Eerste schooldag-gevoel

Afgelopen donderdag was het zover: terug gaan werken! Na bijna 2 maanden verlof. Heel tof om de collega's weer te zien, wat bij te kletsen én om met 'iets' anders bezig te zijn dan met Nora.
Maar na twee dagen ben ik al ZO moe. Ongelofelijk. Ik dacht dat de zwangerschapsvermoeidheid de afgelopen weken verminderd was, maar in de namiddag zou ik echt een dutje kunnen doen, kan m'n ogen amper open houden. Ik probeer nochtans (en slaag er ook in) al een ganse week om minstens 8 uur te slapen.

En het zal er niet op verbeteren, vanaf volgende week élke dag gaan werken! Voor de meesten een vanzelfsprekendheid, voor mij iets van lang geleden. 14 maanden geleden om precies te zijn.

Bovendien werk ik vanaf maandag 3 dagen in een nieuwe vestiging, dus nieuwe omgeving, nieuwe collega's, nieuwe regeltjes en gewoontes. En zoals gewoonlijk, ben ik behoorlijk nerveus voor iets nieuws! Ook al weet ik dat het allemaal wel zal wennen en meevallen, maar toch...
Samen met heel veel schoolkinderen zal dus ook ik maandag het 'eerste schooldag' gevoel hebben, brrrrrrrr!

Misschien moet ik mij nu ook een nieuwe pennenzak, nieuwe stylo, nieuwe boekentas én een nieuwe outfit aanschaffen ;)

Met de trein naar Oostende (deel 2)

Een (erg) uitgebreid verslagje van ons (half) dagje aan zee!

Zondagavond was alles reeds gepakt en gezakt. Ik ben nu eenmaal soms een beetje een controlefreak en zelfs voor een halve-daguitstapje naar de zee wil ik dat alles de dag tevoren al klaar staat. Meestal werk ik zelfs met lijstjes (en niet enkel om valiezen te maken) maar dat heb ik deze keer wel kunnen laten.

Maandag 27 augustus.
Om 7u15 samen met Nora wakker geworden, deze keer niet zuchtend en kreunend omdat ik graag nog net wat langer zou slapen, maar superenthousiast uit bed gesprongen (ok, dat is misschien wat overdreven). Flesje gegeven, gespeeld, gezellig samen ontbeten en om 9u Nora terug in bed gestoken voor een hopelijk deugddoend dutje zodat ze er de rest van de dag goed tegenaan kan!

Iets voor 11u arriveerde meter Kris. Zij zou de buggy en maxi-cosi (en nog wat andere spullen) meenemen met de auto en ons afzetten aan het station. We wouden de trein nemen naar Oostende en niet de auto, niet alleen voor het extra avontuur en het nieuwe eraan, maar ook uit schrik dat er onderweg file zou zijn en dan is het stressen met een ongeduldige Nora in de vroemvroem.
Om 11u werd Nora wakker (na heel zachtjes aandringen van de mama) zodat we de trein van 11u38 konden halen.

Het was enorm druk op de trein, tegen onze verwachtingen in. Maar mama en papa zijn voorzienig geweest en hebben een ticketje eersteklas gekocht. Zelfs daar was het echter zoeken naar een plaatsje.
Nora vond naar buiten kijken veel minder interessant dan verwacht. Gelukkig zat er voor ons een gezin met 2 kindjes wat voor afleiding en entertainment zorgde. Staande op het tafeltje aan ons zitje kon ze net boven de zetel uit piepen. Ze deed niets liever dan kirren, lachen, roepen, zwaaien (het pitsen in de neus en poken in de ogen probeerden we in de kiem te smoren) naar die 2 andere pagadders. Af en toe met een decibelniveau dat de ganse coupé deed omkijken :)

Om 12u15 kwamen we aan in Oostende: een wolkenloze blauwe hemel. Super. Wel een fris windje maar dat negeren we wel gewoon.

Net gearriveerd in Oostende en Nora is redelijk onder de indruk van al die mensen en bootjes.

Na wat heen en weer ge-gsm konden we uiteindelijk na wat moeite toch met onze nichtjes Annabel en Lieselot en met meter afspreken. Mama was haar handtas thuis vergeten - dat gebeurt anders zelden, echt waar - en meter Kris was zo vriendelijk om deze nog te gaan halen voor ze naar Oostende reed, maar de telefoonnummers van de nichtjes zaten natuurlijk niet in papa's gsm maar wel in die van mama....

En dit zijn ze! De zussen Annabel en Lieselot*smiiiile*

Voor we ons naar de dijk begaven, moesten de hongerige magen gespijsd worden. De zusjes raadden ons brasserie Buyl aan.
Het is er alleszins goed meegevallen! Een (kind)vriendelijke bediening (Nora's warme groentenpap werd geserveerd op een klein bordje met dessertlepel en servette) en het eten was lekker. En het was gezellig ook: lekker kletsen en (vooral) lachen en 'gibberen' met de twee (beetje zotte) meiden :p

Papa (in een niet zo flatterende pose), Lieselot en meter.

Ook Nora vond het wel plezant (en had vooral interesse in ons eten en minder in haar eigen groentenpap):

De draagdoek is trouwens multifunctioneel: hij is niet alleen nuttig als dekentje om op te zitten of als kussentje in de buggy maar ook als sjaal om Nora vast te binden in een anders niet zo veilige eetstoel!

Daarna volgde een wandeltochtje op de dijk naar het appartement van de meter van de 2 nichtjes. En wat voor een wandeltocht! :p
Constant twee tetterende, giechelende, bekvechtende, roepende meiden. Aan elke kant van me eentje. Man man man! :) Ik denk dat iedereen op de dijk ons opgemerkt heeft. But who cares, 't was plezant en ik heb even hard meegelachen :)
Alleen Jurgen hield zich (letterlijk) op een afstand en beeldde zich al een gelijkaardig toekomstbeeld in, met in de plaats van het luide-meiden-duo Lieselot en Annabel de zussen Nora en smurf (indien laatstgenoemde een meisje blijkt te zijn dus). Hij houdt zijn hart al vast, haha :)

De koffie en taart hebben erg gesmaakt bij de meter van Annabel en Lieselot. Het was ondertussen al 15u, Nora was al 4u wakker en redelijk moe. We hebben een poging ondernomen om haar daar een dutje te laten doen. Op een matras op de grond in een vreemde nieuwe slaapkamer zonder slaapdoekje, zonder muziekje, zonder slaapzak, maar mét tut. Op voorhand reeds gedoemd om te mislukken. En wat had je gedacht? Madam heeft toch wel 2 seconden neergelegen, voor de rest alleen maar geïnteresseerd in het verkennen van elk hoekje van de kamer. Maar slapen? Vergeet het maar. Ach ja, we hebben geprobeerd, niet waar?

Op naar het strand dan maar! Eindelijk!

De twee 'trezekes' waren al voorop en hadden al een stukje strand en een windzeil en wat strandstoelen bemachtigd. Het was verrassend warm geworden ondertussen en zeker uit de wind was het heet.
Nora heeft toch wel een volle 3 minuten met het nieuwe strandspeelgoed (voor slechts 1€ :p) gespeeld.


Het kasteeltjes bouwen, putjes graven en emmertjes met zand vullen zal iets voor volgend jaar zijn, denk ik. Rondkruipen, afval in mond stoppen, in de strandzakken van de nichtjes neuzen en alles eruithalen was daarentegen wél interessant. Maar toen dit meermaals werd beantwoord met een strenge 'neen' werd Nora boos. De (over)vermoeidheid zat daar ook wel voor iets tussen.

Op naar de zee dan maar!

In de hoop dat dit wel voor voldoende afleiding zou zorgen om haar rustig en ge-entertaind te houden. En dat was het wel degelijk. Ze keek rond met grote ogen en een doodserieuze blik. Heel typisch. Op zo'n moment is lachen het laatste waar ze aan denkt of moeite voor wil doen, ze is teveel onder de indruk.
Het water was minder koud dan verwacht en Nora bleef maar verder in zee stappen, golven of geen golven. Het pootjebaden werd al gauw buikjebaden. Plezant om onze pruts zo bezig te zien!


Uit het water was ze tevreden, zolang ze mocht blijven stappen aan het handje. Vanaf ze op de arm moest, was het gedaan met de leute. De vermoeidheid sloeg weer genadeloos toe en al wenende hebben we haar zo snel mogelijk afgedroogd en aangekleed. Het was al bijna 17u en ze kreeg ook al terug wat honger, dus dropten we haar in de buggy en gingen we (= mama en papa, meter Kris bleef nog wat zonnen op het strand) de dijk op. Daar had ze weer wat afleiding en was ze weer rustig (oef!). Op een trapje aan de dijk onze pruts fruitpap gegeven. En honger had ze wel degelijk! Het potje ging zonder moeite binnen. Nadien kwartiertje rondgewandeld en - wonder o wonder! - ze viel in slaap in de buggy, zelfs zonder veel protest. Papa offerde zich op om nog wat door te wandelen met Nora zodat mama terug naar de andere drie madammen kon gaan om nog wat te luieren in het zonnetje.

Het werd 18u, tijd voor de girlies om terug naar het appartement te gaan en terwijl we opruimden waren vader en dochter ook terug aan het strand. Nora vast in slaap, dachten we... Nog geen 5 minuten later werd ze, weliswaar goedgezind, wakker. Ze heeft toch wel een vol half uur geslapen in de buggy!

18u30: een meer dan moe-e Nora, Annabel en Lieselot die die avond ook naar huis moesten (met spijt in hun hart!) en hun valiezen nog moesten maken en mama en papa die nog afgesproken hadden met vrienden om in Duinbergen naar het vuurwerkfestival te kijken. En die ook eerst lekker romantisch met hun tweetjes ergens iets wouden gaan eten :)
Wijselijk besloten dus om Nora samen met meter Kris met de vroemvroem 'naar huis te sturen'...

19u: op het terras van restaurant 'Toi moi et la mer' (hoe toepasselijk) beland met uitzicht op de zee en een mooie bewolkte zonsondergang. Genoten van een heerlijke maaltijd maar vooral van de rust en elkaar (hoe romantisch :)

Oooooooh! :)

20u30: Koffietje op en hoogtijd om naar Duinbergen te gaan! Om 22u begint het vuurwerkfestival. We hebben een 'date' met Davy en Bert om samen naar het vuurwerk te kijken. En we hebben VIP-plaatsen! Bert zijn ouders hebben een appartement in Duinbergen, op ehm 20 meter van de plaats waar het vuurwerk afgestoken wordt. Wat een luxe!
Er komt echt een immense massa volk naar dit festival (zeker op de laatste dag waarop ze de winnaar van het jaar ervoor tonen). Vroeger (we gaan nu al een jaar of 5) kwamen we vroeg genoeg om een goed plaatsje te zoeken om daar dan te blijven wachten tot het effectief begint. Je moet dan ook de ganse tijd rechtstaan tussen die menigte mensen, niet zo comfortabel. Vroeger kon je trouwens makkelijker vanop het strand kijken, maar dat is nu verboden.
Maar sinds vorig jaar geen massatoestanden meer! Vanop het terras op het eerste verdiep hebben we een i-de-aal zicht op het vuurwerk. Een wijntje (of fruitsapje) binnen handbereik, warme zachte zetels en 'neerkijken' op die grote massa mensen onder ons. Hoe lekker decadent! ;)

Om 20u45 nog nét de kusttram gehaald (al lopende), een uur (!) van Oostende naar Duinbergen, om dan stipt om 22u en dus nét op tijd te arriveren bij Davy en Bert. Ik was weliswaar zwaar aan het hijgen en zuchten omdat ik ocharme een beetje moest lopen én m'n blaas stond op springen (een wc op een tram zou een leuke uitvinding zijn).

Uiteindelijk wel opnieuw genoten van een prachtig vuurwerk. Hoewel het dit jaar wat minder spectaculair en indrukwekkend was dan vorige jaren. Volgend jaar beter!

Na het vuurwerk nog wat bijgebabbeld en dan een lift gekregen naar huis (luxe again!).

Merci Bert en Davy, merci! :)

00u30 Doodmoe en nog nagenietend van een leuke dag ons bed in gedoken!

De volgende dag is Jurgen (pas) om 8u30 wakker geworden en vliegensvlug naar het werk vertrokken terwijl ik me nog eens kom omdraaien (za-lig).
Zelf rond 9u30 opgestaan, om 13u12 trein op naar Ninove en om 14u05 Nora teruggezien die breed glimlachte toen ze mij zag. Hartverwarmend :)

P.S. In het kader van een terecht negatief berichtje over 'De Lijn' op schattige Renee's oude blog (dit is trouwens haar nieuwe blog), wil ik ook eens een positieve ervaring met een tramchauffeur melden. Op weg naar de halte van de kusttram, passeerde de tram ons en moesten we lopen om hem te halen. We dachten dat we geen tijd meer hadden om buiten aan het loket een ticketje te kopen dus besloten we om op de tram een kaartje te kopen, ook al is dit 20% duurder. De chauffeur gaf ons echter de kans om toch aan het loket een ticketje te kopen en zou wachten op ons (anders zou het nogal gemeen zijn natuurlijk). Het is misschien maar een kleine geste, maar we waren toch aangenaam verrast en die lieve meneer erg dankbaar!

Met de trein naar Oostende (deel 1)

Morgen gaan we naar zee! Joepiejee!

Papa heeft dagje verlof en samen met meter Kris gaan we onze lieve nichtjes Annabel en Lieselot bezoeken die sinds half augustus in Oostende verblijven.
Ik kijk er echt al weken naar uit. Lekker gezellig op stap met ons gezinnetje en dan nog naar de zee. Ik heb zelfs een mini emmertje met schepje en dergelijke gekocht, voor slechts 1€!

Na haar ochtenddutje richting station en met de draagdoek de trein op naar Oostende(het eerste avontuur voor onze patat). Meter Kris gaat met de auto en neemt buggy en maxi-cosi mee. 's Avonds gaat Nora mee met meter Kris (met de auto) en mag ze daar blijven slapen terwijl mama en papa 'doorreizen' naar Duinbergen om samen met vrienden te genieten van het vuurwerkfestival. En dinsdag uitslapen! Wat een feest! :D
Kleine correctie: de mama mag uitslapen, papa moet jammer genoeg werken.

Ze voorspellen relatief goed weer. Droog en maximum 20 graden. En dat voor eind augustus, een mens past zich snel aan...

Maar... weer of geen weer: Nora moet én zal pootjebaden en de minigolfjes trotseren! :D

Een uitgebreid verslag met foto's volgt uiteraard :)

Fotosessietjeuh

de "Ik ben een lieve deugniet" pose

de "Ik ben totaal onschuldig" pose

de "Ik zal eens poseren als een sexy madam" pose

de "Ik doe turnoefeningen" pose

de "Eej waar blijft mijn pint!?" pose

Nieuws uit Smurfenland

Laten we het eens over dat minimensje in m'n buik hebben, onze kleine smurf! Door alle belevenissen van Nora'tje, zou ik bijna vergeten dat deze blog ook rond smurf draait.
Eerlijk gezegd zou ik 'in het echte leven' ook bijna vergeten dat ik zwanger ben (bijna eh!). Ik heb namelijk zo goed als geen zwangerschapskwaaltjes (hoera hoera!). Net zoals bij Nora, ben ik ook deze keer helemaal niet misselijk geweest. Onze kindjes zijn al flink en voorbeeldig van in de buik *ahum ahum*.

Enige waar ik de eerste weken wel last van had, was de typische vermoeidheid. En die vermoeidheid is nu natuurlijk iétsje lastiger dan vorige keer met een rondkruipende baby in huis waarvan je soms zou denken dat ze duracell-batterijen in haar lijfje zitten heeft. Gelukkig doet ons patatje nog 2 a 3 dutjes per dag en kon ik dan lekker meeslapen, zalig.

Ik herinner me nog dat ik een jaar geleden, hoogzwanger en in verlof, bijna niets anders deed dan een ganse dag in mijn luie zetel liggen met tegelijkertijd laptop en tv aan (erg!), slapen wanneer ik wou en zolang ik wou (oh wat is DAT lang geleden). Van zoveel luieren word je gewoon nog meer moe (of moe-der! ;).
Behalve die ene laatste week, na de uitgerekende datum... In die week heb ik zoveel kilometers gewandeld, zo frequent gekuist, zoveel trappen gelopen, zoveel ananas gegeten als nooit tevoren! We hebben onder andere veel langer dan nodig rondgeslenterd op de Babybeurs, in de hoop op een goed verhaal: "Moeder koopt kindje op Babybeurs" :))

Enfin, voor de rest merk ik momenteel nauwelijks dat ik zwanger ben. Ideaal natuurlijk! Enkel bij matige fysieke inspanningen merk ik dat ik sneller kort van adem ben, wat uiteraard een fantastisch excuus is om manlief het zware werk te laten doen, hihi.

Waar echter niet naast te kijken valt, is m'n buik. Ja, ik had al gehoord dat die buik sneller en harder groeit bij een tweede en zeker als ze redelijk kort na elkaar komen. Maar zo snel??! Reeds bij 6 a 7 weken zwangerschap, had ik al een zwangerbuikje. Erg vind ik het niet hoor, ik vind het leuk om te pronken met ons klein nieuw wondertje en ben er ongelofelijk trots op.

Ik ben nu 3 maanden zwanger en ik heb eerlijk waar een zwangerbuikje vergelijkbaar met toen ik 5 (!) maanden zwanger was van Nora.

Enkele foto's als bewijs!

Deze foto's zijn van paar dagen geleden: 12w 3d zwanger:
















(Tja, poseren is nu eenmaal niet mijn sterkste kant :s)





En hier zat Nora/freggel in m'n buik: 23w 3d zwanger (11 weken verder dus):














En néén, het zijn er geen twee :)

Zomers(e) kiekje(s)

Het is not done om over het weer te praten, maar 'halloooo' wat voor een zomer is/was het?? Triestig ²! Ik durf wedden dat het in september en oktober volop zal zomeren, als de kinderen terug achter de schoolbanken zitten (en ik achter mijn bureau). De natuur is niet alleen prachtig en wonderlijk, maar ook nog sadistisch bij momenten :)

Anyway, als het buiten niet zomert, zal ik op dit blogje (een) zomers(e) kiekje(s) plaatsen om wat proberen te compenseren! ;)
Deze foto's zijn gemaakt door tante Ada (goed gedaan, "sis"!) op een van de zeldzame (of enige?) tropische dagen in augustus (5 augustus om precies te zijn).


Ons Black Eyed Patatje ;)

100%

Nog 9 dagen. Nog 9 laatste dagen dat ik volop kan genieten van onze kleine muis. Dat ik volledige dagen bij haar kan zijn, met haar kan spelen, haar kan doodknuffelen en vertederd kan zijn met bijna alles wat ze doet.
Na die 9 dagen is niet alleen mijn verlof gedaan, maar ga ik ook terug voltijds werken. En dat is geleden van juni 2006, nog voor Nora er was. Ik heb dus altijd heel veel bij Nora mogen zijn. Eerst 3,5 maanden zwangerschapsverlof, daarna halftijds werken.

Vanaf september werk ik echter terug 100%. Begrijp me niet verkeerd, ik kijk er naar uit om terug meer te werken, ik doe m'n job heel graag. En ik heb het persoonlijk ook nodig om nog een beroepsleven te hebben buiten mijn gezinsleven. Bovendien is het financieel uiteraard mooi meegenomen.

Maar ik begin nu pas te beseffen wat een grote aanpassing het ook zal zijn. Zowel voor mezelf als voor Nora.
Voor de eerste keer in Nora's prille leventje zal ik slechts 2 volledige dagen op 7 bij haar kunnen zijn. Ik ben het vaak bij haar zijn zo gewoon dat ik me moeilijk anders kan voorstellen. Ik ga haar ongetwijfeld hard missen, zeker in begin.
Ik vermoed dat het ook voor Nora aanpassen zal zijn. Hoewel ik er héél gerust in ben dat zij de andere routine sneller gewoon zal zijn dan de mama. In plaats van 1 dag, mag ze nu 3 dagen spelen bij tante Detje en tante Nikske en de andere kindjes: een heus feest! :) En de overige 2 dagen lekker verwend worden bij meterke. Wat wil een bijna-peuter nog meer? ;)

Het zijn dus 9 dagen van ten volle genieten en - het klinkt een beetje pathetisch, waarvoor mijn excuses :) - ook een beetje van 'afscheid nemen'. Niet van Nora, wel van het zo veel en zo vaak samen-zijn. Zo voel ik het alleszins wel aan.

Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel. Een beetje (veel) relativering mag wel. Ik zit in een sector waar ik heel veel verlof heb. En bovendien heb ik ook nog uitzicht op enkele maanden zwangerschapsverlof.
"Waar klaag je dan eigenlijk over?", zullen vele voltijds werkende moeders met veel minder verlof waarschijnlijk wel denken. En terecht! Ik ben gewoon verwend geweest en nu moet ik de bittere pil slikken ;)
Maar ik ben ervan overtuigd dat ik de nieuwe routine snel gewoon zal zijn en dat ik des te meer en intenser van ons patatje zal genieten.

Nog 2 maandjes mag Nora nog bij tante Detje en tante Nikske gaan, dan verhuizen we - eindelijk uitzicht op een grotere leefruimte, een grotere keuken die zich niet op een ander verdiep bevindt én, het allerbelangrijkste, een t.u.i.n! Dan gaat Nora naar een mini-creche in Heldergem. Een tweede aanpassing voor haar. Ze zal dan 13 maand zijn. Ik vrees dat deze andere omgeving, andere kindjes, andere opvoeders moeilijker wennen zal zijn voor haar, niet? Anderzijds zal ze er zich zeker en vast snel thuis voelen van zodra ze weet dat er ook daar (nog meer!) kindjes zijn.

Ach, we zien wel. Alles komt wel op zijn/haar pootjes terecht!

Agressie op babyleeftijd

Dat Nora hevig en enthousiast is, vooral in nabijheid van andere kindjes, dat wisten we al. Uiteraard is dat niet anders bij de kindjes van de onthaalmoeders tante Nikske en tante Detje waar Nora opgevangen wordt. Vandaar ook dat ze zich daar super amuseert; volgens Nikske en Detje lacht en kirt ze bijna de ganse dag door. En staat ze ook heel goed haar 'mannetje'...
Sociaal en assertief, zo geraak je ver in het leven, toch? :)

Tante Detje maakte vandaag echter de opmerking dat ze soms kindjes pijn durft doen. Oeps! Niet slecht bedoeld uiteraard. We hebben zelf al mogen ondervinden dat ze uit puur enthousiasme inderdaad ferm kan pitsen... Zowel ons als andere kindjes. Wij volwassenen kunnen dat gedrag weliswaar plaatsen, maar ik kan me voorstellen dat andere kindjes dat toch niet zo tof vinden...
Zo heeft ze vandaag Ramon (bijna 1 jaar oud) enkele keren in zijn billen genepen/gepitst (en ja, ze kan hard pitsen!) en Renaat (ook bijna 1 jaar) heeft ze bij de neus genomen (letterlijk) en hard genepen. Ocharme :s
Zelfs de oudere kindjes moeten er aan geloven. Yoni, een ventje van 2,5 jaar heeft ze ook al hardhandig aangepakt toen hij met iets aan het spelen was wat Nora ook wel wou hebben.
Het is al zo erg dat onder andere Ramon en Renaat al beginnen wenen als Nora nog maar in de buurt komt (!). Ik zou het wel graag eens willen zien, eerlijk gezegd. Lijkt me een tegelijk zielig als grappig tafereeltje, hihi. (Foei, mama!)

Ik vind het wel zonde voor Nora (en ook voor haar slachtoffers natuurlijk). Ze bedoelt het echt goed en hoe enthousiaster ze is, hoe meer ze wordt 'afgestraft' door wenende vriendjes...

We zullen dus ons best moeten doen om haar 'agressief gedrag' af te leren. Als ze ons - of iemand anders - in het gezicht pitst uit puur enthousiasme, zullen we streng 'nee' moeten zeggen en als alternatief het 'zachte aaien' aanbieden. Het woordje 'nee' kent ze alleszins al heel goed. Hopelijk boeken we snel resultaat en kunnen we haar beginnend delinquent gedrag op tijd in de kiem smoren ;)

Alle tips om haar 'agressief enthousiasme' wat proberen te temperen zijn uiteraard welkom! :)

Eten uit het vuistje

Nora is enorm verlekkerd op een stukje banaan 'uit het vuistje'. Eerst bekijkt ze het stuk fruit met grote bewonderende ogen om het vervolgens genietend en lachend op te smullen. Sinds een paar dagen praat en roept ze zelfs tegen het eten in haar hand :)

Nora's eerste friet! En tot niemands verbazing viel ook dit goed in de smaak. Eerst was het wat wennen en trok ze een 'zuur' gezicht, maar dat was van heel korte duur. Ze heeft met gemak 3 frietjes opgepeuzeld :)

Foto is trouwens getrokken tijdens ons leuk namiddag-uitstapje afgelopen woensdag 15 augustus naar domein Puyenbroeck. Slapen heeft ze niet gedaan (slapen in de buggy is nog steeds een ware uitdaging en meestal hopeloos - ook al leek het eventjes wel hoopvol). Maar toch was ze, ondanks het moe zijn, superflink en helemaal niet lastig toen mama en papa iets wouden eten.
Zolang ze zelf iets heeft om te eten en ge-entertaind kan kijken naar andere mensen (en vooral kindjes) kan ze de slaap met gemak de baas!

Nora-nieuws

Nora's haartjes zijn de laatste tijd fel aan het groeien (én aan het krullen) en ze hangen constant in haar oogjes. Een haarspeldje is geen oplossing wegens te fijn haar; het speldje glijdt er gewoon uit.
Dus dan maar een hippe felgekleurde haarband/bandana! En - al zeg ik het zelf - ze staat ermee!
Een zomerse look voor een niet zo zomerse Belgische zomer :)

Het tutti-frutti ijsje en de koffie hebben de mama afgelopen zondag alleszins gesmaakt op het zonnig maar winderig Ninoofs terrasje :) En Nora heeft mogen proeven van het massa fruit op de ijscoupe. Nadien kon onze patat wat calorietjes verbranden door zich constant recht te trekken aan de salontafel bij meterke.

Verder ook nog eens een updateje over Nora:
Ze is nu bijna 11 maandjes en ik vind persoonlijk dat ze op veel vlakken enorm aan het veranderen en evolueren is. Ook uiterlijk: de extreem dikke wangetjes zijn aan het slinken (hoewel ze nog steeds Michelin-bandjes heeft hoor :p) en ze is wat veranderd/verfijnd in haar gezicht.
* Motorisch: een vinnig ding!
- heelsnelkruipen
- zich aan al-les rechttreken: tafels, stoelen, vlakke deuren en muren, zelfs aan het beenhaar van de papa, autsj :)
- zich vasthoudend aan de salontafel al heel vlot zijwaartse pasjes zetten, en zelfs een bocht nemen lukt vlotjes
- al mooi stappen als we haar aan twee handjes vasthouden
- fijne motoriek is ook in orde: een mooie pincetgreep (o wee als er wat stof/vuil op de (speel)mat ligt)
- ze danst! als ze muziek hoort, begint ze spontaan heen en weer te wiegen met haar poep (zittend of staand) en buigt ze door haar knietjes. Me-ga-schat-tig! Ook als we vragen 'dans eens, Nora', begint ze te wiebelen (als ze goesting heeft :D)
- ze geeft (erg natte) kusjes! Voorlopig nog enkel aan de mama (hihi). Nu haar nog enkel aanleren dat ze op de kaak moet kussen en niet los op de mond, want mama moet beetje voorzichtig zijn met het CMV-beestje...

* Brabbelen:
- "dada" was haar eerste woordje, tweede woordje was "kijk". Nog geen sprake van "mama" en/of "papa". Hoewel ze sinds kort de letter m wel ontdekt heeft en regelmatig wel "mama" zegt maar nog niet echt bewust (ook al maak ik me soms graag anders wijs ;)
- haar brabbelen evolueert snel: steeds ingewikkeldere klanken, andere klanken. Zalig om te horen. We zijn er nog niet uit of het zweedsachtig of russisch is :)

*Tandjes en eten:
éindelijk komen haar bovenste snijtandjes piepen! Ze zijn nog niet duidelijk zichtbaar, maar ze zijn er wel. Onderaan heeft ze reeds een tijdje 4 snijtanden.
Niet dat het haar verhindert van te bijten, want dat is geen probleem. Zelf eten is de max. Ze glorieert en is zo trots als een gieter als ze zelf een stuk brood of fruit of koek mag eten.
Vandaar dat de passieve groenten- en fruitpapjes steeds een minder groot succes worden... Wat je zelf kan, doe je beter. Denkt ze vast.

*Slapen:
Een vroege vogel (tussen 6u en 7u wakker *geeuw*), maar overdag wel een slaapmarmotje. Na 2 a 3u wakker zijn, is ze weer (dood)moe. Dus ze zit nog steeds aan drie dutjes van ongeveer 2u (soms eens 2,5u) overdag. Stiekem hoop ik toch dat ze snel met minder slaap kan overdag want het is lastig om een uitstapje te doen op die manier. Hoewel ze sinds kort ook de buggy als slaapplaats aanvaardt, wat enkele weken geleden absoluut niet het geval was. Ze zette het op een krijsen als ze moe was en in de buggy moest.

Enfin, het is een echt vrolijk, plezant, goedgezind patatje en we genieten er volop van!

Tweede echo

Amper 6 dagen na onze eerste echo, kregen we dinsdag 14 augustus al een tweede echo. Tussen de 11 en 13 weken zwangerschap is het (bij mijn gynaecologe) de gewoonte dat je een uitgebreide echo krijgt bij een andere gynaecoloog die gespecialiseerd is in echo's. Er wordt dan vooral aandacht besteed aan de nekplooimeting, ontwikkeling neusbeentje, aanleg niertjes en blaas, beoordeling van het ruggenmerg, enz.

Bij Nora ('freggel' toen nog) kreeg ik deze echo toen ik al 13 weken zwanger was en hij was echt prachtig. We zagen het hoofdje heel goed, de handjes, de beentjes, we zagen haar duimen en slibewegingen maken. Ongelofelijk. De gyne kon zelfs al een zeker gokje wagen over het geslacht (en hij had gelijk ook).

Nu was ik pas 11w 4d zwanger. Een latere afspraak kon niet omdat de gyne in verlof ging (moeten die écht verlof nemen ja? ;). En we hebben gemerkt dat 2 weekjes verschil in zwangerschap een immens verschil is voor zo'n wormpje in de buik. Smurf was aanzienlijk kleiner dan 'freggel' indertijd, het beeld moest dus veel ingezoomd worden met als resultaat een minder scherp (en iets minder mooi) beeld. Maar dat zijn luxeklachten uiteraard.
Het was even zoeken (en duwen en wringen, au!) om een goed beeld te vinden voor de nekplooimeting. Gyne had al schrik dat het niet ging lukken. Uiteindelijk toch mooi screenshot gevonden en de nekplooimeting was in orde, gelukkig!
Ook de andere dingen die gyne kon controleren waren helemaal in orde! Smurfs bovenbeentje weet 6 mm (mini mini) en lengte van hoofd tot poep is 4,5 cm. 1,5 cm gegroeid in minder dan een week: indrukwekkend!

Nu is het weer 5 weken wachten op de volgende controle, fjew! Ik haat wachten! :)

Dan kan de gyne misschien al zien of Nora een broertje of een zusje krijgt. Spannend!
Jullie kunnen uiteraard altijd al een gokje wagen, he :)

Eerste echo!

Woensdag 8 augustus, 10w 5d zwanger en éindelijk mochten we onze smurf voor de eerste keer bekijken op echo. Geduld is een schone deugd *ahum*

Ik was bloednerveus. Allereerst de grootste angst: is het vruchtje blijven ontwikkelen of toch afgestorven om een of andere reden, klopt het hartje? Maar ook of het goed gegroeid is en of er geen andere problemen zijn.

Allemaal zorgen voor niets! Smurfs hartje was mooi aan het flikkeren, en meet 31mm van kop tot kont! Mooi volgens schema \o/

We hebben nu ook officieel een 'verwachte geboortedatum', namelijk 29 februari 2008. Jaja, een schrikkeldag :) Misschien zal mama toch wat extra moeten 'nijpen' zodat smurf de maand maart haalt ;p

En ook al is het de tweede keer. Het zwanger zijn, de opluchting en ontroering van de eerste echo, het wonderlijke van het hele gebeuren,... het is even sterk als de eerste keer!

Oh, en tot slot een poging tot verklaren van de echo: links zie je het hoofdje, rechts ervan het lijfje, met helemaal onderaan op de echo een klein deel van de ruggenwervel (die twee witte lijntjes). Het andere grijzig gedoe zijn de armpjes en beentjes. Duidelijk toch? :p

Namen noemen

Van zodra ik zwanger ben, beginnen J. en ik al namen te bedenken. Vorige keer wisten we al dat onze dochter Nora zou heten, voor ik zelfs zwanger was. Voor een jongen was het wat moeilijker en was er geen enkele naam die er echt uitsprong. 'Gelukkig' werd het een meisje en konden we haar Nora noemen.
Deze keer wisten we vrij snel een naam voor als we een zoontje zouden krijgen. Een naam die J. bij mijn vorige zwangerschap al voorstelde, maar bij mij moest de naam wat rijpen en het is nu pas dat ik ook grote fan ben van de naam. Een korte, sterke, stoere, duidelijke naam.

Maar o maar :)

Mijn beste vriendin K. kreeg er 29 juli een tweede zoontje bij met de prachtige naam Ferre! "Onze" naam ;)
Het kleine ventje is echter 2 maandjes te vroeg geboren en is nu reeds een dapper klein vechtertje. De naam Ferre is hem dus op het lijf(je) geschreven!

Welkom kleine dappere Ferre!

P.S. Hun eerste-keuze-naam voor een meisje (bij haar eerste zwangerschap) was - geloof het of niet - Nora! ;) Life has its funny ways.

"Kijk, kijk, kijk eens naar mijn t-shirt!"

Een leuke manier om ons heuglijke nieuws aan te kondigen, nie waar? Nora zelf beseft nog langs geen kanten wat grote zus worden inhoudt natuurlijk. Ik vraag me zelfs af of ze het een beetje zal kunnen vatten als haar broertje of zusje er effectief is. Ze zal dan 17 maanden zijn. Nog wat jong, denk ik, om te weten wat het allemaal betekent.
Maar aangezien ze nu reeds COMPLEET zot is van baby's en kindjes, zal ze dat nieuw hummeltje vlees wel willen doodknuffelen.

Het is soms ongelofelijk hoe sociaal ze is. In het park of in de speeltuin kruipt ze in sneltempo naar andere kindjes, begint luidkeels te lachen, kirren, brabbelen, zou ze willen doodknuffelen en als de andere kindjes wat geïntimideerd afdruipen, kruipt ze er als een bezetene achter.
Hopelijk blijft dit zo! Lijkt me wel leuk om een sociale, extraverte dochter te hebben. Dit heeft ze alleszins niét van de mama... :)

Een nieuw wondertje

Eind mei (in mei leggen alle vogels een ei?): samen beslist dat we een tweede prutsje in ons gezinnetje willen en wel zo snel mogelijk! ;)

Maandag 25 juni: paar dagen overtijd, enkele herkenbare kwaaltjes,... Zou het? Nu al?? Neeeeeeh...
Toch een zwangerschapstestje gewaagd, gepaard gaande met dezelfde gevoelens als anderhalf jaar geleden: spanning, hoop, verwachting, angst voor teleurstelling,...
Enkele minuten geduldig (right!) wachten en dan: een heel licht maar degelijk aanwezig 'streepke'!
We zijn opnieuw zwanger!
Opnieuw dezelfde gevoelens als toen: ongeloof, geluk, ontroering, opluchting, blij :)

Ons tweede wondertje (voorlopig 'smurf' genaamd) komt eraan!!

Slaap maar
En weet dat je welkom bent
We leven naar het moment
Dat jij hier bij ons zal zijn
Zorg maar dat je groter groeit
Voor ons heb je al een naam
Je wieg staat al bij het raam
Dus neem de tijd.

- Marco Borsato -