29

Jaja, mijn laatste jaar als twintiger is vrijdag 28 december ingegaan! Volgend jaar 30, hmmm. Toch nog volop genieten van dit jaar als late twintiger.

Mijn liefhebbende echtgenoot was al een tijdje zijn hoofd aan het breken om een geschikt kadootje te vinden. En aangezien ik momenteel vooral ons huisje wil aankleden en inrichten, stapje per stapje, stelde ik voor om een uitstapje te maken naar Ikea. En 's avonds met twee filmpje gaan kijken. Het superleuke toeval wou dat we met kerstavond van mijn broer en schoonzus 4 gratis filmticketjes hebben gekregen inclusief babysit-bonnen. Ideaal!

Ikea-uitstapje verliep vrij vlot. Gelukkig was meter Kris mee om onze patat te entertainen indien nodig (merci merci!) zodat Jurgen en ik relatief op ons gemak konden rondkijken en - vooral - spulletjes konden kiezen en kopen. Nora had enkel last van frequente hevige woedebuien elke keer ze onze route moest volgen i.p.v. haar eigen ongetwijfeld interessantere wandelroute doorheen de Ikea.
's Middags wouden we iets eten in het restaurant van Ikea, maar dat zag Nora al helemaal niet zitten. Ze wou liever constant en overal rondlopen en dingen ontdekken i.p.v. braaf en stilletjes in een stoeltje te zitten. Snel snel eten dus, niet dat we er anders veel van genoten zouden hebben: mijn eten was lauw, niet warm en ook niet echt superlekker. Nu ja :)
Al bij al was Nora superflink en heeft ze haar oogjes uitgekeken! Ze waren wel heel snel toe ook eens we terug in de auto zaten.


We hebben haar speelhoekje wat uitgebreid met een Ikea kindertafeltje en -stoeltjes. De stoeltjes leken nog wat hoog maar na paar keer oefenen - en jammer genoeg ook na paar keer steil achterover op haar hoofdje te vallen (op de puzzelmat, niet op de tegels, gelukkig) - kan ze al heel behendig zelf op haar stoeltje kruipen! Uiteraard is het op- en afkruipen veel leuker dan er effectief een tijdje te blijven zitten...



En voor ons was het ook plezant! Veel rondgekeken en inspiratie opgedaan en veel leuke spulletjes gekocht/gekregen (danku danku danku!)
Waar ik vooral naar uitkeek: een nieuwe zetelovertrek (ik was het vorig paars kleurtje meer dan beu) - in afwachting van een echte sjieke salon, ooit - én de superkewle seventies stoel!





































Uitstapje naar de cinema was ook heel gezellig. En de film "The Golden Compass" een aanrader!

P.S. Isabel, merci voor de boekentip! Ben er volop in aan het lezen (én aan het bijleren). Als je goed kijkt, kan je het boek 'Peuterjaren' zien blinken op/onder de salontafel.

Eerste stokje

De Familie Konijn (en dan vooral Konijn Isabel) gooide me vorige week een 'stokje' toe. Het fenomeen was me onbekend, maar blijkbaar is het een soort blogketting waarbij je ervaringen en gebeurtenissen van het voorbije jaar kan uiten.

Here it comes!

3 bands en/of artiesten die je dit jaar hebt leren kennen

Dat begint al goed. Vroeger luisterde ik frequent naar cd's en was ik min of meer op de hoogte van nieuwe muziekgroepjes. Maar die tijd is gedaan. Een cd zet ik nog zelden op (en zeker al geen nieuwe cd) en van de nieuwe muziektrends ben ik al zeker niet op de hoogte.In de auto en thuis staat de radio quasi altijd op Studio Brussel afgestemd. Dat is al ja-ren zo. Al sinds ik in het middelbaar zat. En vaste gewoontes zijn soms heel moeilijk uit te roeien!Maar bon, wat heb ik dit jaar voor nieuws leren kennen? Geen idee, noppes, nada. Ik luister wel graag naar muziek en ik wiebel/zing graag mee met (meestal reeds bekende) liedjes, maar ik kan geen nieuwe artiest of band bedenken die me dit jaar is bijgebleven.
Wat ik wél opnieuw heb leren kennen zijn oude kinderliedjes! Zoals daar zijn: Op Een Grote Paddestoel, Klap Eens In De Handjes, Handjes Draaien,...

3 dingen die je hebt meegemaakt, gehoord,… en die je altijd zullen bijblijven.

• Heel recent: m'n beste vriendin die momenteel een erg moeilijke, onzekere periode doormaakt en die heel plots door omstandigheden jammer genoeg moét stilstaan bij het feit dat ze haar twee piepkleine zoontjes heel heel misschien niet zal kunnen zien opgroeien. Alles hangt af van wat er donderdagmiddag staat te gebeuren. Er worden hier volop kaarsjes gebrand. Het zou niet mogen dat een jonge vrouw, een jonge moeder op zo'n manier geconfronteerd wordt met de wreedheid van het leven.
  Het doet ons wel ongelofelijk relativeren.
  
• De eerste dag en nacht in ons nieuwe huis. Het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven. Ons maagdelijk huisje dat sinds 28 oktober door ons gezinnetje bewoond wordt en waarin gedurende vele jaren zowel vreugdevolle, trieste, blije, spectaculaire en alledaagse dingen zullen plaatsvinden.
  
• Alle 'eerste keren' van onze kleine muis Nora.
  
• Een verticaal streepje in een klein venstertje dat ons liet weten dat we volgend jaar een tweede wondertje mogen verwachten
  

3 vreselijke blunders die je sinds dit jaar op je naam hebt staan

Goh nog zo'n moeilijke. Niet dat ik nooit blunders maak, ik vergeet ze alleen nogal snel ;)
Na lang nadenken:

• Een erg zielige (vooral voor Nora) blunder: in een brasserie Nora in de kinderstoel zetten, kinderstoel dichter bij de tafel schuiven, niet in de gaten hebben waar Nora haar vingertjes zich bevinden en het dutske haar vingertjes 'pletten' tussen stoel en tafel.En dit tot 3 (drie!) keer toe in enkele weken tijd *schaam*
  
• Suiker in plaats van zout bij de pasta gieten...
  
• Vul zelf maar aan, ik weet niets meer :p
  

3 dingen die je héél stiekem ongelofelijk trots maakten

• Onze dochter. Trots op alles wat ze kan, doet, leert, meemaakt,... Het plots beseffen en er bewust bij stilstaan dat dat kleine opgroeiende wezentje een creatie is van ons twee, een (perfecte :p) genencombinatie van Jurgen en mezelf, het blijft iets wonderlijks. Voor ons is ze de beste!
  
• Mijn ventje. Trots op wie hij is en wat hij voor me betekent. En trots omdat hij een superpapa is.
  
• Mijn trouwe bloglezer(es)s(en)! :p
  

Aangezien ik geen "irl" familie, vrienden, kennissen heb die bloggen - en die zelf nog geen stokje naar m'n hoofd gesmeten hebben - , werp ik dit stokje naar enkele 'blogkennissen' Annouk, Inge en Jennifer! Veel plezier :)

Verlof!

Zowel de papa, Nora als ik hebben 2 weekjes verlof. Yiha!

Lang naar uitgekeken en we genieten ervan. Vooral van ons patatje dat we nu een ganse dag helemaal voor onszelf hebben. Haar samen zien eten, spelen, badderen, samen uitstapjes maken, samen zotjes doen en Nora zien/horen schaterlachen enz enz. Het zijn die kleine dingen die het leven zo waardevol maken.
Eindelijk hebben we ook wat tijd om nog wat taakjes in het huis te doen.

En vrijdag gaan we - voor mijn verjaardag - naar Ikea! Ik weet al goed welke meubeltjes, accessoires en toestandjes ik wil - nu enkel nog de heer des huizes overtuigen - waardoor onze living alvast wat leuker, mooier en praktischer wordt! Ik kijk er naar uit als een kind dat uitkijkt naar zijn verjaardagsfeestje en -kadotjes :)

Nora is ondertussen helemaal genezen en zit goed in haar vel. Ze is enorm vrolijk, slaapt goed, eet goed en kan zich spelend heel goed alleen bezighouden. Kijk maar:

Bad hair day

Het is al een tijdje dat ik niet goed weet wat ik met Nora haar haar moet aanvangen. Het krult, vooral achteraan en opzij en ze heeft een ondertussen al vrij lange frou-frou. En het is vooral de frou-frou die het mij (en haar) moeilijk maakt.
Ze heeft nog fijn haar waardoor een speldje al snel uit haar haar glijdt en anders trekt ze het er zelf wel uit. In de creche zijn ze trouwens geen fan van speldjes wegens gevaarlijk voor kleine rondkruipende/rollende baby's die speldje in mondje kunnen steken.
Een haarband glijdt er ook direct uit of trekt ze zelf uit.

Misschien moet ik enkel haar frou-frou toch eens laten bijknippen zodat hij kort genoeg is en niet voor haar ogen komt? De krulletjes opzij en achteraan zijn volgens mij nog niet lang genoeg om kortgewiekt te worden.

Wat denken jullie?

Zo liep ze er vandaag bij... En hoewel de slordige, nochalante kapsels 'in' zijn, vind ik het echt geen zicht:

De allereerste tekening!

En plots had ze door dat als ze genoeg druk zet op een balpen er inkt uitkomt en ze kan tekenen... En geestig dat ze dat vindt!

We hebben haar dan maar "afwasbare" waskrijtjes gekocht en zie hier haar allereerste tekening (lees: kunstwerk):


Een artieste in actie vergt natuurlijk opperste concentratie... :

Genezen!

Nora is genezen, hoera!

Halve dag na start antibiotica geen koorts meer, wel nog 2 dagen ziekjes en lastig gelopen maar sinds zaterdag is ze als herboren. Ze kan weer eten, lachen, slapen,... en haar boos maken.

Zie hier ons vers genezen patatje in actie:


Zaterdag was het plan om naar de kerstmarkt te gaan in Gent. In Gent zijn we geraakt maar aangezien we nog wat moesten winkelen was het voor de kerstmarkt te laat en zijn we na een tussenstop in de Vooruit huiswaarts gegaan.

Een andere tussenstop was het shoppingcentrum Zuid in Gent waar Nora haar fruitpapje gegeten heeft ... en waar ze in de speelhoek voortdurend de mooie grote hoge toren van een ander meisje wou omverduwen:


Het is haar één keer gelukt waarop het meisje in kwestie ongelofelijk kwaad werd...

Ziek

Het is hier al een tijdje stilletjes. Op de blog dan welteverstaan. Hier in huis is het eerder druk, hectisch en lawaaierig.

En dat is allemaal te wijten aan die venijnige beestjes - virussen en bacteriën genaamd - die toch o zo goed zijn om kleine kindjes hun weerstand op te bouwen.
Fijn!

Nora is er serieus door geveld. Eerst meer dan een maand af en aan hoesten en verkouden zonder koorts of erg ziek te zijn. Door het aanslepen ervan en door de hoest die toch erg vettig begon te worden toch naar kinderarts geweest en aerosol voorgeschreven gekregen (zie eerder berichtje).

De hoest verbeterde erg goed door de aerosol maar afgelopen zondag (na een 4tal dagen aerosollen) begon ze plots koorts te krijgen. Schommelend tussen de 39 en 40°C. Niet niets dus. Ze zakte wel als we Perdolan of Junifen gaven, maar jammer genoeg steeg ze weer even snel als de medicamentjes uitgewerkt waren. Toen ze dinsdagavond nog steeds koorts maakte tot 40°C nog eens kinderarts gebeld en we mochten starten met antibiotica. Joepie...

Sinds gisterenmiddag slikt onze kleine, slappe, zieke, (af en toe/vaak LASTIGE) patat amoxicilline. Als het tegen vrijdagmiddag niet beter is, moeten we longfoto laten nemen.
Deze morgen had ze gelukkig nog maar 38.5 °C koorts.

Hopelijk is ze tegen van 't weekend als herboren!

Want het is geen lachertje. Ofwel loopt (of eerder 'ligt') ze heel suf en slapkes en kan ze nauwelijks lachen. Ofwel heeft ze plotse hysterische huilbuien, variërend tussen 5 en 15 minuten waarbij ze ontroostbaar is en niéts helpt. Integendeel, elke poging om haar af te leiden wordt beantwoord met hevig slaan en wegduwen.
Nuja, allemaal heel bergijpelijk natuurlijk. 't Schaap heeft koorts, last en waarschijnlijk pijn. Hoe zouden we zelf zijn?
Maar voor ons wel supervermoeiend en frustrerend soms. En volgende winter zitten we waarschijnlijk wel eens met twéé zieke patatjes opgescheept. Help o help!

Enfin, we mogen nog van geluk spreken dat het waarschijnlijk/hopelijk allemaal gefikst is met wat antibiotica en ze niet moet opgenomen worden in het ziekenhuis ofzo...

En ze heeft een deadline om te recupereren, want zaterdag willen we zo graag naar de kerstmarkt in Gent! :)

P.S. Junifen is een ferm pepmiddelke naar onze bescheiden mening. Een half uurtje nadat ze die appelsienachtige stroop heeft opgepeuzeld (ze vindt het nog lekker ook), is het alsof ze verse Duracell batterijtjes gekregen heeft. Ze is dan supervrolijk, hyperactief en als ze stapt is het alsof ze zattekes is. Goei spul :)

Buik(je)

Omdat het al een tijdje geleden is...

27w 6d:

Vieze virussen

Al sinds eind oktober sukkelt Nora met haar luchtwegen. Een weekje fel hoesten en verkouden, dan een kleine week beter en dan weer opnieuw slechter. En dit een drietal keer na elkaar. Begin vorige week was ze opnieuw fel verkouden, vanaf woensdag weer veel beter. Maar maandag terug fel beginnen hoesten, wat koorts en lastiger dan anders. Haar hoestbuien waren echt niet meer om aan te horen; een vettige diepe vieze hoest.

Dus dan eindelijk toch maar eens naar de kinderarts geweest vandaag. Ik had misschien al eerder moeten gaan, maar bon, beroepsmisvorming enzo :)

Ik heb een dagje omstandigheidsverlof genomen en afspraak bij de pediater was om 15u45. Een dagje alleen met ons patatje dus. En ook al was ze beetje ziekjes, ik heb er toch van genoten. Het was wel een druk dagje. Zeker met een redelijk dikke buik en 6 maand zwanger zijnde *puf*.
's Morgens eerst Nora uitgebreid in bad gestoken, dan naar de Colruyt (gelukkig lagen er druifjes om te proeven waarmee ik Nora regelmatig wat kon sussen), dan een béétje groentenpap gegeten en dan - eindelijk - bedje in. Tussen de talrijke hoestbuien door heeft ze toch een kleine 2 uurtjes kunnen slapen. Nadien naar de kinderarts waar we heel snel binnen mochten (ik was nochtans voorbereid op lang vertoeven in de wachtzaal: ik had speelgoed, koekjes en stukjes fruit mee...) en waar Nora zich heel gewillig liet onderzoeken *trots*. Thuis gauw nog wat fruit laten eten dat gelukkig meer in de smaak viel dan de groentjes en dan weer hup naar buiten naar de apotheker: in den donkeren, door de wind en lichte regen. Toch wel een klein half uur binnengeweest bij apotheker (veel volk, grote bestelling) alwaar onze kleine muis opnieuw superflink was! Ze zat wel een beetje wezenloos voor zich uit te staren in haar buggy en bij elke hoestbui keken de andere klanten vol medelijden naar 't arm schaapke. Terug thuis boterhammetje gegeten en gespeeld tot papa thuis kwam.

Maar bon, bij de kinderarts geweest dus.

Het verdict: een ferme virale bronchiolitis, vocht achter de trommelvliezen maar geen echte ontsteking, een loopneusje (voorlopig nog waterig slijm) en aftjes op haar tong (ocharme).
De behandeling: aerosol!
3 keer/dag. Gedurende 1 week en dan afbouwen.
Aerosollen. Bah. Iets wat ik zo lang mogelijk wou uitstellen en waarvan ik hoopte dat wij (en vooral Nora) ervan gespaard zou blijven. Maar neen dus.

Voor haar avondflesje hebben we dat - superantiek, lomp, luid - machine uitgetest. Nora op de schoot van mama, dvd van Tik Tak opgezet, mama haar GSM in haar handen gestopt en terwijl machine aan het draaien was, waren mama en papa liedjes aan het zingen. Voor een buitenstaander een ongetwijfeld grappig tafereel, maar voor Nora net ietsje minder. Ze protesteerde hevig en probeerde constant het maskertje weg te duwen. Begrijpelijk natuurlijk.

De volgende foto is gemaakt op een kort moment dat ze even niet protesteerde:

Schone schoentjes

Nora is nog te klein om een schoentje te zetten, dus zorgt de Sint maar zelf voor schoentjes - dikke merci, meter Kris!!

Zaterdagnamiddag in Ninove city op zoek naar Nora's eerste echte schoentjes. Van een collega had ik gelukkig een winkeltip gekregen. Want ook al ben ik een 'echte' Ninovieter en heb ik gans mijn jeugd in Ninove gewoond, kinderschoenenwinkels wist ik absoluut niet zijn.
Rond 16u winkeltje Zazou binnengestapt en om 16u20 waren we reeds buiten. Met schoentjes! De vriendelijke mevrouw had nog 3 modellekes in maatje 19. Een lichtroze paar (bah), een rood paar (was ook niet mooi) en een bruin paar schoenen, met bloemetjes en "glittergoud". Ik was meteen verkocht :) En de meter ook.
Ze pasten perfect en Nora deed meteen ook een demonstratie mét de nieuwe schoentjes hoe flink ze ondertussen al kan stappen.

Dit zijn ze:



Het is trouwens ongelofelijk hoe snel ze evolueert in het stappen. Begin deze week was het nog onzeker, maar stabiel stappen. Geen té lange afstanden en als ze kon, zocht ze nog steun of kroop ze.
Sinds donderdag is het eigenlijk vrij plots omgeslaan. Nu wil ze zelf stappen, als ze enigszins kan. Ze heeft er ook duidelijk plezier in (zeker als mama, papa, meter,.. als onnozele kippen staan te klappen en juichen). En ze kan zelfs vlotjes bochtjes nemen of 180° draaien.
En 't blijft superschattig om haar te zien stappen. Beentjes nog wijd open en waggelen maar.

Ze kan zelfs stappen én handjesdraaien!

Poppemie

Nora heeft voor haar eerste verjaardag een popje gekregen. Wij hadden er eigenlijk nog nooit aan gedacht om kwa speelgoed eens een pop te kopen. Ze lijkt (nog) niet echt zot van knuffels, dus we dachten dat een pop ook niet echt in de smaak zou vallen.

En toch! Nora is wel een beetje gek op haar poppetje. Het is niet dat ze ze constant bij haar wil, maar ze neemt het ding wel vaak bij haar en knuffelt de poppemie ook: gezicht van pop tegen haar gezicht en dan heen en weer wiegen. Superschattig.
Ook leuk is de kleertjes (proberen) uit- en opnieuw aandoen, vooral het mutsje. En mama of papa mogen steeds assisteren, of ze nu willen of niet. En als we vragen of Nora het mutsje of hoofdje wil zetten, doet ze dit ook! Maar wel op haar eigen manier... (zie foto)



Nu nog een naam vinden voor 'poppetje'. Iemand inspiratie?

Familiefeestje

Afgelopen zondag was het druk in de keet! De ganse familie van Jurgen kwam een beetje feesten. Zowel nog voor Nora haar verjaardag (2 maandjes later) als om ons nieuw huisje eens te bezichtigen.

In totaal waren we met 10 volwassenen en 10 kindjes. En vooral die kindjes brachten actie (en lawaai :D) in het huis, amai!

Het was wel een erg gezellige drukte. Wel niet te onderschatten qua voorbereiding, werk en constant rondgeloop, pfjew. Gelukkig liet het weer ons nét toe om tussen de taart en de pistoleekes een wandelingetje te maken door de Aspelaarse velden.

Nora voelde zich, zoals gewoonlijk, als een vis in het water tussen de andere kindjes en gedroeg zich voorbeeldig. Ze was constant onder de indruk van alle aandacht, de vele grote mensen die druk aan het praten waren enz enz.

En ook de kadootjes vielen erg in de smaak: een legpuzzel van de Teletubbies, een besteksetje van Bumba (dat verpakkingsdoosje liet ze het volgende half uur niet meer los) en haar allereerste poppetje. Alles werd onthaald met haar typisch kreetje als ze onder de indruk is: "oooh oooh ooh ".

Taart lust ze ondertussen ook al graag, vooral de chocola en het fruit.

Op een bepaald moment had ze een lepeltje in haar linkerhand, een vork van Bumba in haar rechterhand én de lepel van Bumba in haar mond. Jammer genoeg was mama net te laat voor een foto :)

't Was een drukke maar leuke namiddag!

Enkele sfeerbeelden:

Enkele kiekjes van ons kiekje

Een zaterdagmorgen waarop Nora niet veel honger had en nauwelijks brood wou eten...

Tot ze een stuk chocoladekoek kreeg, die naar gewoonte openprutst én tot haar grote verbazing en blijdschap een stukje chocola ontdekt! Dat heeft ze wél erreg smakelijk opgepeuzeld...

Betrapt! :D

Enkele stap-fotootjes:




Nora die voor de 86ste keer haar haarspeldje probeert los te doen...

...en er in geslaagd is!

Eventjes poseren:

Laminaat

Zo ziet onze slaapkamer er momenteel uit, mét de kliklaminaat. Nu nog een ander bed en bijhorende nachtkastjes en een mega-kleerkast.

En dit is Nora's 'gelaminate' slaapkamer. Haar kamer moet ook nog wat aangekleed worden ...

P.S. Onze stores en overgordijnen zijn er al!! Leverdatum was pas 22 december, maar 2 weken na de bestelling kreeg ik telefoon dat ze er al waren. Sjiek eh. Leve Heytens!

De stores hangen al op, de overgordijnen nog niet (muur moet nog eerst een grondlaag krijgen).

The ordinary life

Het leven gaat zijn snelle gangetje en de weken passeren alsof het niets is. En het zijn best wel drukke weekjes geweest.

Eerst en vooral is er het zoeken naar en gewoon worden van de nieuwe ochtend- en avondroutine. Papa vertrekt al om 7u naar zijn werk zodat hij hopelijk rond 17u kan stoppen en tussen 18u en 18u30 thuis is (een rit van minimum een uur, vaak een uur en een kwart, zowel heen als terug, pffrt). Rond 6u30 opstaan, klaarmaken, bokes smeren en dit alles liefst voor onze pruts wakker is. Als we geluk hebben, wordt ze rond 7u wakker, anders is ze er al om 6u30. Tweemaal heb ik haar om 7u30 moeten wakker maken (een zeldzaamheid). Dan flesje geven. Vroeger dronk ze haar flesje leeg in minder dan 10 minuten, nu is ze constant afgeleid en ben ik al blij als ze na een half uur gedaan heeft. Kleertjes aan en gepakt en gezakt naar de crèche! Donderdag en vrijdag is het ietsje anders en rustiger, dan komt meter Kris naar Aspelare en 's avonds ga ik onze pruts halen bij de meter.

's Avonds zijn Nora en ik tussen 17u30 en 18u thuis, madame wil dan dírect aan tafel voor een boterhammeke. Enkele minuten uitstel als mama bvb. dringend naar toilet moet (wat nogal eens het geval is), is genoeg reden voor Nora om dramatisch en hysterisch te huilen*. Tijdens het boke eten, kan ik het mama-en-papa-eten al wat voorbereiden of ik eet een boterhammeke mee (honger!). Na het boke is het quality-time met Nora en spelen we met ons tweetjes tot papa thuis is. Om 19u is het badjestijd (om de twee dagen) en rond 20u haar flesje, waar ze de laatste tijd ook haar tijd voor neemt... En nadien kunnen wij eindelijk koken en eten. Dankzij het fantastisch afwasmachine valt het taakje afwassen wel weg *juich juich*.

Na het opruimen en andere huishoudtaakjes, kunnen we eindelijk in de zetel ploffen en naar TV kijken. 't Is te zeggen: we kunnen kiezen tussen de tv-zender één: zwart wit beeld met veel sneeuw. Ofwel Canvas: iets beter beeld én in kleur. Dit geldt echter enkel als het helder weer is; als het bewolkt is, is er enkel keuze tussen Canvas of Canvas: weliswaar slechter beeld en zwartwit. Tof!
En ik geef het toe, ik mis kabeltv toch wel. Al is het maar een uurtje dat ik kan kijken naar een tv-programma naar keuze, puur als ontspanning, om ff te chillen...
Een boek lezen is toch niet helemaal hetzelfde :)
Ma bon, normaalgezien hebben we maandag terug kabel. En woensdag internet. "Normaalgezien": het is nog moeilijk om die ongelofelijk bekwame en professionele medewerkers en helpdeskmannetjes/vrouwtjes van Telenet te geloven...

Bij de drukke werkweekroutine kwam er dan ook nog bij dat ons gezinnetje niet gespaard is gebleven van allerhande virussen. Nora was in de herfstvakantie al ferm verkouden, met een bronchitis. Week nadien was ze goed, maar vorige week terug een felle bronchitis en deze week al wat beter maar toch nog een aanslepende hoest. Ook de papa is verkouden geweest en ik ben nu wat aan het genezen van een ferme verkoudheid plus een vage kortdurende buikgriep (of iets dergelijks). Slijm, slijmer, slijmst! Het mag nu wel even gedaan zijn.

Uiteraard is het niet enkel kommer en kwel. Integendeel. We voelen ons al goed thuis in onze nieuwe stek en we genieten volop van de ruimte, luxe en praktische dingen (vergeleken met onze ex-woonst in Gent). Alleen al onze open keuken die gerieflijker is en in verbinding staat met de living: wat een verschil en wat een verademing. Koken wordt nu zelfs bijna plezant! ;)

Natuurlijk blijft er nog heel veel te doen in huis: schilderen (kerstvakantie), dozen met boeken uitladen eens we voldoende boekenrek hebben (ooit), oprit leggen (ooit ooit), tuin en terras (ooit ooit ooit), nieuwe meubels, nieuwe salon, nieuwe slaapkamer (winnende lottonummers zijn altijd welkom :D), deftig inrichten enz enz.

Soms ben ik onze huidig allegaartje van meubels zódanig beu... Ik heb al redelijk goed in mijn hoofd wat ik wil en hoe ik het wil en het is frustrerend om te moeten wachten om alles te kunnen uitvoeren en inrichten naar mijn (sorry, onze!) zin. Maar ik weet dat dit heel bekend in de oren klinkt van iedereen die net gebouwd of gekocht hebben. But i want it all and i want it now ;)

Wat is er al gerealiseerd in de bijna 4 weken dat we verhuisd zijn?
Wel, er ligt kliklaminaat in onze en in Nora's slaapkamer. Wat een groot verschil met de groezelige, vuile chape! Very nice. Foto's volgen!
Deze week is Jurgen ook achter 4 grote voorraadrekken geweest voor in de berging(en). Ze zijn zelfs al allemaal geïnstalleerd (grote pluim voor de papa!). Van 't weekend worden de bergingen definitief op orde gezet en ingericht.
En de stores en overgordijnen voor een deel van de ramen zijn gekozen en besteld. Normaal gezien zijn ze klaar op 22 december...
Stap voor stap dus.

Zoals onze patatje Nora: stap voor stap. Al is het toch nog vooral kruipbeweging voor kruipbeweging. Ze kan een behoorlijke afstand stappen, áls ze wil*. Maar als ze kan, zal ze toch nog stappen met steun. En als ze een grote afstand wil overbruggen, zal ze gewoonweg kruipen. De luie trees. Grrr ;)

* En een sterk willetje heeft ze, amai! Alle grote en (vooral) kleine dingen die haar niet aanstaan of die we haar verbieden: we (en de omgeving) zullen het geweten hebben! Hart-ver-scheu-rend begint ze te wenen, hoofdje achterover, vuistjes gebald, met dikke (krokodillen)tranen. Steeds een toontje hoger, als we niet ingaan op haar wensen.
Een typisch voorbeeldje:

Als ze een stukje boterham met beleg krijgt, splijt ze de boterham heel professioneel open om het stukje beleg er triomfantelijk vantussen te halen en met smaak op te peuzelen. Als ze grote honger heeft, niet te moe is en goesting heeft, eet ze ook het brood zelf op en soms zelfs de korstjes. Maar o maar. Als de grootste honger gepasseerd is, als ze wat moe is of als ze haar kuren gewoon heeft, dan wijst ze na het oppeuzelen van het beleg met een op en neer gaand wijsvingertje naar een vers stukje boterham met beleg gepaard gaande met de ongedurige kreetjes "dit dit dit" zonder de boterham zelf op te eten. En dat laten wij als ouders niet toe natuurlijk! Ha! We zeggen dan heel rustig "neen Nora, eerst boterhammeke helemaal opeten, dan krijg je een nieuw stukje". En hopla! Madam trekt eerst een pruillip, haalt diep adem en begint hartverscheurend te wenen. Ze schudt driftig met haar hoofdje heen en weer en vaak zwiert ze de boterham ook nog van tafel. We rapen de boterham telkens op, leggen hem voor haar en blijven ijzig kalm (uiterlijk dan toch). We proberen haar eerst af te leiden om haar zo verder te laten eten, als dat niet lukt, negeren we haar en bladeren we bvb. "rustig" in een boekje. Tot ze breekt en toegeeft. Wat láng kan duren. Soms breekt ze gewoon niet en halen we haar van tafel. Het negeren lijkt vaak wel te helpen. We prijzen haar dan wel als ze dan uiteindelijk toch beteuterd en boos het stukje brood in haar mondje steekt (én opgegeten heeft, want vaak beginnen we te vroeg te prijzen en haalt ze het stukje brood alsnog uit haar mond). En vooral 's avonds na een vermoeiende dag in de crèche zijn zulke taferelen bijna dagelijkse routine. Sjans dat onze aanbouwende buren nog aan het bouwen zijn! ;)

Maar 't blijft een schatje natuurlijk :) Ze begint ons nu ook vaak te imiteren. Zelf door haar haartjes wrijven als ze mij mijn haar ziet kammen. Mee'helpen' de tafel te kuisen. Zelf schoenen aan- of uitdoen als ze iemand anders dit ziet doen. Dezelfde geluidjes nabootsen. We zullen op onze woorden moeten beginnen letten...

Vanavond is het ook nog eens smurf-tijd. Afspraak bij de gynaecologe (bij de vroedvrouw eigenlijk, want de gynaecologe is zelf in bevallingsverlof). Hopelijk met fotootje deze keer. We hebben nog geen enkele mooie echo-foto doordat smurf altijd met het gezichtje naar mijn rug gekeerd is. Vorige keer was het enige wat we goed konden zien zijn/haar poep. Wat een manieren, nu al. En tijdens zo'n echo ligt hij/zij ook altijd mooi stil, geen beweging in te krijgen, terwijl het gewoonlijk bijna constant zit te wriemelen, bewegen en stampen. Ik hoef al een tijdje niet te wachten op het gewoonlijke 'mijn blaas is vol'-gevoel. Al lang voor mijn blaas dat niveau bereikt heeft, moét ik gaan plassen omdat smurf volop zit te schoppen op m'n blaas. En deugd doet dat niet.
De schopjes zijn sowieso harder en duidelijker voelbaar omdat mijn moederkoek deze keer achteraan i.p.v. vooraan zit. Het verschil is echt wel opmerkelijk. En het zal er niet op verbeteren. Niet dat ik klaag natuurlijk, voorlopig vind ik elk schopje en elke beweging nog elke keer een wonderlijk moment. En ik geniet ervan als ik 's avonds (aangezien ik toch geen deftig tv kan kijken) bewegingen kan uitlokken door op mijn buik te duwen en m'n buik ook al goed zie op een neer gaan. Onze eerste communicatie :)

Het wordt vanavond trouwens extra leuk. Na onze afspraak bij de vroedvrouw gaan Jurgen en ik samen gezellig iets gaan eten en nadien - eindelijk - nog eens naar de cinema (naar de film Ben X). Ik kijk er al weken naar uit! Joepie!

Stap stap stap!

Het is zover! She did it!
14 november 2007 - 13 maanden en 20 dagen jong:

Ze STAPT! Woohoo!

Zoals jullie al konden lezen, kon ze al een tijdje enkele stapjes zetten. Maar dat was snel, onstabiel stappen. Het leek meer op het zich al stappend laten vallen dan op echt stappen.

Maar gisterenavond verbaasde ze ons. Ze hield zich vast aan haar park, en plots begon ze op haar gemakske te stappen. Rustige, zekere, stabiel(er)e stapjes :) Nog geen kilometers, maar toch zo'n 10 a 15 stapjes. Als ze haar doel bereikt, laat ze zich wel nog vallen. Al stappende stoppen is dan ook niet zo simpel.

Hartverwarmend, superschattig en zalig om te zien! De tranen sprongen bijna in m'n ogen (hoe melig en cliché :p)

Met als gevolg dat we haar nu constant laten stappen en haar dan bedelven met knuffels, kusjes en applaus *g* 't Kind weet niet waar ze't heeft en lacht zich dan te pletter :)

P.S. Ik zal komend weekend eens een poging doen om er leuke fotootjes van te maken. Vooral haar onzeker opgetrokken armpjes en slappe handjes tijdens het stappen zijn een foto waard *g*

Oproepje

Ik ben al een tijdje op zoek naar een leuke, warme winterjas!

Voorlopig heeft ze wel nog een goeie dikke warme zachte jas (dank u, Tante Ann!) maar deze wordt wat te klein. Veel eisen heb ik niet (denk ik): ze moet warm genoeg zijn, met een kap (aangezien ze niet zot is van mutsen), liefst een rits en ook liefst een kleurige jas... ah, en niet té duur :p

Ligt het nu echt aan mij of is dit moeilijk te vinden? Leuke winterjassen voor jongens kom ik vaak tegen, maar voor meisjes? Ofwel zijn ze te saai of te lelijk, ofwel zijn ze te groot, ofwel vind ik ze supermooi maar is er geen kap aan.
Ben al gaan kijken in de Hema, de H&M, JBC, Petit Filou, Esprit Kids.

Alle ideetjes/tips zijn meer dan welkom! :)

Fotoowtjes!

Geen woorden, maar beelden.

Enkele kiekjes van onze leefruimte:

Nora heeft het bad en haar speel'hoekje' alleszins al goedgekeurd.
Ook eten in de nieuwe keuken vindt ze wel ok. Vooral als het wat donker is en ze haar eigen spiegelbeeld in het raam ziet: dolle pret! Op de foto lijkt het trouwens of ze zelf eet maar dat is slechts de halve waarheid: als je haar een gevuld lepeltje aangeeft, neemt ze het flink over, brengt het naar haar mond, hapt perfect en geeft het dan ostentatief terug om opnieuw te laten vullen. Liever lui dan moe? :)

Maandag 5 november was het haar eerste dag in de nieuwe mini-creche en ze was er helemaal klaar voor:

En hoe was haar eerste dag in de Melkherberg : prima!
Ook al klampte ze zich aanvankelijk vast aan mama en leek ze even in paniek toen mama wegging, tijd om te wenen had ze niet. Een van de twee kinderverzorgsters, Leen, probeerde haar af te leiden met speelgoed en dat lukte nog ook. Waardoor mama al met een geruster hart kon vertrekken naar haar werk. En hoewel ik de ganse dag superbenieuwd was naar hoe onze patat het daar deed, ik heb me kunnen bedwingen en heb niét gebeld.
Vol spanning haar 's avonds gaan halen en Leen was erg enthousiast: Nora had helemaal geen probleem om zich aan te passen aan de nieuwe omgeving, integendeel. Ze was vrijwel meteen gefascineerd door alle speelgoed, door de vele kindjes en aan tafel deed ze direct mee 'onnozel' (zingen, op tafel stampen,...) met de grotere kindjes. In de voormiddag slechts 50 minuten geslapen (ze had nog veel te veel te doen en te zien) maar in de namiddag een mooie 2u en een kwartje geslapen.
Enfin, het deed enorm deugd om te horen dat onze pruts zich meteen thuis voelde in de Melkherberg.
De kinderverzorgsters Leen en Melissa hebben dat alvast super gedaan, waarvoor nen dikke merci!

De 'deadline' voor Nora om te kunnen stappen nadert trouwens met rasse schreden (aanstaande zaterdag). En ik vrees dat ze het niet zal halen ;)
Met voldoende motivatie (meestal als we haar lokken met eten - alweer erg pedagogisch verantwoord :p ) doet ze moeite om een 4tal stapjes alleen te zetten, maar meestal zoekt ze nog 'the easy way' en zoekt ze steun of kruipt ze. Alleen staan doet ze wel vaker en vaker. Nuja, waarom moeilijk en traag (stappen) als het makkelijk en snel (kruipen) gaat natuurlijk?

Nieuws uit Aspelare

Eventjes een teken van leven van bij meter Kris (*).

Het verhuisweekend was druk, hectisch en vooral erg 'stressy'. Heb meer dan een keer met de handen in het haar gezeten, me afvragend waar ik al dat gerief moet steken en waarmee ik moet beginnen. Door slaaptekort en erg drukke weken zowel thuis als op het werk kan een mens al eens moeilijker relativeren.

Onze eerst overnachting was niet, zoals gepland, zaterdagnacht. De verhuis zelf duurde te lang (langer dan verwacht)en geen tijd/goesting/licht meer om de slaapkamer te installeren. Zondag hebben we goed kunnen doorwerken en was ons stekje wel al wat bewoonbaar. De eerste nacht heeft Jurgen geslapen als een roosje, terwijl ik lang wakker lag en vaak wakker werd. Het is eens wat anders, meestal val ik als een blok in slaap en ligt Jurgen wakker.
Ondertussen slaap ik wel al wat beter, nog niet zo goed, diep en rustig als in Gent maar dat komt wel.

De eerste nachten van Nora waren ook eerder turbulent. Inslapen is geen probleem. Maar de eerste nacht werd ze een aantal keer wakker 's nachts en was tutje geven niet voldoende. Bovendien was ze wakker om 5u30 en niet meer in slaap te krijgen en das vroeg *geeuw*. Volgende nacht weer wakker om 5u30 maar toen zijn we hard geweest en hebben haar telkens eventjes gesust met tutje, muziekje en streeltje over hoofdje met het nodige protest maar ze heeft dan toch met tussenpozes geslapen tot 7u! Nacht erna was weer ietsje beter.
Maar deze nacht was het terug naar af. Om 23u30 wakker en groot protest, niets hielp. Enkel een klein flesje melk leek een béétje te helpen. Maar het werd toch een helse nacht: hysterisch wenen, troosten met tutje, muziekje, streeltje over hoofd, 3 minuutjes verder wenen, slapen en na anderhalf uur opnieuw van hetzelfde. En dit tot 7u 's morgens, olé :)

Ze kwijlt ook énorm (de slabbetjes werden weer volop bovengehaald), bijt op alles en eet ietsje minder. Dus het is niet ver te zoeken: ze krijgt tandjes. Deze middag ook bovenaan aan beide zijden (ocharme) al iets hards en wits gevoeld. Weer een verandering erbij! :)

Nu het al wat geinstalleerd is, genieten we volop van ons huisje. De open keuken is za-lig, vergeleken met de keuken op de benedenverdieping in Gent. De vaatwasmachine is een feest. Ik was zo blij als een klein kind, toen ik de eerste keer de vers automatisch afgewassen keukenspullen mocht wegzetten! (sorry Isabel ;). Tijdens het ontbijt met ons drietjes uitkijken op een groen landschap is 100% genieten. En ook de inloop-regen-douche is za-lig. Enz enz :)

Dinsdag was het ook smurf-controle. Het was al 6 weken geleden maar door alle drukte leek het niet zo lang te zijn.
En ook smurf stelt het goed! Alles erop en eraan. En wij hebben een bevestiging van het geslacht gezien :)
Hij/zij had wel niet veel zin om zich te laten 'fotograferen' want hij/zij zat met het gezichtje beneden en naar mijn rug gericht. Enkel de poep konden we goed zien :p
Alweer geen fotootjes dus! Wat ik wel kan melden is dat smurf 476 gram weegt en zo'n 27cm lang is!

Tot zover de update, Nora laat al zeurende weten dat het genoeg geweest is!

(*) Vreselijk, afgrijselijk nieuws: we zullen maar eind november internet hebben in ons huisje! :o En dit door de ondeskundigheid, laksheid en stupiditeit van Telenet, hoera!

P.S. Er worden zo snel mogelijk fotootjes getrokken en online gezet.

Groetjes van Nora en co!

Bye bye Gent

Het is zover. Onze laatste avond in Gent, onze laatste avond in ons appartementje nabij de Decascoop waar we 5,5 jaar gewoond hebben. Niet dat we rustig zullen kunnen genieten van die laatste avond. Ik zit al een week vol stress en nu begint het bij Jurgen ook te kriebelen en te 'stressen'. De meeste dingen zijn ingepakt en al heel veel dozen en gerief staan zelfs al in ons kersvers huisje, maar er blijft uiteraard nog heel veel gerief over. Vanavond nog de laatste dingen inpakken en vooral plannen hoe de dag morgen zal verlopen. Het weer is ons alleszins al goed gezind, jippie!

Na wat last minute strubbelingen, is ons huis ook zo goed als in orde. Alleen zullen we het op het gelijkvloers moeten doen zonder vloerverwarming (maar met elektrische vuurtjes). Een niet slecht compromis, als je weet dat het er woensdag naar uitzag dat we nergens (zowel beneden als boven niet) verwarming zouden hebben en ook geen warm water, brrrrr! Dan zou ik echt wel megapissed geweest zijn.

Het voelt nog steeds raar, het idee dat we morgenavond in ons nieuwe huis wonen. Ik denk dat we in begin het gevoel gaan hebben dat we ergens op vakantie zijn in een onbekend huis ofzo.
Maar uiteraard kijken we er wel enorm naar uit!

Ben ook benieuwd hoe Nora zal reageren op de compleet nieuwe omgeving. Ze zal alleszins beginnen met elk hoekje en kantje uitgebreid te verkennen. En vanaf morgen ook voor het eerst slapen in haar eigen kamer! Spannend.

En alsof het nog niet genoeg is voor onze kleine pruts, verandert ze ook nog eens van opvang (vanaf maandag 5 november). Van de onthaal'tantes' naar de mini-creche "De Melkherberg". Vandaag was het haar laatste dag bij tante Nickske en bij tante Detje en het voelde erg raar, vooral bij de mama dan. Nora zelf begrijpt er maar bitter weinig van natuurlijk.
We hebben wel een heel leuke attentie gekregen van de tantekes: een CD-rom met een 50tal fotootjes van Nora, zowel recente als oude foto's. Hier kan je ze bewonderen.
Er zijn een paar heel mooie kiekjes, heel grappige én ontroerende kiekjes. Ik ben vooral geschrokken hoe DIK (sorry, maar het is zo) ons patatje (zeg maar patat) was! Amai! Ik heb de indruk dat ik ze op het moment zelf niet zo dik vond :)

Ons Nora heeft trouwens een lastige week achter de rug, een 'sprongetje' vermoed ik: erg snel gefrustreerd, minder goed alleen kunnen spelen, vroeger wakker, onregelmatigere dutjes, alleen bleef ze wel goed eten (er moet al véél gebeuren voor ze weigert te eten :). En een plotse scheidingsangst, amai: mama of papa of meter of de onthaalmoeder moet maar even uit de kamer of uit het zicht zijn of 't is drama met een grote d. Onze kleine dramaqueen. Ze is er vrij laat mee, vind ik.

Haar sprongetje lijkt nu wel grotendeels voorbij. Misschien een voorbode voor iets nieuws dat ze aan het leren is? En misschien is dat nieuws wel.... stappen!? :)
Ze stapt alleszins nog niet alleen, maar er zijn wel vorderingen. Ze kan onbewust een paar seconden staan zonder steun en heel soms zet ze 1 a 2 stapjes, na veel stimuleren (lees aandringen) maar die stapjes zijn nog wat te verwarren met een halve valbeweging :)

Maar ze heeft nog 2 weken. Doet ze het of doet ze het niet!?

Onze andere pruts in de buik lijkt het ook wel ok te doen, hij/zij beweegt er alleszins op los. De schopjes worden almaar duidelijker en harder, het blijft een zalig gevoel.
Dinsdag 30 oktober om 14u mogen we eindelijk onze smurf eens terugzien!

Zo, en nu verder inpakken en organiseren en plannen.

Tot in Aspelare!

P.S. Normaalgezien zouden we vandaag al internet gehad hebben in onze nieuwe stek maar door de ehm uitmuntende vakkundigheid van de Telenet-mannetjes *ahum* is dit niet het geval en zijn we pas vanaf 5 november terug online. Dat wordt afkicken.

Stappen moet ze!

Jaja, elk kind heeft zijn eigen ritme en tempo en je kan een kind niet forceren enz enz.

En toch wil ik dat Nora tegen 10 november kan stappen!! :)

Waarom tegen dan?
Wel, omdat mijn broertje dan trouwt! Yippie!
En omdat we Nora gaan meenemen naar de receptie en omdat het mij véél praktischer (en schattiger?) lijkt dat ze dan kan rondstappen in plaats van rondkruipen. En gedurende 2 uur 10 kilo op de arm is ook niet zo comfortabel.
Bovendien heb ik haar een supercute kleedje gekocht en dat komt meer tot zijn recht als ze stapt dan als ze kruipt eh :p

Stappen aan 2 handjes gaat héél vlot, al heel lang zelfs. Aan één handje stapt ze ook vlot. Maar staan zonder steun lukt eigenlijk toch nog niet (tenzij heel heel soms per toeval), laat staan stappen zonder steun. Ze was vrij snel in het haar optrekken tot staan maar nu 'stagneert' ze precies een beetje, dedju ;)

Nog een goeie 3 weken oefenen, wie weet.
Lukt het haar of lukt het haar niet!?

Alle eventuele tips zijn uiteraard welkom :)


Omdat het toch al een volle week geleden is, nog wat kiekjes:

Nora's eerste (paprika) chipje...

... is goedgekeurd!

Nieuws uit Aspelare

Onze keuken is er! And i already love it/him/her. Jippie!

Vandaag ook eindelijk beginnen inpakken. We maken vooruitgang. Er schieten nog maar 1000 dingen over van de 1001 dingen die nog moeten gedaan worden ;)

P.S. Hier kan je de iets later ontvangen feestfotootjes van Nora bij opa Hans, Monika en co nog zien. Met dank aan opa Hans om ze door te sturen.

Moving on!

Het is bijna zover.

Binnen 2,5 weken verhuizen we! In het weekend van 27 en 28 oktober. Het dringt maar heel langzaam door dat we echt bij-na in ons eigen huisje zitten en niet meer in dit appartement dat we de laatste tijd meer dan beu werden (ook al was het een superappartement!).
Eindelijk meer ruimte, eindelijk een open grote keuken op hetzelfde verdiep als de woonkamer, eindelijk een inloopdouche en eindelijk een fermen tuin. Maar vooral: eindelijk ons eigen stekje waar we zo-lang aan gewerkt (of laten werken) hebben, naar geleefd en naar uitgekeken hebben.
De verhuis en het wonen in ons nieuw huis was altijd toekomstmuziek, iets dat nog lang ging duren en nu is het (plots) zo dichtbij. S p a n n e n d!

Maar ook... d r u k!
En zoveel werk. Inpakken bijvoorbeeld.
Nog steeds niet deftig aan begonnen, wel al allerlei lijstjes gemaakt. Lijstje met een overzicht van de huidige meubels en de inhoud ervan. Lijstje met een overzicht van de verhuisdozen met gedetailleerde beschrijving van wat er in moet komen: een doos bureaumateriaal, decoratiestuff, keukenstuff, kuisstuff, ... En een overzicht van waar de huidige meubels in het toekomstige huis zullen komen te staan én wat er in die kasten zal komen te zitten.
Een goede voorbereiding is het halve werk, zeggen ze he.

Nu er nog effectief aan beginnen...
In de week 's avonds ben ik meestal veel te moe en de weekends zijn vaak al volgepland. Het is vooral het beginnen eraan dat het lastigste is, eens ik bezig ben, heb ik de smaak meestal wel te pakken en zal het wel vlotten.

Verfkleurtjes moeten we ook nog kiezen, maar daar heb ik nu eindelijk een concreet beeld en idee van. Nu nog de man in huis overtuigen. Hoewel, de vrouw kiest de kleurtjes en de man zet de kleurtjes op de muren, mooie taakverdeling, niet? :D

Ma bon, druk of niet, veel werk of niet, we hebben fantastisch goede vooruitzichten!

Verjaardagsfeestje, part 2 en 3

Het was een druk feestweekend voor Nora.

Zaterdag kwamen bompa en peter Kris langs om haar eenjarig bestaan alsnog te vieren. Eerst mocht ze de kadootjes uitpakken: het kapotscheuren van het papier lukte nog niet zo goed, maar ze was des te blijer met de inhoud. Vooral de dozen spraken onze miss aan :)
Nadien een 'patééke', waarvan ze vooral het fruit opsmulde, de slagroom en de koek zijn (voorlopig) gelukkig haar ding nog niet.
En dan de caloriekes verbranden door een wandelingetje in het zonnetje en een koffietje op een terras. Het was een gezellige namiddag. Merci bompa en peter Kris!


Zondag was het feest bij opa Hans, Monika en kids. Ook oma Hilda en bompa Willy (de grootouders van de mama) waren uitgenodigd, samen met nonkel Ringo en tante Aga. En ook Luc en Christine (vrienden van de familie) waren van de partij. Een gezellig boeltje!
Er werd een kaars uitgeblazen (mama deed een poging, papa maakte het af en Nora keek ernaar), gezongen, taart gegeten, gelachen, gebabbeld en veel foto's getrokken*.
Nora vond het allemaal heel plezant en genoot van de constante aandacht. Door de vele indrukken en prikkels, ze was zelfs een beetje vreemd in begin (heel zeldzaam voor ons sociale madam), werd ze wel al snel moe. Hoe zouden we zelf zijn, na 2 dagen feesten en taart eten...


* tante Adrianna en nonkel Bartosz waren de fotografen van dienst

Hét kleedje

Speciaal voor de nichtjes Lieselot en Annabel:

Nora kan eindelijk in het kleedje dat jullie kochten als geboortekadootje en het staat haar beeldig :)

Ziehier het bewijs: een showende Nora!

Kind en Gezin

Dinsdagavond had Nora een afspraak bij Kind en Gezin. Niet enkel om te wegen en meten en een babbeltje over haar voeding en ontwikkeling, maar ook voor 2 venijnige prikjes! *brrrr* Eentje in elke bovenarm, ocharme.

De feiten:

* Gewicht: 10 kg 060 gr (P 75) Lengte: 73,5 cm (+/- P 50)
* In de wachtzaal heeft ze een ander kindje aan het wenen gebracht *gniffel*. 't Ventje was braafjes met een puzzel aan het spelen, Nora kwam rustig aangekropen, lachte eens naar 't ventje, nam heel flink een ander puzzelstukje (dus niets afgepakt!) waarop het ventje een mega pruillip trok en hartverscheurend begon te wenen. Nora keek eens verwonderd naar het huilende ventje en dan naar ons en speelde rustig verder...
Leuk detail: het ventje is toevallig op dezelfde dag geboren als Nora én in hetzelfde ziekenhuis.
* Verder werd ze helemaal goedgekeurd en heeft ze zowel de verpleegster als de dokteres gecharmeerd door vrolijk te schaterlachen, door een kusje te gooien en door flink dada (*) te zwaaien.
* Zoals verwacht, heeft ze redelijk ferm gehuild bij de prikjes. Ze was gelukkig wel weer snel getroost ook. Tegen dat we terug op de tram zaten en ze rustig kon sabbelen op een stukje brood, was het leed helemaal vergeten en kon ze terug haar vrolijke zelf zijn. Verder ook geen koorts gehad. Het is wel afwachten want op de prik tegen Mazelen-Bof-Rode Hond kan het zijn dat ze pas na een week of 10 dagen reageert.

(*) Kleine nuance: na de prikjes weigerde ze resoluut om te lachen en te zwaaien naar de dokteres en terecht!). Na het aankleden nog eens een poging gewaagd en toen kon er wel een héél bescheiden lachje en flauw handjezwaai aan af.

Tot slot nog enkele kiekjes van toen ze nog een 'baby' was: een dag voor haar verjaardag:

Terug thuis...

... van een weekendje Barcelona en het was plezant!

* Leuke, gerieflijke (kleine) studio met een groot en zalig dakterras (in oppervlakte groter dan de studio zelf) op het 5de verdiep.
* Ideaal weertje: 25 a 30 °C en droog (enkel zaterdagvoormiddag heeft het gegoten, maar tegen de namiddag was het opnieuw lekker warm en droog).
* Prachtige omgeving: gezellige straatjes en lanen, prachtige bezienswaardigheden, lekker eten, zuiders strand, leuke sfeer enz enz.
* En vooral: lekker genieten met en van ons tweetjes, gaan en staan waar we willen zonder rekening te moeten houden met een zalig wezentje dat honger heeft, moe of verveeld is, op ons dooie gemak een terrasje doen, elke avond gaan eten, uitslapen,...

Maar kilometers dat we gewandeld hebben! En spierpijn! Nooit geweten wat voor spieren ne mens gebruikt voor het wandelen. We waren 's avonds allebei zo bekaf dat we steeds tussen 23u en 24u al in bed lagen. Van het spaanse nachtleven hebben we dus niet veel geproefd.

Zo hard dat we er van genoten hebben, zo hard hebben we onze kleine Nora ook gemist. Zeker maandag kon het niet snel genoeg gaan. Vliegtuig had bijna een uur vertraging *grrr* en uiteindelijk was het 14u toen we onze kleine meid terugzagen. Ze werd bedolven onder de kusjes en knuffels.
Zij heeft het alleszins ook super naar haar zin gehad bij meter en Luc. Waarvoor nogmaals een dikke merci!

Het contrast was trouwens groot: zondag tegen de 30°C in Barcelona en zomerse stemming, maar hoe meer we maandag België naderden in het vliegtuig, hoe bewolkter en mistiger het werd.
De piloot omschreef het op deze manier: "Het weer in België is slécht, heel slécht" (in 3 talen!).

Nuja, we hebben het toch maar gehad!

En dan nu... fotootjes!

Ons studiootje: een dakappartement op het 5de verdiep in het centrum van Barcelona.


Casa Mila - Casa Battlo (Gaudi):


Sagrada Familia:


Park Guell (Gaudi):


Mont Juic met Poble Espanol waar vooral het dakterras prachtig was: "drinks with a view":


De Ramblas - Placa Catalunya - oude stadsgedeelte:


Haven - Barceloneta (de kust):

Nos vamos a Barcelona!

Yiha! We hebben er lang naar uitgekeken en morgen is het eindelijk zover. Een reisje met ons tweetjes (drietjes eigenlijk, smurf meegerekend) naar Barcelona! Als de zomer niet naar hier komt, moeten wij maar naar de zomer gaan ;)

Morgen om 6u25 vertrekt ons vliegtuig. Vroeg opstaan dus, maar als het is om op reis te gaan is vroeg opstaan wél leuk en spannend, vind ik. Maandagmiddag om 11u30 zijn we terug in Belgenlandje.

3 dagen volop genieten van het mooie weer, van de mooie omgeving, van elkaar en van de dingen die we net wat minder kunnen met onze kleine pruts erbij: uitslapen, lui en lang op een terrasje zitten en naar de mensen kijken, op restaurant gaan,...

Het zal ons deugd doen!!

Maar wat zullen we onze kleine Nora missen! De allereerste keer dat we haar 'zo' lang moeten missen: bijna 4 volle dagen. De meter mag alleszins minstens één keer per dag een telefoontje verwachten waarbij een uitgebreid verslag verwacht wordt van alles wat onze patat gedaan, gegeten en uitgespookt heeft. Nuja, waarschijnlijk zullen wij meer afzien dan Nora zelf. Haar meter zal haar wel genoeg entertainen en verwennen ;) En maandag zullen we des te blijer zijn als we ze terug kunnen PLATknuffelen.

Adiós!

Taartje kaarsje kroontje!

Eén jaar, 12 maanden, 52 weken, 365 dagen, 8760 uren. Zo lang (al) vertoeft onze kleine muis Nora al op deze planeet en in ons gezinnetje. En het lijkt of het nooit anders geweest is. Ons leven voor Nora, zonder de gezellige drukte, zonder het bijna constant bezig zijn, zonder onze vrolijke meid, maar met meer vrijheid, meer luie weekends, meer uitslapen, meer uitgaan,... we kunnen het ons al bijna niet meer voorstellen! Dat kleine meisje heeft ons leven toch wel ferm veranderd but we love it, en vooral, we love her :)

Eén jaar, het gaat snel en niet snel. Enerzijds is dat jaartje inderdaad voorbij gevlogen. Vooral moeilijk te vatten dat ook wij een jaartje ouder zijn ondertussen. Anderzijds kan het ook niet snel genoeg gaan en ben ik steeds benieuwd naar een verdere fase. Benieuwd naar hoe het is als ze zelf kan stappen, als ze wat kan praten en haar verstaanbaar kan maken, hoe ze uiterlijk gaat veranderen, hoe ze er zal uitzien als kleuter, als kind, als...

Ervaren moeders zeggen alleszins dat het allemaal wel snel genoeg zal komen en dat onze patat voor ik het weet aan de schoolpoort zal staan (samen met een tranen verbijtende mama (en papa?) .

We genieten alleszins van ons klein spookje, en dat hebben we vandaag zéker gedaan. Papa is op tijd kunnen stoppen op het werk zodat ook hij getuige kon zijn van het taart-kaars-kroon fenomeen :)

Ziehier het feestvarken:



P.S. De kroon heeft mama gemaakt op haar werk, tussen het arbeiten door, tijdens enkele vrije momenten :D

P.P.S. Ook papa heeft een kroon gemaakt! In amper 10 minuutjes. Uit angst/voorzorg voor als ik geen kroon had. Heel attent en superlief, maar het resultaat.. tja :)) Nuja, niet slecht om dit in 10 minuutjes gemaakt te hebben natuurlijk!

Huisje tuintje boompje...

Want het leven is meer dan kindjes alleen!

Ne mens zou nog bijna vergeten dat em aan het bouwen is. 't Is te zeggen: dat hij een huis laat bouwen :)
En het gaat vlotjes! Wie wil zien waar we binnenkort gaan wonen, moet hier maar eens klikken.

Binnenkort is trouwens al heel binnenkort. Het laatste weekend van oktober (27 en 28 oktober) is het de grote verhuis. Spannend!
Naar het verhuizen zelf kijk ik ab-so-luut niet uit, al dat inpakken, georganiseer, drukte, rommel... Brrrr. Maar naar het resultaat ervan des te meer natuurlijk.
Eindelijk een ruime keuken op hetzelfde verdiep als de living, eindelijk een tuin én eindelijk onze inloopdouche. Zalig!

Komen babies uit bloemkolen?

Neenee, uit pompoenen!