouden, met een bronchitis. Week nadien was ze goed, maar vorige week terug een felle bronchitis en deze week al wat beter maar toch nog een aanslepende hoest. Ook de papa is verkouden geweest en ik ben nu wat aan het genezen van een ferme verkoudheid plus een vage kortdurende buikgriep (of iets dergelijks). Slijm, slijmer, slijmst! Het mag nu wel even gedaan zijn.

Uiteraard is het niet enkel kommer en kwel. Integendeel. We voelen ons al goed thuis in onze nieuwe stek en we genieten volop van de ruimte, luxe en praktische dingen (vergeleken met onze ex-woonst in Gent). Alleen al onze open keuken die gerieflijker is en in verbinding staat met de living: wat een verschil en wat een verademing. Koken wordt nu zelfs bijna plezant! ;)

Natuurlijk blijft er nog heel veel te doen in huis: schilderen (kerstvakantie), dozen met boeken uitladen eens we voldoende boekenrek hebben (ooit), oprit leggen (ooit ooit), tuin en terras (ooit ooit ooit), nieuwe meubels, nieuwe salon, nieuwe slaapkamer (winnende lottonummers zijn altijd welkom :D), deftig inrichten enz enz.

Soms ben ik onze huidig allegaartje van meubels zódanig beu... Ik heb al redelijk goed in mijn hoofd wat ik wil en hoe ik het wil en het is frustrerend om te moeten wachten om alles te kunnen uitvoeren en inrichten naar mijn (sorry, onze!) zin. Maar ik weet dat dit heel bekend in de oren klinkt van iedereen die net gebouwd of gekocht hebben. But i want it all and i want it now ;)

Wat is er al gerealiseerd in de bijna 4 weken dat we verhuisd zijn?
Wel, er ligt kliklaminaat in onze en in Nora's slaapkamer. Wat een groot verschil met de groezelige, vuile chape! Very nice. Foto's volgen!
Deze week is Jurgen ook achter 4 grote voorraadrekken geweest voor in de berging(en). Ze zijn zelfs al allemaal geïnstalleerd (grote pluim voor de papa!). Van 't weekend worden de bergingen definitief op orde gezet en ingericht.
En de stores en overgordijnen voor een deel van de ramen zijn gekozen en besteld. Normaal gezien zijn ze klaar op 22 december...
Stap voor stap dus.

Zoals onze patatje Nora: stap voor stap. Al is het toch nog vooral kruipbeweging voor kruipbeweging. Ze kan een behoorlijke afstand stappen, áls ze wil*. Maar als ze kan, zal ze toch nog stappen met steun. En als ze een grote afstand wil overbruggen, zal ze gewoonweg kruipen. De luie trees. Grrr ;)

* En een sterk willetje heeft ze, amai! Alle grote en (vooral) kleine dingen die haar niet aanstaan of die we haar verbieden: we (en de omgeving) zullen het geweten hebben! Hart-ver-scheu-rend begint ze te wenen, hoofdje achterover, vuistjes gebald, met dikke (krokodillen)tranen. Steeds een toontje hoger, als we niet ingaan op haar wensen.
Een typisch voorbeeldje:

Als ze een stukje boterham met beleg krijgt, splijt ze de boterham heel professioneel open om het stukje beleg er triomfantelijk vantussen te halen en met smaak op te peuzelen. Als ze grote honger heeft, niet te moe is en goesting heeft, eet ze ook het brood zelf op en soms zelfs de korstjes. Maar o maar. Als de grootste honger gepasseerd is, als ze wat moe is of als ze haar kuren gewoon heeft, dan wijst ze na het oppeuzelen van het beleg met een op en neer gaand wijsvingertje naar een vers stukje boterham met beleg gepaard gaande met de ongedurige kreetjes "dit dit dit" zonder de boterham zelf op te eten. En dat laten wij als ouders niet toe natuurlijk! Ha! We zeggen dan heel rustig "neen Nora, eerst boterhammeke helemaal opeten, dan krijg je een nieuw stukje". En hopla! Madam trekt eerst een pruillip, haalt diep adem en begint hartverscheurend te wenen. Ze schudt driftig met haar hoofdje heen en weer en vaak zwiert ze de boterham ook nog van tafel. We rapen de boterham telkens op, leggen hem voor haar en blijven ijzig kalm (uiterlijk dan toch). We proberen haar eerst af te leiden om haar zo verder te laten eten, als dat niet lukt, negeren we haar en bladeren we bvb. "rustig" in een boekje. Tot ze breekt en toegeeft. Wat láng kan duren. Soms breekt ze gewoon niet en halen we haar van tafel. Het negeren lijkt vaak wel te helpen. We prijzen haar dan wel als ze dan uiteindelijk toch beteuterd en boos het stukje brood in haar mondje steekt (én opgegeten heeft, want vaak beginnen we te vroeg te prijzen en haalt ze het stukje brood alsnog uit haar mond). En vooral 's avonds na een vermoeiende dag in de crèche zijn zulke taferelen bijna dagelijkse routine. Sjans dat onze aanbouwende buren nog aan het bouwen zijn! ;)

Maar 't blijft een schatje natuurlijk :) Ze begint ons nu ook vaak te imiteren. Zelf door haar haartjes wrijven als ze mij mijn haar ziet kammen. Mee'helpen' de tafel te kuisen. Zelf schoenen aan- of uitdoen als ze iemand anders dit ziet doen. Dezelfde geluidjes nabootsen. We zullen op onze woorden moeten beginnen letten...

Vanavond is het ook nog eens smurf-tijd. Afspraak bij de gynaecologe (bij de vroedvrouw eigenlijk, want de gynaecologe is zelf in bevallingsverlof). Hopelijk met fotootje deze keer. We hebben nog geen enkele mooie echo-foto doordat smurf altijd met het gezichtje naar mijn rug gekeerd is. Vorige keer was het enige wat we goed konden zien zijn/haar poep. Wat een manieren, nu al. En tijdens zo'n echo ligt hij/zij ook altijd mooi stil, geen beweging in te krijgen, terwijl het gewoonlijk bijna constant zit te wriemelen, bewegen en stampen. Ik hoef al een tijdje niet te wachten op het gewoonlijke 'mijn blaas is vol'-gevoel. Al lang voor mijn blaas dat niveau bereikt heeft, moét ik gaan plassen omdat smurf volop zit te schoppen op m'n blaas. En deugd doet dat niet.
De schopjes zijn sowieso harder en duidelijker voelbaar omdat mijn moederkoek deze keer achteraan i.p.v. vooraan zit. Het verschil is echt wel opmerkelijk. En het zal er niet op verbeteren. Niet dat ik klaag natuurlijk, voorlopig vind ik elk schopje en elke beweging nog elke keer een wonderlijk moment. En ik geniet ervan als ik 's avonds (aangezien ik toch geen deftig tv kan kijken) bewegingen kan uitlokken door op mijn buik te duwen en m'n buik ook al goed zie op een neer gaan. Onze eerste communicatie :)

Het wordt vanavond trouwens extra leuk. Na onze afspraak bij de vroedvrouw gaan Jurgen en ik samen gezellig iets gaan eten en nadien - eindelijk - nog eens naar de cinema (naar de film Ben X). Ik kijk er al weken naar uit! Joepie!