Een nieuwe baby, een nieuwe blog!

Ik heb deze blog eens in een nieuw kleedje gestoken.

Volg ons hierheen aub!

Digitaal fotoalbum

De digitale foto's stapelen zich op en ik wil er graag 'iets mee doen'. Aanvankelijk vond ik dat een klassiek fotoalbum nog steeds het leukste is. Foto's laten afprinten en zelf samenstellen en plakken in een dik album. Van Nora heb ik een selectie foto's tot haar 12 maanden besteld en ik heb ook al een tijdje een 'écht' fotoalbum in de kast liggen. Klaar om beplakt te worden met fotootjes.
Maar ik ben van gedacht veranderd en nu denk ik dat een online samengesteld fotoboek aan de hand van digitale foto's veel makkelijker, sneller en misschien ook wel even leuk is. Want de foto's selecteren, bestellen, zelf inkleven enz enz... is misschien toch een beetje te omslachtig en tijdrovend, zeker als er misschien een evenwaardig (of misschien zelfs beter?) alternatief bestaat.

Dus ben ik nu van plan de foto's van Nora tot en met 1 jaar nog op de klassieke manier in te plakken in een fotoalbum. Voor de foto's van Nora vanaf 1 jaar en de foto's van Marie zou ik een digitaal fotoboek/fotoalbum willen samenstellen en bestellen.

Ik merk dat er reeds een groot aanbod is van digitale fotoalbums online en ik zie door het bos de bomen niet meer.
Tot nu toe heb ik steeds gebruik gemaakt van extrafilm.be om foto's te laten afprinten. Zij hebben ook de mogelijkheid om een fotoalbum samen te stellen, ben er al even mee aan het spelen geweest, maar ik ben totaal niet overtuigd. Te weinig mogelijkheden en te weinig vrijheid om de foto's te schikken zoals ik wil. Op het eerste zicht toch.
Wat ik zoek is: een album waarbij je meer dan één foto per pagina kan plaatsen, waarbij je kan variëren in formaat van foto's, waar je iets kan bijschrijven én dat er ook nog wat mooi en leuk uitziet...

Dus vandaar mijn oproepje naar jullie, trouwe lezers en lezeressen!

Welke goeie en slechte ervaringen hebben jullie met online digitale fotoalbums? Van welke websites zijn jullie (on)tevreden? Alle tips zijn welkom!

Alvast nen dikke merci :)

"De blauwe doos", starring Nora

Les 1: In de blauwe doos kruipen

Eerst zoek je een geschikte blauwe doos:





















Dan doe je op een uiterst elegante wijze eerst je linkerbeen in de doos:





















Daarna zoek je steun tegen bvb de muur (Noot: een mama of papa die toevallig in de buurt staat kan ook dienst doen)...





















... en hijs je vervolgens op een even elegante manier ook je rechterbeen in de doos:





















"Et voila!"






















Les 2: Uit de blauwe doos kruipen:
armpjes in de lucht en smekend naar een volwassene kijken in de hoop dat hij/zij je eruitneemt.

P.S. Bij deze is ook meteen duidelijk met welk een weelderige haardos Nora 's morgens opstaat...

9 uur: the sequel

Ik heb het lot getard natuurlijk door te stoefen over ons slaapmarmotje. Mea culpa, mea culpa!

Vannacht heeft Marie 'maar' 6u30 doorgeslapen, geen 9 uur, dedju :) Nog steeds een mooie nacht voor een baby van 4 weken natuurlijk (en inderdaad Isabel, bij borstvoeding duurt het over het algemeen langer dan bij flesvoeding eer ze doorslapen), maar toch, ik was een ietsiepietsie teleurgesteld. Vooral omdat haar laatste voeding al om 21u was en de volgende voeding dus om 3u30, net wat teveel midden in de nacht.
We zien wel, misschien is het een zacht aanloopje naar een lange nacht van 9 uur? Met vallen en opstaan...

Of misschien moet ik toch maar - zoals Loesz al suggereerde - 's avonds een glaasje Bailey's (njam njam) drinken in de hoop op een lange nacht!

Dus je hoeft nog niet al te jaloers zijn, Jennifer ;) Hoewel we onszelf wel gelukkig mogen prijzen, ook al is het 'maar' een nachtje van 6 uur doorslapen. Het kan veel, veel erger.

Nora heeft ons trouwens ook liggen wat slapen betreft. Met de invoer van het zomeruur - idiote gewoonte trouwens , als je het mij vraagt - zou ze maar om (nieuwe tijd) 8 uur wakker worden ipv de gebruikelijke 7 uur, hoopten we. Maar nee hoor, Nora wist blijkbaar op miraculeuze wijze dat het uur veranderd was want om klokslag (nieuwe tijd) 7 uur (oude tijd 6 uur dus: au!) was ze klaarwakker! En hongerig.
Laatste dagen drinkt ze ook wel enorm veel melk en eet ze meer en is ze extreem huilerig en hangerig en meer moe: dus hopelijk heeft het vroege wakker worden enkel te maken met een sprongetje. Hoewel we de laatste tijd haar gedrag wel heel vaak aan sprongetjes wijten ...

9 uur!

Né-gen uur. Iets meer zelfs. Dat is de tijd dat Marie al 2 nachten na elkaar heeft geslapen. Tussen 2 voedingen 's nachts zat er een tijdsspanne van 9 uur. En dat voor een baby van nauwelijks 4 weken. Verbazend. En vooral zalig.

De eerste keer dachten we dat het toeval en eenmalig was. Ze had de dag ervoor niet veel geslapen wegens veel buiklast dus weten we het daaraan. Maar vorige nacht liet ze opnieuw 9 uur tussen twee voedingen. Laatste voeding om 20u30 en dan rustig geslapen tot 5u45.

Ook overdag slaapt ze veel en graag. Enkel wakker om te drinken (om de 4 uur ongeveer) en dan maakt ze al heel snel van haar oren omdat ze moe is en met rust wil gelaten worden.

Een echt slaapmarmotje, ook dat heeft ze van de mama :)


Marie's typische slaaphouding: op de buik, armen naast haar lijfje, mondje lichtjes open. Om op te eten! :)

Nora & Marie

Er begint steeds meer en meer interactie te komen tussen de twee zusjes. Nora beseft steeds meer dat er een baby in huis is en dat het niet voor eventjes is, maar dat dat klein spookske hier is om te blijven :)

De interactie - eigenlijk is het geen interactie omdat de actie enkel nog van Nora komt - is zowel positief als negatief. Positief is dat Nora telkens dada wilt (moét zelfs) zwaaien naar Marie als ze weggaat of als ze gaat slapen. Ook als ze 's morgens opstaat, wil ze per se eventjes onze slaapkamer binnen om Marie te begroeten. Bij het minste gilletje, kreetje, huiltje van Marie staat Nora paraat om Marie's tutje aan haar zusje te geven, desnoods zou ze zelfs haar eigen tut geven. Telkens drama natuurlijk aangezien we haar dat nog niet toelaten. De tut zou in Marie's oog/neus/oor belanden maar niet in haar mondje. Ze geeft ook braaf aaikes op haar zusjes hoofdje, voetjes, handjes.

Wat minder positief is, is dat de aaikes meestal ontaarden in hardhandig gepor, getrek, genijp aan de vingertjes en teentjes. Ook vindt Nora het leuk om na te gaan hoe hard ze kan knijpen in Marie's oortje en neusje. Waarschijnlijk is ze onder de indruk dat die lichaamsdelen anders aanvoelen dan bij haar poppetjes...
Ze bedoelt het uiteraard heel goed, maar het is soms best vermoeiend om haar in toom te houden!
Wat ze we de max vindt, is als ze mag helpen: aangeven van pamper, bavetje, kousjes,... Dan glundert ze!

Dancing Queen

De hele dag door danst ze. En zingt ze: "jaaaaja jaaaaja" of 'japetee japetaaa"
Ze danst ook als er geen muziek is. Zolang er maar muziek in haar hoofd zit! :)

18 maanden

Anderhalf jaar is "ons oudste" vandaag. Heel cliché maar o zo waar: 't gaat snel. Het is anderzijds ook wel leuk en spannend om haar zien op te groeien en te zien veranderen.

Even een lijstje van wat onze pruts allemaal kan en niet kan:

Communicatie:
Begrijpen doet ze goed en heel veel, we verschieten er soms zelf van.
Woordenschat is nog steeds niet heel uitgebreid, er zijn wel enkele woordjes bijgekomen vergeleken met een maandje geleden: mama, papa, vroeger: kitj (kindje), nu: baba (baby/kindje) – geen idee waar ze deze woordswitch geleerd heeft -, oes (poes), ba (bal), tut, oesj (oei), dada, ja, nee, koek, us (muts), as (jas), oot (hoort, met vingertje aan oor)
Kan enkele lichaamsdelen aanduiden: voetjes, handjes, neus, oog, oor (laatste twee verwart ze soms nog), mondje, haartjes, (dikke) buik
Voor de rest: nog heel veel wijzen en kreetjes uiten als ze iets wil. Vaak kunnen we het ontcijferen, maar soms ook helemaal niet met de nodige frustraties tot gevolg.

Grove motoriek:
Stappen, achteruit stappen, alles beklimmen, trap oplopen (met steun van handjes uiteraard), ‘trappelen’, bukken en rechtstaan, op tippen staan, dansen (rondjes draaien, handjes draaien, handjes in zij, handjes naar voor en achter zwaaien, snel trappelen met de voetjes – hilarisch-, heen en weer zwieren met de poep, headbangen)

Fijne motoriek:
In boekjes/tijdschriften flink bladeren doet ze al een tijdje, legpuzzels gaan sinds kort ook heel goed, verder kan ze ook nog: verschillende vormen van blokjes in de juiste vorm plaatsen, schrijven/tekenen, alles waar velcro aanzit opentrekken, rits openen, kleertjes aan- en uitdoen is nog redelijk beperkt: bavetje met mouwen kan ze uittrekken, pantoffeltjes en kousen ook, bij het aan- en uitkleden helpt ze (meestal) wel verbazend goed mee

Eten:
Nooit een probleem geweest en gaat ook nu nog steeds heel vlot. Ze eet heel graag en quasi alles. Eet nog steeds graag fruit, maar ook choco(la) (duhuh :). Eet zelfstandig (en proper!) met een lepel (wil absoluut niet meer op een andere manier eten). Het leukste is om brood uit elkaar te halen, haar vinger in de choco/siroop/smeerkaas te doppen en dan haar vingers met smaak aflikken

Slapen:
Ze gaat heel graag slapen. Zowel ’s middags als ’s avonds. Ze heeft nog een middagdutje van ongeveer 12u30 tot 14u30 a 15u. ’s Avonds gaat ze rond 20u slapen en om 7u (élke dag) is ze weer klaarwakker! Sinds een paar dagen hebben we haar slaapritueel wat aangepast. Eerst was het flesje (sinds kort drinkt ze dit zelf, afwisselend in haar zeteltje, de grote zetel en op de schoot), dan tandjes poetsen en dan bed in. Sinds een paar dagen hebben we tussen het tandjes poetsen en naar bed, ‘boekje lezen’ ingevoerd. Ze leest overdag ook wel veel boekjes maar het leek me wel leuk om één vast moment in te lassen waarbij ze samen met mama en papa in een boekje mag lezen dat enkel ’s avonds voor het slapen opengedaan wordt. Bovendien is het een extra stimulans voor haar woordenschat.
Knuffels om te slapen heeft ze niet echt, enkel haar tutjes. Eentje voor in de mond en eentje om vast te houden in haar handje… Haar dat ooit afleren zal een heuse uitdaging worden.

Zindelijkheid:
ehm, nog helemaal niet mee bezig geweest. Ze merkt wel zelf wanneer ze kaka gedaan heeft aangezien het door een – ondertussen al beter– groot constipatieprobleem vaak pijnlijk is voor haar om kaka te doen. Nu is het waarschijnlijk minder of niet pijnlijk maar heeft ze nog steeds de gewoonte om hard mee te kreunen en te persen. Dus we kunnen afgaan op de geur én vooral het geluid :)
Misschien toch eens beginnen met gewoon al een potje te zetten?

Sociaal:
Ze is heel sociaal, vooral naar andere kindjes toe. Als ze een kindje ziet (vreemd of niet) stapt ze er zelfverzekerd naartoe, begint ze te lachen en te kirren en gaat vlak naast ander kindje staan, met haar gezicht tegen ander gezichtje. Vaak nogal intimiderend voor het ander kindje in kwestie, hebben we gemerkt, die dan zelf vaak afwijzend of verlegen reageert. Maar Nora geeft niet op en gaat dan gewoon de achtervolging in.
Een andere gewoonte is om als een ander kindje zittend aan het spelen is, gewoon zonder gène op de schoot van ander kindje te gaan zitten . Met of zonder toestemming. Hilarisch J
Tegenover vreemde volwassenen is ze – gelukkig – wel vreemd en verlegen.

Gedrag:
Ze is over het algemeen een supervrolijk kind, gemakkelijk aan het lachen te brengen en ze doet graag zotjes: gekke smoeltjes trekken, schaterlachen (vettige lach),...
Knuffelen doet ze de laatste tijd graag en veel. Zeker als er vreemden in de buurt zijn, dan zou ze haast willen verdwijnen in onze armen. Maar ze kruipt ook vaak zomaar tegen ons aan. En ze geeft ons zelfs vaak een knuffel of kus als we het vragen! Onlangs gaf ze zelfs haar nonkel Bjorn (die bijna 7 jaar is) spontaan een knuffel: haar armpjes rond zijn beentjes geslagen: cute!
Laatste tijd heeft ze extreem imitatiegedrag. Onze houdingen, gezichten doet ze enthousiast na. Ze wil ook constant doen wat wij doen.
Ze wil ook ontzettend graag helpen, constant. Pampers in de luieremmer gooien, beleg naar de frigo of tafel brengen, bavetje van Marie aangeven, tafel meehelpen kuisen, zelf pamper nemen en dragen als het tijd is voor een badje, op knopje van de microgolfoven duwen, enz enz. Alles moet ook op zijn plaats liggen en wel direct (dat heeft ze van de mama), deuren en schuiven moeten dicht zijn.
Uiteraard nog heel vaak ferme driftbuien als iets niet lukt (meestal gepaard met het colerig op de grond smijten van het speelgoed of zichzelf), als iets te lang duurt of bij bijna elke ‘nee’. Soms gemeende, echte driftbuien, soms speelt ze ook komedie en vervormt ze haar gezicht langzaam in een ongelofelijk fake ‘ik ben niet blij’ gezicht, vaak pas een halve minuut na de frustratie: hilarisch! Als we ermee durven lachen, wordt ze natuurlijk nog bozer.
Er zijn nauwelijks dingen wat ze niet wil: haartjes spoelen lukt goed (als papa/mama zijn/haar haartjes ook (laat) spoelen), aan- en uitkleden ook (als ze mag meehelpen of afgeleid is), tandjes poetsen is leuk (vooral de tandpasta is lekker), siroopje innemen gaat ook verbazend goed,
Enkel lang stilzitten/volgen is niet aan haar besteed, bvb blijven zitten in een niet-rijdende buggy, te lang aan handje lopen zonder zelf te kunnen beslissen waarheen, autoritten langer dan 10 minuten in de autostoel (tenzij afgeleid door koekjes, gsm,…),
De jaloezie tov Marie of het besef dat ze niet meer alleen is begint trouwens ook zachtjes aan te komen. Ze heeft een nogal mama-periode en zeker als ik Marie aan het voeden ben, wil ze op mijn schoot komen zitten en Marie constant ‘bepotelen’. We zullen er nog iets concreet moeten op vinden om dit pedagogisch op te lossen, zeker als ik binnenkort alleen ben met de twee patatjes. Meestal is ze voorzichtig en zachtjes naar Marie toe, maar als ze moe is (en dus hyper) of te enthousiast, is ze soms te geweldig en heeft ze de neiging om de nijpen, duwen, schoppen,…

--And we love her very very much!--

Knuffelbeer

Buikslaapster

Kind en Gezin is ertegen. En aangezien ik 4 jaar voor Kind en Gezin gewerkt heb, zou ik er ook tegen moeten zijn. En dat ben ik eigenlijk ook wel, maar nu relativeer ik het gewoon wat meer.

Ik heb het over op de buik slapen van baby's. Het 'mag' niet meer wegens groter risico op wiegendood, terwijl het - heel paradoxaal - vroeger eerder aangeraden werd om baby's op de buik te laten slapen ipv op de rug. Ik ben ervan overtuigd dat buikslapen in combinatie met een te warme kamer, te warm toedekken en roken op de kamer gevaarlijk is en een grotere kans op wiegendood geeft. Hoewel het hele fenomeen van wiegendood nog steeds grotendeels een wetenschappelijk raadsel is, maar goed.
Maar ik ben er ook van overtuigd dat op de buik slapen in een niet te warme kamer waar niet gerookt wordt zonder je baby te warm toe te dekken, niét zo'n groot risico inhoudt. Zeker niet als je baby al een mooie hoofdcontrole heeft en zijn/haar hoofdje al goed een paar seconden kan heffen.

En Marie heeft al een erg goede hoofdcontrole. Ze kan zelfs haar hoofdje helemaal van kant draaien als ze op haar buik ligt.

En ja, we laten sinds kort Marie op haar buik slapen. Het verschil is op-mer-ke-lijk. Eergisterennacht was ze onrustig: veel wriemelen en kreunen in haar bedje, honger had ze niet, ze had flink geboerd en krampjes leken het ook niet te zijn. Uiteindelijk had ik het idee om haar eens op de buik te leggen en ik zag haar letterlijk ontspannen. Ze viel als een blok in slaap, zonder gekreun en gezucht.
Volgens mij slaapt ze gewoon beter en liever op haar buik. Nora is een buikslaper (wel pas toen ze zelf kon rollen, we legden haar steeds op haar zij of rug) en ik ook...

In begin twijfelde ik wel of ik er verstandig aan deed om Marie op haar buikje te leggen om te slapen, maar als ik haar dan zo vredig zie slapen ben ik er vrij gerust in.

Toeval of niet, maar deze nacht heeft ze 5 uur tussen 2 voedingen gelaten! We zijn op de goeie weg, laat ons hopen dat het geen eenmalig feit was :)

Cijfertjes

Afgelopen dinsdag hadden we bezoek van de verpleegkundige van Kind en Gezin. Ze kwam vooral om Marie te wegen en de Algo-gehoortest af te nemen.

Ik was wel benieuwd hoeveel onze kleine muis intussen woog, hoewel ik wel al een vermoeden had dat ze zeker niet te weinig bijgekomen was. En mijn vermoeden werd meer dan bevestigd.
Toen ze het ziekenhuis verliet, woog ze 3970gr en dinsdag woog ze... 4660gr!
Bijna 700 gr bijgekomen in 12 dagen. Ons vreetzakske :)

Bij Nora was het net zo: haar gewicht steeg exponentieel. Vooral tussen haar 3 en 10 maanden was Nora echt een dikkerdje. Het babyvet is er nu gelukkig wat uitgegroeid, hoewel ze nog steeds een behoorlijk dikke 'pens' heeft en bolle kaakskes.
Het zal bij Marie blijkbaar van hetzelfde zijn. Blijkbaar zit er slagroom in mijn melk ;)

Voor de Algotest is ze trouwens ook geslaagd. We hadden wel al een sterk vermoeden dat er met haar gehoor niets mis is, maar het is toch een geruststelling.

Tot slot nog enkele fotootjes van Marie waarbij ze haar blauwgrijze kijkers eindelijk eens showt. Ik vind dat ze hoe langer hoe minder op Nora lijkt. Bij een bepaalde lichtinval op haar haartjes, heeft ze zelfs een rosse schijn in haar haren. Eentje die op de papa lijkt en eentje die op de mama lijkt? :)

20 april 2009

Dat is Nora haar toekomstige eerste schooldag!

Ik ben haar vandaag gaan inschrijven. Yep, we zijn er heel vroeg bij! Maar waarom ook niet? Als we toch al zeker zijn naar welke school we ze gaan sturen...
We hebben gekozen voor het dorpsschooltje, op 500 meter van ons huis: handig. Paar maanden geleden hebben we van de vriendelijke meneer de directeur een uitgebreide rondleiding gehad, we hebben hopen vragen gesteld en we zijn vooral gerustgesteld. Hun visie, hun manier van werken, de betrokkenheid van en de communicatie met de ouders,... We zagen het allemaal wel zitten.
Ruime kleuterklasjes met veel lichtinval die recent vernieuwd zijn (het hele schoolgebouw trouwens). En vooral: ze doen hun uiterste best om de kleuterklasjes (en ook de hogere klassen) zo klein mogelijk te houden. Dus geen monsterklasjes van meer dan 30 kleuters, dat was mijn grootste vrees bij de zoektocht naar een school.

Volgend jaar in april zal ze starten in het 'instapklasje', de 2,5 jarigen. Daar blijft ze tot februari 2010, dan zal ze samen met alle kleuters geboren in 2006 overstappen naar de eerste kleuterklas, de 3 jarigen.

Eigenlijk kijk ik er wel naar uit, onze patat naar school. Ik denk wel dat ze het er superleuk zal vinden. Allez, dat hoop ik toch.
Hoewel ik op het moment zelf wel zal vinden dat het veel te snel gaat :)

Spannend!

Nora opnieuw naar de crèche

Na 2,5 weken is Nora vandaag nog eens naar de crèche geweest.

Voor haar een voordeel omdat we weten dat ze het superleuk vindt (en ook nodig heeft) om met andere kindjes te spelen en bij andere kindjes te zijn. We kregen soms een beetje de indruk dat ze zich hier thuis wat verveelde, ook al merkten we tegelijkertijd dat ze genoot van de extra aandacht van mama en papa.

Ook voor ons was het voordelig: we kunnen dan wat meer doen in huis zonder rekening te moeten houden met een dutje of met de alomtegenwoordigheid van Nora als ze wakker is. Het brengt ook een beetje rust in huis wat momenteel ook ferm deugd doet. Vooral de papa kon dit wel appreciëren, tegenwoordig is het namelijk vooral hij die samen met Nora opstaat (terwijl ik nog eventjes blijf liggen), haar ochtendflesje geeft en haar bezighoudt als ik Marie eten geef.

Vandaag hebben we vooral wat gerelaxt, gekuist, naar de Colruyt geweest (gaat ook merkelijk vlotter met een slapende baby dan met een actieve peuter) en een pannenkoekje gaan eten (voor meneer een blonde Grimbergen en een portie kaas).

Maar we misten ons oudste patatje toch en vroegen ons af hoe ze het stelde in de crèche, na bijna 3 weken afwezigheid. Om 17u zijn we haar met ons 3tje gaan ophalen en we zagen dat het goed was! Ze was blij om ons te zien en tegelijkertijd toonde ze dolenthousiast al het speelgoed in de crèche en liep ze lachend en wijzend naar elk kindje toe. Alsof ze ons wou uitleggen met wat en met wie ze allemaal gespeeld heeft vandaag. De kinderverzorgster vertelde dat Nora zich goed geamuseerd heeft, veel gespeeld en gelachen en het niet te merken was dat ze een tijdje niet geweest is. Mooi mooi mooi!

Nora had trouwens een andere dan haar eigen broek aan toen we haar gingen halen, een reservebroekje van de crèche. Niet omdat ze een ongelukje had (een lekkende pamper ofzo), zoals ik eerst dacht, maar omdat ze blijkbaar wat te enthousiast gegeten had en de helft van haar bloemkool met worst op haar broek beland is ipv in haar mond. Haar mooie roze nieuwe broek zag er inderdaad behoorlijk smerig uit.

Het eerste gezinsuitstapje

Zaterdagnamiddag zijn we naar Gent getrokken met ons 4tjes. Het weer was alvast super! Na Nora haar dutje, rond 15u, zijn we vertrokken. Ons programma zag er als volgt uit: eerst bij fotografe Dominique de geboortefoto's gaan oppikken, dan eens binnenspringen in de Club en de Fnac en erna of ergens tussenin ergens in een brasserie iets drinken (en Marie laten drinken).

Nora haar vieruurtje hebben we in de auto gegeven: tijdsbesparend en een extra afleiding om de lange autorit wat draaglijk te maken. Rond 16u waren we in Gent, aan de St Michiels parking, maar we waren duidelijk niet de enige die eventjes wouden gaan winkelen in Gent! Er waren nog 2 vrije plaatsen (de parkeerborden op weg naar St Michiels parking gaven nochtans aan dat er meer dan 100 plaatsen vrij waren tot we plots aan de parking zelf waren: toen waren er plots nog maar 2 plaatsjes. Vreemd!). Gelukkig waren er om dat uur ook veel mensen die vertrokken en hadden we relatief snel een plaatsje gevonden.
We waren ervoor ook de nieuwe buggy voor Nora gaan ophalen in Dreambaby (merci opa Hans!): de Quinny Zapp, limoengroen. Bij het opstellen van de geboortelijst had Jurgen de buggy wel eens open en dicht gedaan in de winkel, maar toch moesten we eventjes de handleiding bestuderen eer we dat ding deftig openkregen. Maar het is wel heel makkelijk en eenvoudig, eens je het weet. Een heel compacte buggy ook.
Nora dus voor het eerst in haar nieuwe buggy en Marie in de maxi-cosi op het onderstel van de 'oude' buggy. En wijle weg!

Ons eerste adres was Dominique... die jammer genoeg niet thuis was. Grrr! Maar ze zou wel rond 18u terug zijn. Dan maar naar de Club waar ik niet gevonden heb waar ik op zoek naar ben: een dagboekje voor Marie's eerste levensjaar. Voor Nora had ik een leuk exemplaar gevonden maar ik weet begot niet meer waar ik dat gekocht heb. De zoektocht duurt dus voort.
Ondertussen werd Marie wat hongerig en zijn we naar het 'Vleeshuis' op de Groentenmarkt getrokken. Beetje een speciale lokatie (ze hebben vooral streekprodukten, gericht naar toeristen), niet direct supergezellig, maar wel speciaal én bijna altijd voldoende zitplaats. Vooral dat laatste is erg handig op een zaterdagnamiddag. En het leek me een perfecte plaats om Marie borstvoeding te geven: niet te druk en niet teveel 'opeengestampt' (zoals in de meeste Gentse brasseries). En het was ook een perfecte plaats, op voorwaarde dat ik me niet teveel stoorde aan de verschillende groepjes toeristen die ons tafeltje passeerden. Zeker toen Jurgen op verkenning was met Nora (rustig in haar buggy zitten, is uiteraard een illusie) en ik er alleen zat en de - zowel subtiele als iets minder subtiele - blikken van de toeristen vaak op mij gericht waren, voelde ik me soms eventjes een deel van de toeristische attractie. Niet dat ik het heel erg vond, ik ben ondertussen alweer een beetje getraind om vrij discreet de borst te geven, dus ze doen en denken maar. Ik ga er trouwens van uit dat de meeste reacties eerder positief zijn dan negatief.

De bedoeling was om in het Vleeshuis te blijven tot iets voor 18u en dan opnieuw naar de fotografe te trekken - de Fnac hadden we ondertussen ook al van het lijstje geschrapt wegens onvoldoende tijd. Maar om 17u45 krijgen we een smsje van Dominique dat ze pas om 19u terug zou zijn. En zo lang konden we echt niet meer blijven. Pech. Geen foto's vandaag.

Rond 18u waren we dus opnieuw op weg naar de auto, maar niet voor we nog genoten van een lekkere warme wafel uit het vuistje.

Een geslaagde - korte - namiddag dus. Weinig tot niets kunnen doen van ons lijstje (geen foto's, geen dagboekje, geen Fnac bezoek) maar het was wel fijn om met ons 4tjes op stap te zijn en te genieten van onze meisjes en van elkaar. De 'truuk' is wel om niet te gehaast te zijn, zeker als je met twee buggy's op stap bent doorheen een massa volk: 'just go with the flow'.

Marie: een (on)échte Géntse

Vandaag zijn we Marie officieel gaan aangeven. In Gent. Ook al zijn we nu eigenlijk 'Ninovieters' of 'Aspelarieters' (?). Marie (en Nora) zullen echter voor eens en voor altijd ingeschreven staan in het Gentse geboorteregister.
Bij de aangifte van Nora was het een uitstapje van niets: we woonden op 5 minuten stappen van de Dienst Bevolking.

Nu was het wel eventjes anders. Half uurtje autorijden en bijna even lang een parkeerplaats zoeken in Parking Zuid (aargh!). Marie in de draagdoek en onze eerste echte exclusieve uitstap met Marie kon beginnen (Nora hebben we in de extreem goede handen van de meter achtergelaten). Eerst hebben we onze dorst gelest in het shoppingcentrum in een-of-andere-taverne-waarvan-ik-de-naam-niet-meer-weet (op de laagste verdieping met veel tafeltjes op het binnenpleintje en lekker verse fruitsapjes). En ook Marie's dorst werd gelest: de "eerste keer" (hoewel de laatste keer eigenlijk pas een goed jaar geleden is) borstvoeding in het openbaar. Toch weer wat wennen en zoeken en prutsen! Maar ook blij dat we het toch weer durven doen hebben én nog zullen doen, aangezien het niet voor iedereen zo'n evidentie is (zowel om te doen als om 'ernaar te kijken'), denk ik. Na Marie's aangifte brachten we - uiteraard - een bezoekje aan de Hema dat - opnieuw uiteraard - niet enkel bij kijken bleef. Nora en Marie's kleerkast hebben er weer een paar spulletjes bij.
Nadien nog gauw iets gegeten in dezelfde taverne-waarvan-ik-de-naam-... en dan richting huis!

Morgen trekken we opnieuw naar Gent. In het moederhuis is fotografe Dominique (*) fotootjes komen trekken van ons 4tjes en morgen kunnen we ze eindelijk afhalen. Dominique was onze trouwfotograaf die ook na de geboorte van Nora foto's gemaakt heeft. Ben superbenieuwd! Verder willen we ook eens binnenspringen in de Club en in de Fnac. Deze keer gaan we echter met het hele gezin en nemen we Nora mee! Want we voelen ons toch niet helemaal compleet als we ofwel zonder Nora ofwel zonder Marie op stap zijn. Het zal wel een kleine uitdaging worden: met twee pagadders op een zaterdagnamiddag in het centrum van Gent, met twee buggy's. Spannend.
Hoewel zo'n uitstapje met 4 binnen enkele maanden waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld geworden is voor ons... hoop ik toch :)

(*) Als je op Dominiques website gaat kijken en klikt op 'geboorte' kan je zelfs een foto van piepkleine Nora en mezelf terugvinden...

P.S. De draagdoek, het is en blijft een superhandig ding, zelfs als je ergens iets wilt gaan eten... Alhoewel? :)

Marie - weetjes

• Ze heeft dezelfde zenuwtrek als Nora vroeger wanneer ze na het drinken half in slaap valt: een zenuwtrek ronde de mond waardoor het lijkt dat ze lacht.
• Ze kijkt meer en meer rond, wel nog vaak gefascineerd door haar eigen neus: ze kijkt namelijk nog regelmatig scheel :)
• Ze heeft blauwgrijze oogjes. Dat is nieuw voor ons aangezien Nora al van bij haar geboorte donkerbruine ogen had.
• Ze is vrij rustig, maar als ze honger heeft, kan ze heel fel wenen. Vanuit het niets plots een luide schreeuw wat snel overgaat in overdramatisch luid ontroostbaar schel gehuil. Dat belooft :) Maar gelijk heeft ze: de hongerigen moeten gespijsd worden en liefst zo snel mogelijk!
  
• Ze laat meestal 3 uur tussen twee voedingen, 's nachts laat ze ons meestal eenmaal 4 uur met rust, soms zelfs 2 keer 4 uur tussen twee voedingen. Nora begon al 5 a 6 uur door te slapen vanaf haar 2 a 3 weken, dus we leven op hoop :)
• Ook al zijn er ook gelijkenissen, ik vind Marie toch ook erg anders van uiterlijk dan Nora. Vooral haar ogen zijn anders, niet enkel de kleur maar ook de vorm. En ze heeft een andere vorm van gezichtje. En lichtere kleur van haar natuurlijk. Ik vermoed dat Marie meer op de mama zal lijken. Mag ook wel, aangezien Nora een ware kopie is van de papa! :)
  
• De buikkrampen zijn reeds veel verbeterd. Net zoals bij Nora moeten we er vooral op letten dat ze goed en veel kan boeren (dat hebben ze uiteraard van de papa :p). Typisch voor Marie is dat als ze worstelt met een boertje, ze begint te kreunen en te persen waardoor we aanvankelijk dachten dat ze last had van haar darmen. Maar even later volgt er een vettige boer.
• Hoewel ze er langs de andere kant ook wel wat van kan. Typisch bij borstvoeding: erg platte, explosieve stoelgang! Vaak bewaart ze het tot op de moment dat haar pamper ververst wordt. En dan nog vooral als de papa haar pamper verschoont: het record aantal vuile pampers bij één verschoonbeurt is 5 of 6 :D
• Marie lijkt niet zo graag op onze buik te liggen, terwijl dit bij Nora haar favoriete inslaap-houding was. Marie valt makkelijker in slaap als ze gewoon in onze armen ligt. En zeker als we wat over haar hoofdje wrijven.
• Ze kan ferme smoeltjes trekken:
  
  
  
  

Nora in actie

We hebben Nora weer ganse dagen voor onszelf, dus veel fotomateriaal!

• Ze wil veel (lees: alles) zelf doen. Fruit dat we vroeger in stukjes sneden, wil ze nu in één stuk opeten. En ook al is dat moeilijker om op te eten, ze zal niet opgeven en o wee als we toch een poging doen om het fruit in stukjes te snijden.
  
  

• Ook flesje drinken wil ze de laatste week vooral zélf doen, het liefst in haar zeteltje, soms in de grotemensenzetel en soms op de schoot van papa:
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• We hebben er een tijdje naar gezocht maar in de Hema hebben we eindelijk onze (en Nora haar) goesting gevonden: een mini-serviesje! Al heel lang vindt ze het leuk om met een lepeltje te doen alsof ze eet, dus dachten we wel dat ze het leuk zou vinden en we hadden gelijk. Ze heeft er een ganse avond zalig mee gespeeld!
  
  
  P.S. Zoals je kan zien: sinds een paar dagen kwijlt ze weer enorm. Ofwel tandjes ofwel opnieuw verkouden (veel snot heeft ze de laatste dagen alleszins ook).
  
  
  
• Gisterennamiddag was ze in een mega-zotjes-bui: dansen tot ze er zelf zatjes en duizelig van werd, tapdansen met de voetjes en er zelf om schaterlachen en... rollebollen op de speelmat met de mama!
  
  
  
  

Windpokken, The End (?)

Er komen geen nieuwe blaasjes meer bij en de oude blaasjes zijn korstjes geworden. Waarschijnlijk heeft Nora de windpokken met glans doorstaan. Vooral letsels op haar buik, romp, rug en lies maar weinig blaasjes op haar gezicht. En vooral: ze heeft er zelf weinig last van gehad. Mooi zo!

Nu enkel nog hopen dat Marie ervan gespaard blijft. Maar daar gaan we wel vanuit, hoewel we elk puntje, elk puistje, elk klein petieterig plekje met argwaan inspecteren.

Om te bewijzen dat onze patat wel degelijk de windpokken heeft/had: de foto's!

Ziek?

Er komen wel meer blaasjes op Nora haar lijfje, maar zelf heeft ze er maar weinig last van. We blijven hopen dat dit zo blijft!

Spelen gaat nog erg vlotjes. Momenteel is haar lievelingsspeelgoed een muziektreintje van Winnie The Pooh: als ze op de blauwe knop duwt, speelt er een melodietje en dan danst onze patat enthousiast mee: in een rondje stappen en handjes draaien. Superschattig!
Het treintje rijdt ook als je op de blauwe knop duwt maar dat vindt ze minder interessant :)


Eten doet ze ook nog als de beste: helemaal alleen én waarom maar één lepel gebruiken als je twee handjes hebt!?


Zotjes doen is ze ook nog niet verleerd:



"Die papa toch...":


Wat Marie en de windpokken betreft. Volgens de kinderarts is de kans klein dat Marie besmet geraakt (wegens mijn antistoffen), maar het risico is ook niet onbestaande. Als ze echter blaasjes krijgt, moeten we meteen contact opnemen en moet ze opgenomen worden voor intraveneuze behandeling omdat ze nog zo klein is. Dus allemaal duimen dat het niet zo'n vaart loopt! Ik was alleszins wel eventjes geschrokken van de boodschap...

Badderen

Marie's eerste badje thuis...


























... nog zo jong en al een volleerd fotomodel ;)

Windpokken...

Geloof het of niet, maar net nu heeft Nora de windpokken. Het was al een paar keer vals alarm geweest vanuit de crèche en ik hoopte stiekem dat ze de windpokken zou doormaken terwijl ik nog zwanger was en ze genezen zou zijn tegen dat de baby er was. Zo zou onze kleinste patat niet blootgesteld worden op zo'n jonge leeftijd aan het windpokkenvirus.

Maar pech dus. Nora heeft sinds gisteren blaasjes op haar romp, onder haar oksel en in haar lies. En ook eentje naast haar oog. Zelf heeft ze er nog geen last van; geen koorts, niet lastig, ze eet nog goed, lijkt geen jeuk te hebben. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit zo blijft, want een ziek kind en de daaraan geassocieerde vermoeiende, lange nachten kunnen we nu wel eventjes missen...

Maar mijn grootste vrees is dat Marie de windpokken zal krijgen. Nu al. Ze is ocharme een weekje oud. Stel dat ze besmet raakt (of al is), dan zullen de blaasjes binnen een 3tal weekjes uitbreken en is ze een maand oud. Lijkt me toch nog heel jong om geheel zonder risico te verlopen? We proberen er nu op te letten dat we onze handen wassen en ontsmetten telkens als we Marie verzorgen of oppakken (niet vanzelfsprekend om hier steeds aan te denken). En we proberen te dicht contact tussen Nora en Marie te vermijden. Voorzichtige aaikes mogen wel ('t zou te zonde zijn om haar niets toe te laten), maar voorlopig geen kusjes en dergelijke. Gelukkig valt het nog goed mee om haar dit te 'verbieden'. Jammer genoeg was ze afgelopen week al besmettelijk zonder we het wisten en hebben we haar dan wel kusjes laten geven aan Marie...
Op internet lees ik soms dat Marie sowieso beschermd is doordat ik borstvoeding geef, maar persoonlijk heb ik daar toch een beetje mijn twijfels bij.

Morgen alleszins eens bellen met de kinderarts om wat raad en advies te vragen.

Het leven zoals het is... met 4

Ons twee meisjes slapen momenteel - hoewel Marie langzaam aan het wakker worden is, snel bloggen is dus de boodschap! - en mama en papa zitten in de zetel. Mama met de laptop op de schoot en papa naar tv starend. Een van de zeldzame momenten rust waar we dubbel van genieten.
Maar genieten doen we ook als onze twee patatjes wakker zijn.

Tot nu toe valt de aanpassing en de drukte heel goed mee, eerlijk gezegd. Uiteraard speelt het feit dat de papa 4 weken verlof heeft hierin ook een grote rol. Als hij terug moet gaan werken, dan zal ik waarschijnlijk pas merken hoeveel meer werk 2 kindjes zijn. Bovendien doet Marie ook nog niet veel anders dan eten en slapen.
En dat doet ze goed!

De borstvoeding verloopt vlot. Ik heb de indruk dat Marie beter doordrinkt dan Nora indertijd. Nora moest ik constant wakker houden/maken aan de borst en elke voeding leek een eeuwigheid te duren, terwijl Marie na een kwartiertje zuigen meestal al voldaan is. Marie heeft dan weer de neiging om melk terug te geven, terwijl Nora daar nooit last van gehad heeft.
Ze drinkt ongeveer om de 3 a 4 uur en tussenin slaapt ze.
Wat haar soms wel parten speelt, zijn buikkrampen. Niet na elke voeding gelukkig, maar vooral 's avonds en jammer genoeg ook vaak 's nachts. Veel meer dan tutje aanbieden of met haar rondwandelen in de slaapkamer - in buikkramphouding: buikje en gezichtje leunend op de voorarm - kunnen we niet doen. We horen het dan luid borrelen in haar buikje en als het meezit, wordt het geborrel snel gevolgd door een nog luidere stoelgang-lading in de pamper. Ongelofelijk hoeveel fors er in zo'n klein lijfke kan zitten :)

De gebroken nachten, daar moeten we (of alleszins ik) wel nog serieus aan wennen. Het gaat mij nog niet goed af. Als het enkel drinken is en opnieuw slapen, geen probleem, maar die huilbuien door buikkrampen ertussen maken het wel extra lastig. Gelukkig vangt de papa heel veel op en is hij het meestal die Marie probeert te troosten bij krampjes.
Ze heeft het wel al 3 keer gepresteerd om 5 uur (!) tussen twee voedingen te laten 's nachts, 5 uur zonder buikkrampen zelfs. Laat ons hopen dat het geen toevalstreffers waren ...
Gelukkig is Nora een vaste slaper en is ze tot nu toe nog niet wakker geworden door het gehuil van haar zusje. En het zijn ferme decibels: niet zozeer luid maar erg hoog, net een muisje.
Ik noem haar ook al vaak 'mijn kleine muis', niet alleen wegens haar schel stemmetje maar ook omdat ze een beetje een muizengezichtje heeft :D

Al van bij haar geboorte, viel het op dat ze weinig lijkt op haar grote zus kwa uiterlijk. Lichtere haartjes, blauwgrijze ogen (zoals de meeste pasgeborenen) terwijl Nora van bij de geboorte al donkerbruine ogen had, andere vorm van gezichtje, ...
Ik had trouwens nooit gedacht dat ik zo vaak en zo veel ging vergelijken, maar het is sterker dan mezelf.
Er zijn ook wel gelijkenissen: ze hebben hetzelfde mondje, dezelfde kreuntjes soms. En naarmate ze ouder wordt, zullen de gelijkenissen (en verschillen) ongetwijfeld meer en meer opvallen.

En hoe gaat het met Nora? Wel, tot nu toe verbazend goed. Ze is lief voor haar babyzusje: lachen, aaikes geven, enthousiast wijzen en kirren. De interesse duurt echter vaak niet lang en ze is even snel weer afgeleid door andere dingen. Jaloezie hebben we - nog - niet echt opgemerkt. Enkel enkele keren in het ziekenhuis maar dat zal meer te maken gehad hebben met vermoeidheid, andere omgeving en verveling.
Wel heeft ze in de periode dat ik op materniteit lag, de mama blijkbaar wel een beetje gemist. Volgens papa heeft ze nog nooit zo vaak op mama zitten roepen. Ze heeft ook een fotoboekje met foto's van ons gezinnetje en familie en blijkbaar droeg ze dit heel vaak bij haar, constant wijzend naar een foto van mama. Hartverwarmend :)
Nu ik terug thuis ben, merk ik ook wel dat ze meer hangt aan mij dan voor de bevalling. Voor de bevalling was het zelfs omgekeerd en was het een echt papakindje. Logisch ook: papa gaf altijd het flesje, het badje enz. Ik kon haar zelfs nog met moeite dragen, op de schoot houden, laat staan gaan zitten op de speelmat en gezellig spelen met haar ...

Maar ik doe dus nu mijn uiterste best om dit in te halen en als Marie slaapt, exclusief met Nora bezig te zijn en met haar te spelen. Ze is de laatste tijd veel veranderd: ze begrijpt nog meer, maakt haar al wat meer verstaanbaar - ze begint eindelijk goed het verschil te kennen tussen 'ja' en 'nee' én ook toe te passen -, ze kan zich nog meer amuseren met haar speelgoed en is vooral snel content, blij, opgewekt. Zalig!
Uiteraard wordt dit gedrag perfect afgewisseld en gecompenseerd door de hevige (maar gelukkig meestal korte) woedebuien, soms om iets, vaak om niets.
Maar het is een schatje!
En ik ben o zo trots op mijn twee meisjes, het is nauwelijks met woorden te omschrijven.

We stellen het dus goed, met ons 4tjes! Behalve heel soms 's nachts als ik toch oooo zo graag liever zalig wil voortslapen en m'n ogen nauwelijks openkrijg. Ik probeer mezelf dan wijs te maken dat slapen een overschatte basisbehoefte is. Right :) Ik slaap gewoon veel te graag.

P.S. Wat heel frappant is - en het was een collega die mij hiervoor "waarschuwde": Nora lijkt in veel opzichten plots een r e u z i n. Als ik haar draag, lijkt ze 10 keer zwaarder dan een week geleden. Als ik haar verschoon lijken haar armen, benen, voeten, romp immens groot. Als ik ze zie stappen, spelen, dansen, eten,... ze lijkt zoveel groter en ouder dan een week geleden. Enkel en alleen omdat ik nu een ander 'referentiepunt' heb, namelijk kleine Marie. Raar!

P.P.S. Merci voor al jullie gelukwensen!!

Marie in beeld

Een eerste Marie-update :

Een uitgebreider verslag over hoe het gaat met onze kleine smurfin, hoe anders en gelijk ze is aan Nora als baby, hoe we sommige babydingetjes vergeten waren en andere zaken dan weer niet, hoe Nora reageert op haar babyzusje, én hoe super verliefd we zijn op ons vers patatje.... volgt :)

Welkom Marie!

Zondagmorgen begon rondom 7 met verwachte onverwachte weeën (je weet dat de datum al gepasseerd is, maar toch denk je "tzal vandaag toch niet zijn?").

Terwijl Tamara aan het douchen was, heb ik naar meter gebeld om op Nora te letten. Zo konden we rond kwart voor 9 vertrekken. Vaneiges moest ik eerst nog eens gaan tanken (waarschijnlijk waren we nog wel in Gent geraakt, maar ik wilde het risico op een lege tank NIET lopen!)

Gelukkig was het een zondagmorgen, en valt het dan best mee om naar Gent op te (vlieg-)rijden. Het was wel niet makkelijk om goed door te rijden en het comfortabel te houden voor mama die ferm last had...

In Sint-Lukas bleek het echter een te vroeg alarm te zijn: geen echte extra ontsluiting, enkel een beetje verweking... De monitortest toonde ook nog geen "echte weeën", het was "enkel" voor-arbeid. De vroedvrouw raadde ons dan ook aan om toch nog even terug naar huis te gaan, om een warm badje te nemen om de pijn te verzachten. Ze liet ons wel de keuze om direct binnen te blijven, maar vertelde dat we ons geen illusies moesten maken, het zou zeker nog een tijdje duren :(. Enfin, zijn we rond 12u terug zo voorzichtig mogelijk naar Aspelare gereden (en Tamara heeft onderweg nog afgezien, de weeën kwamen echt om de 2 minuten).

Badje en Buscopan waren geen echte "verzachtende omstandigheden", en na een telefoontje naar het verloskwartier hebben we iets na 4en terug de pijnlijke rit naar Gent ondernomen (net als in de film zat Tamara naast mij te puffen en de weeën weg te blazen).

Gelukkig was de pijn niet voor niets: Tamara had al 5 cm toen ze haar onderzochten! Tijd voor epidurale en dat gaf een welkome rustpauze voor mijn ferme schat.

Rond kwart voor 8 zijn we dan verhuisd naar de verloskamer, en daar is na flink persen (en dat zag er lastiger en pijnlijker uit dan bij Nora) Marie geboren!

Laat me u dan nu -tromgeroffel- officieel voorstellen:Marie!

Een flinke 51 cm, en een exacte 4kg! Ze zat nog van kop tot teen onder het huidsmeer, dus ze had nog niet echt gepland om haar nestje te verlaten. Dat liet ze ons netjes weten met een stem als een klok :).

Dicht tegen de trotse mama waren haar zorgen gelukkig snel vergeten :)

En nu allemaal samen: Ooooooooooooooh !
Zoals je kan zien, is alles ook in orde met mama, naar eigen zeggen heeft ze niet meer last dan bij Nora, en is ze vooral (nog) niet zo moe als toen (je herinnert je misschien de 22 uur arbeid die ze toen moest doen, tegenover de schamele 12 nu ).

Enfin, genoeg te doen, misschien tot binnenkort!

Papa Jurgen

PS: hebben wij nu een mutsje verdiend? :D

D-day

Het had wel iets speciaals geweest: geboren worden op een schrikkeldag. Maar smurf is het daar blijkbaar niet mee eens en houdt het liever op een gewone dag om de wereld te verkennen. Tenzij hij/zij nog heel snel van gedacht veranderd, wie weet??

Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat het gisteren en vandaag niet in gang geschoten is, want ik was geveld door koorts.
Gisterenmorgen voelde ik me al niet zo denderend en in de loop van de namiddag ben ik koorts beginnen krijgen. Tussen 37,5 en 38°C en wetende dat mijn normale lichaamstemperatuur vrij laag is (tussen 35,5 en 36°C) was dit toch al een behoorlijke verhoging. Heel lang geleden dat ik nog koorts gehad heb en ik was vooral vergeten hoe ellendig, slap, miserabel ne mens zich voelt dan. Gelukkig kon Nora gisteren wat langer bij mijn moeder blijven, want ik zag het absoluut niet zitten om dat klein jong ferm geweld op te vangen. 500 mg Dafalgan hielp niet echt en het was pas toen ik vandaag om 12u30 1 gr Dafalgan nam dat de koorts pas na anderhalf uur begon te dalen en ik me veel beter en frisser voelde. En het voelt verdorie goed om mij weer wat meer mens te voelen.

Verder heb ik eigenlijk van niets last, dus geen idee vanwaar de koorts komt. Waarschijnlijk is Nora een beetje te vrijgevig geweest met een van haar virusje(s).

En nu de koorts (hopelijk definitief) weg is, is het nu aan smurf om mij te laten afzien ;)

Wat je zelf doet...

Nora wil het liefst zelf eten en ze doet dat nog goed ook!

Dubbel dokterbezoek

Bij de kinderarts: onze kleine patat heeft dus stomatitis of: een virale ontsteking van het mondslijmvlies. Ze heeft twee grote aften op de binnenkant van haar wang, eentje op haar tong en eentje op haar gehemelte. En felrood ontstoken tandvlees. Als je haar mondje binnenin ziet, verschiet ik ervan dat ze niet veel meer last heeft. Ik krijg zelf bijna zeer van er gewoon naar te kijken.
Het is dus geen herpes, gelukkig. Want dat zou willen zeggen dat ze géén lichaamscontact mag hebben met haar toekomstige kleine zus of broer. Stel je voor. Voor iemand die zo zot is van kindjes en baby's zou dat nogal een onmogelijke en sadistische opdracht geweest zijn.

Het goede nieuws is dat ze er zelf niet zoveel last meer van heeft. Wat ze weigert of waar ze heel weinig van eet, zijn haar groentjes, zelfs als het gemixt is. Ook brood gaat moeilijk tenzij met choco, dan doet ze wél moeite :)
In de plaats geven we haar ofwel wat melk bij, ofwel een yoghurtje, een kaasyoghurtje met fruit, een potje fruitmix of fruitpap. Keuze genoeg!
Tussen het eten door en bij het slapen heeft ze blijkbaar geen last van haar stomatitis.
Eind goed, al goed dus.

Nora werd ook gemeten en gewogen. The results are: 79 cm en 11 kg!

Bij de gynaecoloog: een status quo. Nog steeds een centimeterke opening maar voor de rest nog noppes, niks, nada. Nog een lange baarmoederhals en geen verweking. Dedju.
Door hetgeen ik de laatste week voelde en merkte, had ik nochtans wel een vermoeden (en de hoop) dat er al wat schot in de zaak aan het komen was. Maar niet dus, smurf vindt het daarbinnen blijkbaar nog veel te leuk. Een zalig warm, knus, compact nestje dat ook als trampoline kan gebruikt worden en constant eten krijgen. Geen wonder dat hij/zij niet happig is om dat zomaar te laten schieten.
Het zal dus bijna zeker maart worden en niet meer februari. En kans is ook groot dat het niet mijn eigen gynaecologe is die mijn bevalling zal doen aangezien ze volgende week een weekje op verlof is (tenzij dat klein parasietje het zelfs volgende week nog niet ziet zitten om uit te breken). Ook al word je tijdens de arbeid en bevalling vooral geholpen en gesteund door de vroedvrouwen, ik vind het toch een leuker idee om bij mijn eigen gynaecologe te bevallen. Nuja, het zij zo.
Er is ook reeds een datum afgesproken om eventueel in te leiden.
** 11 maart **
Een heel raar idee vind ik dat. Ik hoop alleszins heel hard dat ik die datum niet haal. Ten eerste omdat ik het niet zo zie zitten om ingeleid te worden. Bij Nora verliep de arbeid al heel moeizaam en traag en dat was dan nog een spontane bevalling. Dus ik ben bang dat de arbeid bij een inleiding in mijn geval zeker slopend zal verlopen. Ten tweede wil ik niet nog 13 dagen wachten, verdorie! Dat lijkt me nog een eeuwigheid.
Smurfie mag zeker nog morgen en overmorgen binnenblijven, maar eens het zaterdag is, zal het voor mij niet snel genoeg kunnen gaan. Elke dag zal er eentje teveel zijn dan. En geduld is jammer genoeg absoluut geen sterke kant van mezelf.

Dus bereid jullie maar voor op veel gezaag en geklaag! ;)

Aftjes of koortsblaasjes?

Nora begon haar dag heel goed. Ze was terug vrolijk, actief en speels. Een grote opluchting! Gisterenavond zag haar bovenlip er nog lelijk, dik en gezwollen uit. Zo gezwollen dat we nog nauwelijks haar bovenste snijtandjes zagen. Maar na een nachtje slapen was ook dit al stukken beter.
Allemaal goed nieuws dus.

Zelf had ik een heel rustig dagje: uitgeslapen, foto's van Nora geselecteerd en besteld via extrafilm.be en ehm dat is het zowat :)

Rond de middag werd de rust echter verstoord door een telefoontje van de crèche. Nora wil nauwelijks eten, ze weigert resoluut de lepel en als ze iets in haar mondje heeft, heeft ze zelfs braakneigingen. En dit terwijl er gisteren volgens een van de twee kinderverzorgsters helemaal geen probleem was en ze wel goed gegeten heeft. Vreemd. Is het eten dan echt zo plots opnieuw verslechterd of was er een klein communicatieprobleempje met de crèche?
De (andere) kinderverzorgster heeft alleszins een sterk vermoeden dat het niet gewoon aftjes zijn waar Nora last van heeft, maar dat het eerder koortsblaasjes zijn, zowel rond de mond als in de mond. Herpes simplex dus, om het even geleerd te zeggen. En ze raadden me sterk aan om hiervoor zo snel mogelijk naar de kinderarts te gaan want dat het anders alleen maar zou verergeren zonder de nodige behandeling.

Ik was nogal verbaasd omdat ik helemaal geen blaasjes of dergelijke gezien heb rond haar mond. Wat ik wel gezien heb, is dat ze twee 'puistjes' heeft op haar kin; ik dacht dat dit kwam door irritatie van haar speeksel door het vele kwijlen. Het lijken mij alleszins absoluut geen koortsblaasjes te zijn.
Bovendien krijgt Nora in de crèche (nog) niet de kans om zelf te eten, ze 'voeren' haar nog steeds. Maar ons madam aanvaardt dit de laatste weken niet meer en bij ons wil (en krijgt) ze zelf een lepel waarmee ze al behoorlijk goed kan scheppen en happen. Meestal laat ze het wel toe dat we tussendoor ook wel een groter hapje geven. Dus ik kan me wel voorstellen dat ze in de crèche de lepel weigert, niet alleen omdat ze pijn heeft in haar mondje, maar ook omdat ze het liever zelf doet. Bovendien gebruiken ze in de crèche ook metalen lepels en geen plastieken of rubberen lepels en uiteraard zal dat momenteel pijnlijker zijn met die aftjes in haar mond.

Enfin, morgenvoormiddag gaan we gezellig samen met ons drietjes naar de kinderarts. Dan zijn we (én de crèche) tenminste gerustgesteld. Jurgen had sowieso een dagje verlof ingepland omdat we morgennamiddag nog eens naar de gynaecoloog morgen gaan. Ben superbenieuwd of er schot in de zaak aan het komen is. Volgens wat ik voel, lijkt het wel of smurf al goed ingedaald is... Spannend. Wegens geen opvang, nemen we Nora trouwens mee en mag Jurgen haar een half uur entertainen terwijl ik aan de monitor hang.
Het zal een druk dagje worden!

Zelf maak ik me niet zoveel zorgen meer over Nora. Ze heeft deze avond flink gespeeld, was veel minder lastig en huilerig en heeft behoorlijk gegeten: 1 stukje brood met choco, een potje geplet fruit en een potje petit gervais. Bij de boterham at ze wel heel voorzichtig (traag kauwen en ervoor zorgend dat het brood bepaalde plaatsen op haar tong niet raakte) en merkte ik wel dat het beetje pijnlijk was, maar haar zin in choco was blijkbaar voldoende groot om de pijn eventjes te verbijten.
Voor de rest hebben zowel zij als ik genoten van een plezant badje (zie foto's!), heeft ze nog eens 200 ml melk gedronken* en is ze rustig aan het slapen.

* In de crèche hebben ze haar melk aangeboden ipv groenten en vieruurtje en heeft ze twee keer een fles van 300 ml melk gedronken. Santé! :)

Volgens mij zijn het dus nog steeds onschuldige (maar daarom niet minder lastige) aftjes doordat haar weerstand verminderd is door de verkoudheid van vorige week. Enkele maanden geleden had ze trouwens ook aftjes bij haar bronchiolitis.
Maar morgen hebben we helemaal uitsluitsel en zekerheid van een "echte" dokter ;)

Zuchtje

Het goede nieuws is dat er vandaag in de crèche met Nora blijkbaar geen probleem was. Ze heeft goed groenten en fruit gegeten, enkel boterhammen wou ze niet, ze heeft goed geslapen en flink gespeeld. Ze was blijkbaar niet lastig of hangerig of eender wat en ook geen koorts.
Waarschijnlijk heeft ze in de crèche zoveel afleiding dat ze geen tijd en gelegenheid heeft om lastig te doen of zijn.

Maar van het eerste moment dat ik haar terugzag, zag ik toch dat ze nog niet tiptop is. Verslagen blikje in plaats van haar vrolijke opgewekte zelf.
De rest van de avond verliep ook nogal moeizaam: boterham wou ze niet, een kaasfruityoghurtje gelukkig wel en dat heeft ze zelfs met smaak opgegeten. Ze wou wel spelen maar het ging niet van harte. Heel snel gefrustreerd, niet goed weten wat ze wil doen, erg hangerig maar tegelijkertijd wil ze ook gerust gelaten worden (moeilijk!).
En op de koop toe is ze verdorie nog eens gevallen op haar lip ook :/ Ik zag het gebeuren en kon het niet tegenhouden *stom*. Resultaat: een erg dikke bovenlip. En ze had al last van haar mondje met die verdomde aftjes (die nog niet weg zijn).
Om 19u heeft ze 180 ml melk gedronken en om 20u was ze alweer compleet uitgeteld: ze lag al te slapen op de arm van papa nog voor ze in haar bedje lag.
In begin was ze erg rustig maar sinds een uur geleden is ze frequent wakker en huilt ze zeurderig (met tutje). Waarom? Geen idee. Pijn van de aftjes of haar lip? Last van de tandjes? Verstopte neus? Dunno. En frustrerend. Afgelopen nacht was ze ook al regelmatig wakker.

Is het wegens het (hoog)zwanger zijn? Of door de vermoeidheid? Alleszins, ik kan er minder goed tegen dan anders en ik kan het ook moeilijker relativeren. Ik word zelf nerveus als zij huilerig en lastig is en mijn geduld is uitputtelijker dan anders.
Bovendien (of vooral) is het fysiek echt zwaar nu. Mijn bekkeninstabiliteit is de laatste weken sowieso verergerd met venijnige pijn in mijn bekken/schaambeen. Haar heffen en dragen, zittend/liggend op de speelmat met haar spelen en weer rechtkomen, haar op de schoot houden,... Allemaal dingen die echt pijnlijk zijn nu en waar ik de rest van de avond ook de gevolgen van draag. Maar ik kan die dingen ook niet vermijden natuurlijk. Heel binnenkort ga ik haar een paar dagen missen, de papa neemt nu al veel over (badjes en flesjes geven) dus de weinige quality time die we samen hebben, kan en wil ik niet laten schieten. Maar het is lastig, erg lastig. De laatste loodjes wegen het zwaarst is bij deze het understatement van het jaar.

Nuja, morgen is het misschien weer wat beter...

Ben alleszins wel heel blij dat het in de crèche goed gaat, anders zou ik haar zeker niet met een gerust hart kunnen 'wegsturen'.

Nog een kleine positieve noot: ik heb vandaag een zeteltje gevonden en gekocht van Nijntje. Bij de meter heeft ze al lang zo'n kinderzeteltje en ze vindt het geweldig om net als de grote mensen in de zetel te kunnen zitten met een boekje of naar tv kijkend. Nu kan ze dit eindelijk thuis ook doen!





















Dit was aan het begin van de avond: trots en enthousiast:




















Dit was een uurtje later: zo heeft ze toch wel 5 a 10 minuten voor zich uit naar de tv zitten staren: één hoopje ellende.

Arme patat

De tweede 'home alone' verlofdag en ik zit al met een klein schuldgevoel omdat onze patat momenteel in de crèche zit. Want Nora was afgelopen weekend 'niet in haar haak' om het zacht uit te drukken. Geen idee wat er precies scheelt, heel waarschijnlijk een zielige combinatie van verschillende dingen:

• Haar verkoudheid die eigenlijk wel bijna genezen is. Eind vorige week had ze af en toe nog 39° koorts, maar van 't weekend schommelde haar temperatuur tussen 37.5 en 38 °, dus dat valt mee. Het snot en het hoesten is ook veel verminderd en bijna weg.
  
• Tandjes? Ze kwijlt enorm veel, heeft wat temperatuurverhoging.
• Een sprongetje (een voorbode van een doorbraak in het praten misschien, de woorden van Isabel indachtig ;)? Ze is énorm hangerig, huilerig, lastig, ze weet vaak niet wat ze wil (laat staan dat wij het weten!), meer en sneller moe dan anders,...
• En op de koop toe vermoed ik dat ze - ocharme! - aftjes op haar tong heeft. Sinds zaterdag eet ze dus ook nog nauwelijks vast voedsel, ze proeft eens tot de allergrootste honger voorbij is en dan wil ze niet meer. Enkel melk, water en wat yoghurt gaat nog redelijk. Erg zielig en frustrerend: aftjes zijn een erg pijnlijke zaak en er is maar weinig wat we eraan kunnen doen. 't Schaapke...
  Het hangerig en lastig zijn kan uiteraard ook te maken hebben met die aftjes of tandjes.

Gisterennamiddag was ze enorm lastig, huilerig, niets was goed. Uiteindelijk bleek dat dat arm prutske gewoon honger had, maar niet kon eten en dus enkel melk wou. Ik was toch een beetje kwaad op mezelf dat ik pas om 18u30 eraan dacht om eens warme melk te proberen :/ Uiteindelijk heeft ze wel maar 150 ml gedronken en om 19u15 was ze al compleet uitgeteld en hebben we haar in bed gelegd. We waren ervan overtuigd dat ze 's nachts of 's morgens vroeg wakker zou worden van de honger, maar dat viel gelukkig mee: om 6u45 was ze wakker (een kwartiertje vroeger dan anders) en heeft ze - hou u vast - bijna 300 ml melk gedronken! Ze had gelukkig geen koorts, was redelijk goed gezind (wel nog steeds wat stiller en minder actief/vrolijk dan anders) en - waarschijnlijk om de mama te troosten - ze was wel superenthousiast om 'dada' te gaan met papa naar de crèche.

Ondertussen denk ik bij elke gsm-gerinkel dat het Leen of Melissa is van de crèche om te zeggen dat het niet zo goed gaat met Nora...

Maar geen nieuws is goed nieuws en ik probeer toch nog te genieten van de rust, van de "me"-tijd en van de mogelijkheid om nog vanalles te doen/kopen/in orde te brengen.

Eindelijk thuis!

Vandaag start mijn zwangerschapsverlof, jippie!
Het is toch een grote opluchting. Het gaan werken begon behoorlijk lastig te worden, vooral de drukke ochtendrush - ik heb sowieso al een ochtendhumeur, je wil niet weten hoe dit de laatste weken was - en de niet zo comfortabele autoritten was ik meer dan kotsbeu.

Ook al ben ik blij dat ik thuis ben, die laatste werkdag voelde ook heel raar aan. Ik ben nu thuis tot eind augustus (z-e-s m-a-a-n-d-e-n!) dus ben ik wel een lange tijd 'off work'. Ik denk dat ik het ergens toch ook wel een beetje ga missen.

Maar nu nog absoluut niet!

Om te zorgen dat ik echt nog wat rust heb, blijft Nora naar de opvang gaan (ofwel naar de crèche ofwel naar haar meter: ze amuseert zich daar te pletter). Ik ben dus 'home alone' vandaag en volgende week. En ook al ga ik onze patat missen, ik geniet ervan. Uitslapen! (ook al is dit tegenwoordig maximum tot 9u - dat was vroeger wat anders) Op het gemak opstaan, rustig ontbijten, genieten van de rust, ons huisje ... en vooral genieten van de stilte voor de storm...

Binnen maximum 3 weekjes zitten we hier met 2 patatjes. Een verdubbeling in kindjes dus, maar ik ben ervan overtuigd dat de drukte en het werk meer dan dubbel zal zijn (de rust en slaap dan weer wat minder)... Maar ik reken erop dat het plezier en het geluk even groot blijft als nu (veel groter kan het namelijk niet meer worden volgens mij)!
We kijken alleszins superhard uit naar ons tweede wondertje.

Maar eerst nog een paar dagen rust!

@smurf: goesting om, laat ons zeggen, op 1 maart je nestje te verlaten? Afgesproken? :)

"Zeg het dan toch!"

Al een tijdje vind ik dat Nora in haar brabbelen/praten een beetje 'vastzit'. En nu ik gelezen heb hoeveel woordjes Reneetje al kan zeggen (ook al is Renee een maand ouder), ben ik er helemaal van overtuigd dat ons madam iets later dan gemiddeld de behoefte voelt om zich verstaanbaar te maken via woordjes. Denk ik.

Ze zegt wel al enkele woordjes: "oes" (poes), "ish" (jas), "tut", "oot" (hoort), "ditj" (met wijsgebaar), "dada", "nee" en "ja" (maar niet altijd/zelden echt bewust), "mama" en "papa" (maar zelfs dit haalt ze vaak dooreen en om het haar makkelijk te maken zegt ze dan maar "mapa").
Ze heeft een tijdje "intj" (kindje) gezegd maar om de een of andere reden zegt ze nu "bab" (van baby??) tegen kindjes.

Opdrachtjes en zinnetjes begrijpen daarentegen, kan ze heel goed. We verschieten er zelfs vaak van hoeveel ze begrijpt en kan uitvoeren.

Wat ze echter nog niet doet, is hetgeen ze wil (of niet wil) vertalen in woordjes. Ze blijft steken in gebarentaal. Ze begrijpt de woordjes die we haar willen aanleren heel goed, maar ze heeft blijkbaar nog niet de behoefte om ze ook effectief zelf te gebruiken om zich verstaanbaar te maken.
We proberen haar zoveel mogelijk te stimuleren om wat af te stappen van haar lichaamstaal door alles heel erg na-druk-ke-lijk te herhalen en te zeggen en door alles in het oneindige te benoemen. Als ze aan tafel bvb nog een stukje brood wil en ze fanatiek zit te wijzen naar het brood, vragen we "wil je nog een stukje brood? Ja? Ja?" in de hoop dat ze "ja" terugzegt. Maar als enige reactie krijgen we een (weliswaar superschattige) brede lach en als we te lang blijven volhouden verandert die lach in lichtjes geïrriteerd worden en driftiger wijzen. Maar "ja" zeggen, ho maar! Dat had je gedacht :) Tenzij we vragen of ze een boterham met choco wil, dan kent ze plots wel heel goed het woordje "ja"...

Het meest frustrerende is dat ze soms iets wil (of niet wil), maar we absoluut geen idee hebben wat ze precies bedoelt. Dan wordt ze kwader en kwader en dan reageert ze zeker niet meer met "ja" of "nee" als we proberen te achterhalen wat er scheelt. Heel frustrerend.

Het is niet dat ik me zorgen maak of denk dat ze abnormaal ontwikkelt hierin. Ik weet dat dit enorm kan verschillen van kind tot kind en ik ben ervan overtuigd dat ze (plots) wel de klik zal maken om haar via woordjes die ze nu al begrijpt, uit te drukken. Misschien is ze een beetje perfectionistisch en wacht ze liever met praten tot ze er zich zeker genoeg over voelt ... of ze is gewoon liever lui dan moe. Als ze er maar niet té lang meer mee wacht, verdorie! ;)

Het viel de papa wel op dat ze sinds vandaag soms toch schuchtere pogingen doet om woorden na te zeggen, steeds gepaard gaande met een vragende onzekere blik. Wordt vervolgd!

Laarsjes in actie

En trots dat ze is op haar nieuwe botjes!

Voldragen

Een mijlpaal: 38 weken zwanger vandaag. De baby is officieel 'af'. Hoera!

Woensdag kregen we te horen hoeveel onze smurf toen ongeveer woog, 37w 5d zwanger.
And the results are.... 3200 gram! *slik* Het kan zelfs een beetje meer (of minder) zijn, het blijven ruwe schattingen.

En daar komt nog minstens 200 gram per week bij, minstens. Dus aan 40 weken zwangerschap zitten we dan aan +/- 3700 gram. En als het een weekje later komt, zoals Nora, zitten we rond de 3900 gram.
En dat kan gerust wat meer zijn ook aangezien bij Nora het geschatte geboortegewicht ook een stuk lager zat dan het reële geboortegewicht.

De hamvraag is: haalt smurf de kaap van 4 kg of niet? Hoger of lager!? :)

Ik denk dat ik alleszins best vooral kleertjes maatje 56 voorzie, want de maatjes 50 zullen wat spannen...

Als afsluiter nog een buikfotootje, vandaag genomen: exact 38 weken zwanger.
Slechts 6 dagen na de vorige foto, maar ik zie toch wel alweer verschil (denk ik): grotere buik maar vooral 'puntiger'. Niet?

Gevonden!

Dit zijn ze. Nora's eerste 'botjes'.


De afbeelding bij deze posting heb ik gewoon van het net gehaald via google maar heel toevallig zijn het wel die geworden.
Ik heb ze vandaag gevonden in het (megagroot) tuincentrum Brambroek (in Ophasselt). Dankzij de tip van CVR (merci merci).

Laat de regen, modder en plassen maar komen!! ;)

Jong geleerd...

"Mamaaaa, laat mij nu eens op mijn gemak bellen naar mijn lief alstublieeeeef!"

Carnaval Ninof

Enkele sfeerbeelden tijdens de Carnavalstoet in de carnavalstad (zij het misschien ietsje minder bekend en berucht dan Aalst) Ninove.

Foto's: op de arm bij nichtje Lieselot en 'tante' Ada (rechtsboven en linksonder) en danig onder de indruk van achterneefje Sebastian/wasbeer.


Het was Nora's eerste carnaval-ervaring. Het was een beetje spannend hoe ze zou reageren op het lawaai, de drukte, de verklede mensen en de grote carnavalwagens. Maar als een echte Ninovieter (in spe) was ze compleet onder de indruk en volgens mij wordt het nog een fanatieke carnavaliste! (tot grote spijt van de papa die er niet mee opgegroeid is en het allemaal maar niks vindt, in tegenstelling tot de mama).
In het begin keek ze met heel grote ogen en een doodserieuze blik rond en was ze danig onder de indruk en tegelijkertijd gefascineerd. Na een tijdje wees ze lachend naar al die verklede mensen en vooral kindjes. En nog een beetje later zou ze bijna zelf meegestapt zijn in de stoet :)

Gaan spelen bij Wout en Ferre

Zaterdagnamiddag brachten we een bezoekje aan Wout (2,5j) en Ferre (7 maandjes). Samen spelen met Woutje ging wat moeizaam: ze wouden beiden constant toevallig met net hetzelfde speelgoed spelen. Nora protesteerde niet enkel hevig toen Woutje het waagde om iets af te nemen van haar, ze deed vastberaden hetzelfde terug (inclusief onschuldige blik). Heel anders dan een half jaartje geleden toen ze Wout rustig liet doen en niet in de tegenaanval ging.
U go, girl! :)

Ferre fascineerde en interesseerde haar enorm. Ze kraaide en lachte naar hem, wou hem constant aanraken en toen papa zei dat het boekje voor baby Ferre is, ging ze heel fier het boekje gaan afgeven aan haar kleine vriend. Alvast een goeie oefening voor binnenkort!

De speeldate moeten we alleszins heel snel herhalen want Woutje moest hartverscheurend wenen toen Nora naar huist moest... Het eerste gebroken hartje ;)