D-day

Het had wel iets speciaals geweest: geboren worden op een schrikkeldag. Maar smurf is het daar blijkbaar niet mee eens en houdt het liever op een gewone dag om de wereld te verkennen. Tenzij hij/zij nog heel snel van gedacht veranderd, wie weet??

Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat het gisteren en vandaag niet in gang geschoten is, want ik was geveld door koorts.
Gisterenmorgen voelde ik me al niet zo denderend en in de loop van de namiddag ben ik koorts beginnen krijgen. Tussen 37,5 en 38°C en wetende dat mijn normale lichaamstemperatuur vrij laag is (tussen 35,5 en 36°C) was dit toch al een behoorlijke verhoging. Heel lang geleden dat ik nog koorts gehad heb en ik was vooral vergeten hoe ellendig, slap, miserabel ne mens zich voelt dan. Gelukkig kon Nora gisteren wat langer bij mijn moeder blijven, want ik zag het absoluut niet zitten om dat klein jong ferm geweld op te vangen. 500 mg Dafalgan hielp niet echt en het was pas toen ik vandaag om 12u30 1 gr Dafalgan nam dat de koorts pas na anderhalf uur begon te dalen en ik me veel beter en frisser voelde. En het voelt verdorie goed om mij weer wat meer mens te voelen.

Verder heb ik eigenlijk van niets last, dus geen idee vanwaar de koorts komt. Waarschijnlijk is Nora een beetje te vrijgevig geweest met een van haar virusje(s).

En nu de koorts (hopelijk definitief) weg is, is het nu aan smurf om mij te laten afzien ;)

Wat je zelf doet...

Nora wil het liefst zelf eten en ze doet dat nog goed ook!

Dubbel dokterbezoek

Bij de kinderarts: onze kleine patat heeft dus stomatitis of: een virale ontsteking van het mondslijmvlies. Ze heeft twee grote aften op de binnenkant van haar wang, eentje op haar tong en eentje op haar gehemelte. En felrood ontstoken tandvlees. Als je haar mondje binnenin ziet, verschiet ik ervan dat ze niet veel meer last heeft. Ik krijg zelf bijna zeer van er gewoon naar te kijken.
Het is dus geen herpes, gelukkig. Want dat zou willen zeggen dat ze géén lichaamscontact mag hebben met haar toekomstige kleine zus of broer. Stel je voor. Voor iemand die zo zot is van kindjes en baby's zou dat nogal een onmogelijke en sadistische opdracht geweest zijn.

Het goede nieuws is dat ze er zelf niet zoveel last meer van heeft. Wat ze weigert of waar ze heel weinig van eet, zijn haar groentjes, zelfs als het gemixt is. Ook brood gaat moeilijk tenzij met choco, dan doet ze wél moeite :)
In de plaats geven we haar ofwel wat melk bij, ofwel een yoghurtje, een kaasyoghurtje met fruit, een potje fruitmix of fruitpap. Keuze genoeg!
Tussen het eten door en bij het slapen heeft ze blijkbaar geen last van haar stomatitis.
Eind goed, al goed dus.

Nora werd ook gemeten en gewogen. The results are: 79 cm en 11 kg!

Bij de gynaecoloog: een status quo. Nog steeds een centimeterke opening maar voor de rest nog noppes, niks, nada. Nog een lange baarmoederhals en geen verweking. Dedju.
Door hetgeen ik de laatste week voelde en merkte, had ik nochtans wel een vermoeden (en de hoop) dat er al wat schot in de zaak aan het komen was. Maar niet dus, smurf vindt het daarbinnen blijkbaar nog veel te leuk. Een zalig warm, knus, compact nestje dat ook als trampoline kan gebruikt worden en constant eten krijgen. Geen wonder dat hij/zij niet happig is om dat zomaar te laten schieten.
Het zal dus bijna zeker maart worden en niet meer februari. En kans is ook groot dat het niet mijn eigen gynaecologe is die mijn bevalling zal doen aangezien ze volgende week een weekje op verlof is (tenzij dat klein parasietje het zelfs volgende week nog niet ziet zitten om uit te breken). Ook al word je tijdens de arbeid en bevalling vooral geholpen en gesteund door de vroedvrouwen, ik vind het toch een leuker idee om bij mijn eigen gynaecologe te bevallen. Nuja, het zij zo.
Er is ook reeds een datum afgesproken om eventueel in te leiden.
** 11 maart **
Een heel raar idee vind ik dat. Ik hoop alleszins heel hard dat ik die datum niet haal. Ten eerste omdat ik het niet zo zie zitten om ingeleid te worden. Bij Nora verliep de arbeid al heel moeizaam en traag en dat was dan nog een spontane bevalling. Dus ik ben bang dat de arbeid bij een inleiding in mijn geval zeker slopend zal verlopen. Ten tweede wil ik niet nog 13 dagen wachten, verdorie! Dat lijkt me nog een eeuwigheid.
Smurfie mag zeker nog morgen en overmorgen binnenblijven, maar eens het zaterdag is, zal het voor mij niet snel genoeg kunnen gaan. Elke dag zal er eentje teveel zijn dan. En geduld is jammer genoeg absoluut geen sterke kant van mezelf.

Dus bereid jullie maar voor op veel gezaag en geklaag! ;)

Aftjes of koortsblaasjes?

Nora begon haar dag heel goed. Ze was terug vrolijk, actief en speels. Een grote opluchting! Gisterenavond zag haar bovenlip er nog lelijk, dik en gezwollen uit. Zo gezwollen dat we nog nauwelijks haar bovenste snijtandjes zagen. Maar na een nachtje slapen was ook dit al stukken beter.
Allemaal goed nieuws dus.

Zelf had ik een heel rustig dagje: uitgeslapen, foto's van Nora geselecteerd en besteld via extrafilm.be en ehm dat is het zowat :)

Rond de middag werd de rust echter verstoord door een telefoontje van de crèche. Nora wil nauwelijks eten, ze weigert resoluut de lepel en als ze iets in haar mondje heeft, heeft ze zelfs braakneigingen. En dit terwijl er gisteren volgens een van de twee kinderverzorgsters helemaal geen probleem was en ze wel goed gegeten heeft. Vreemd. Is het eten dan echt zo plots opnieuw verslechterd of was er een klein communicatieprobleempje met de crèche?
De (andere) kinderverzorgster heeft alleszins een sterk vermoeden dat het niet gewoon aftjes zijn waar Nora last van heeft, maar dat het eerder koortsblaasjes zijn, zowel rond de mond als in de mond. Herpes simplex dus, om het even geleerd te zeggen. En ze raadden me sterk aan om hiervoor zo snel mogelijk naar de kinderarts te gaan want dat het anders alleen maar zou verergeren zonder de nodige behandeling.

Ik was nogal verbaasd omdat ik helemaal geen blaasjes of dergelijke gezien heb rond haar mond. Wat ik wel gezien heb, is dat ze twee 'puistjes' heeft op haar kin; ik dacht dat dit kwam door irritatie van haar speeksel door het vele kwijlen. Het lijken mij alleszins absoluut geen koortsblaasjes te zijn.
Bovendien krijgt Nora in de crèche (nog) niet de kans om zelf te eten, ze 'voeren' haar nog steeds. Maar ons madam aanvaardt dit de laatste weken niet meer en bij ons wil (en krijgt) ze zelf een lepel waarmee ze al behoorlijk goed kan scheppen en happen. Meestal laat ze het wel toe dat we tussendoor ook wel een groter hapje geven. Dus ik kan me wel voorstellen dat ze in de crèche de lepel weigert, niet alleen omdat ze pijn heeft in haar mondje, maar ook omdat ze het liever zelf doet. Bovendien gebruiken ze in de crèche ook metalen lepels en geen plastieken of rubberen lepels en uiteraard zal dat momenteel pijnlijker zijn met die aftjes in haar mond.

Enfin, morgenvoormiddag gaan we gezellig samen met ons drietjes naar de kinderarts. Dan zijn we (én de crèche) tenminste gerustgesteld. Jurgen had sowieso een dagje verlof ingepland omdat we morgennamiddag nog eens naar de gynaecoloog morgen gaan. Ben superbenieuwd of er schot in de zaak aan het komen is. Volgens wat ik voel, lijkt het wel of smurf al goed ingedaald is... Spannend. Wegens geen opvang, nemen we Nora trouwens mee en mag Jurgen haar een half uur entertainen terwijl ik aan de monitor hang.
Het zal een druk dagje worden!

Zelf maak ik me niet zoveel zorgen meer over Nora. Ze heeft deze avond flink gespeeld, was veel minder lastig en huilerig en heeft behoorlijk gegeten: 1 stukje brood met choco, een potje geplet fruit en een potje petit gervais. Bij de boterham at ze wel heel voorzichtig (traag kauwen en ervoor zorgend dat het brood bepaalde plaatsen op haar tong niet raakte) en merkte ik wel dat het beetje pijnlijk was, maar haar zin in choco was blijkbaar voldoende groot om de pijn eventjes te verbijten.
Voor de rest hebben zowel zij als ik genoten van een plezant badje (zie foto's!), heeft ze nog eens 200 ml melk gedronken* en is ze rustig aan het slapen.

* In de crèche hebben ze haar melk aangeboden ipv groenten en vieruurtje en heeft ze twee keer een fles van 300 ml melk gedronken. Santé! :)

Volgens mij zijn het dus nog steeds onschuldige (maar daarom niet minder lastige) aftjes doordat haar weerstand verminderd is door de verkoudheid van vorige week. Enkele maanden geleden had ze trouwens ook aftjes bij haar bronchiolitis.
Maar morgen hebben we helemaal uitsluitsel en zekerheid van een "echte" dokter ;)

Zuchtje

Het goede nieuws is dat er vandaag in de crèche met Nora blijkbaar geen probleem was. Ze heeft goed groenten en fruit gegeten, enkel boterhammen wou ze niet, ze heeft goed geslapen en flink gespeeld. Ze was blijkbaar niet lastig of hangerig of eender wat en ook geen koorts.
Waarschijnlijk heeft ze in de crèche zoveel afleiding dat ze geen tijd en gelegenheid heeft om lastig te doen of zijn.

Maar van het eerste moment dat ik haar terugzag, zag ik toch dat ze nog niet tiptop is. Verslagen blikje in plaats van haar vrolijke opgewekte zelf.
De rest van de avond verliep ook nogal moeizaam: boterham wou ze niet, een kaasfruityoghurtje gelukkig wel en dat heeft ze zelfs met smaak opgegeten. Ze wou wel spelen maar het ging niet van harte. Heel snel gefrustreerd, niet goed weten wat ze wil doen, erg hangerig maar tegelijkertijd wil ze ook gerust gelaten worden (moeilijk!).
En op de koop toe is ze verdorie nog eens gevallen op haar lip ook :/ Ik zag het gebeuren en kon het niet tegenhouden *stom*. Resultaat: een erg dikke bovenlip. En ze had al last van haar mondje met die verdomde aftjes (die nog niet weg zijn).
Om 19u heeft ze 180 ml melk gedronken en om 20u was ze alweer compleet uitgeteld: ze lag al te slapen op de arm van papa nog voor ze in haar bedje lag.
In begin was ze erg rustig maar sinds een uur geleden is ze frequent wakker en huilt ze zeurderig (met tutje). Waarom? Geen idee. Pijn van de aftjes of haar lip? Last van de tandjes? Verstopte neus? Dunno. En frustrerend. Afgelopen nacht was ze ook al regelmatig wakker.

Is het wegens het (hoog)zwanger zijn? Of door de vermoeidheid? Alleszins, ik kan er minder goed tegen dan anders en ik kan het ook moeilijker relativeren. Ik word zelf nerveus als zij huilerig en lastig is en mijn geduld is uitputtelijker dan anders.
Bovendien (of vooral) is het fysiek echt zwaar nu. Mijn bekkeninstabiliteit is de laatste weken sowieso verergerd met venijnige pijn in mijn bekken/schaambeen. Haar heffen en dragen, zittend/liggend op de speelmat met haar spelen en weer rechtkomen, haar op de schoot houden,... Allemaal dingen die echt pijnlijk zijn nu en waar ik de rest van de avond ook de gevolgen van draag. Maar ik kan die dingen ook niet vermijden natuurlijk. Heel binnenkort ga ik haar een paar dagen missen, de papa neemt nu al veel over (badjes en flesjes geven) dus de weinige quality time die we samen hebben, kan en wil ik niet laten schieten. Maar het is lastig, erg lastig. De laatste loodjes wegen het zwaarst is bij deze het understatement van het jaar.

Nuja, morgen is het misschien weer wat beter...

Ben alleszins wel heel blij dat het in de crèche goed gaat, anders zou ik haar zeker niet met een gerust hart kunnen 'wegsturen'.

Nog een kleine positieve noot: ik heb vandaag een zeteltje gevonden en gekocht van Nijntje. Bij de meter heeft ze al lang zo'n kinderzeteltje en ze vindt het geweldig om net als de grote mensen in de zetel te kunnen zitten met een boekje of naar tv kijkend. Nu kan ze dit eindelijk thuis ook doen!





















Dit was aan het begin van de avond: trots en enthousiast:




















Dit was een uurtje later: zo heeft ze toch wel 5 a 10 minuten voor zich uit naar de tv zitten staren: één hoopje ellende.

Arme patat

De tweede 'home alone' verlofdag en ik zit al met een klein schuldgevoel omdat onze patat momenteel in de crèche zit. Want Nora was afgelopen weekend 'niet in haar haak' om het zacht uit te drukken. Geen idee wat er precies scheelt, heel waarschijnlijk een zielige combinatie van verschillende dingen:

• Haar verkoudheid die eigenlijk wel bijna genezen is. Eind vorige week had ze af en toe nog 39° koorts, maar van 't weekend schommelde haar temperatuur tussen 37.5 en 38 °, dus dat valt mee. Het snot en het hoesten is ook veel verminderd en bijna weg.
  
• Tandjes? Ze kwijlt enorm veel, heeft wat temperatuurverhoging.
• Een sprongetje (een voorbode van een doorbraak in het praten misschien, de woorden van Isabel indachtig ;)? Ze is énorm hangerig, huilerig, lastig, ze weet vaak niet wat ze wil (laat staan dat wij het weten!), meer en sneller moe dan anders,...
• En op de koop toe vermoed ik dat ze - ocharme! - aftjes op haar tong heeft. Sinds zaterdag eet ze dus ook nog nauwelijks vast voedsel, ze proeft eens tot de allergrootste honger voorbij is en dan wil ze niet meer. Enkel melk, water en wat yoghurt gaat nog redelijk. Erg zielig en frustrerend: aftjes zijn een erg pijnlijke zaak en er is maar weinig wat we eraan kunnen doen. 't Schaapke...
  Het hangerig en lastig zijn kan uiteraard ook te maken hebben met die aftjes of tandjes.

Gisterennamiddag was ze enorm lastig, huilerig, niets was goed. Uiteindelijk bleek dat dat arm prutske gewoon honger had, maar niet kon eten en dus enkel melk wou. Ik was toch een beetje kwaad op mezelf dat ik pas om 18u30 eraan dacht om eens warme melk te proberen :/ Uiteindelijk heeft ze wel maar 150 ml gedronken en om 19u15 was ze al compleet uitgeteld en hebben we haar in bed gelegd. We waren ervan overtuigd dat ze 's nachts of 's morgens vroeg wakker zou worden van de honger, maar dat viel gelukkig mee: om 6u45 was ze wakker (een kwartiertje vroeger dan anders) en heeft ze - hou u vast - bijna 300 ml melk gedronken! Ze had gelukkig geen koorts, was redelijk goed gezind (wel nog steeds wat stiller en minder actief/vrolijk dan anders) en - waarschijnlijk om de mama te troosten - ze was wel superenthousiast om 'dada' te gaan met papa naar de crèche.

Ondertussen denk ik bij elke gsm-gerinkel dat het Leen of Melissa is van de crèche om te zeggen dat het niet zo goed gaat met Nora...

Maar geen nieuws is goed nieuws en ik probeer toch nog te genieten van de rust, van de "me"-tijd en van de mogelijkheid om nog vanalles te doen/kopen/in orde te brengen.

Eindelijk thuis!

Vandaag start mijn zwangerschapsverlof, jippie!
Het is toch een grote opluchting. Het gaan werken begon behoorlijk lastig te worden, vooral de drukke ochtendrush - ik heb sowieso al een ochtendhumeur, je wil niet weten hoe dit de laatste weken was - en de niet zo comfortabele autoritten was ik meer dan kotsbeu.

Ook al ben ik blij dat ik thuis ben, die laatste werkdag voelde ook heel raar aan. Ik ben nu thuis tot eind augustus (z-e-s m-a-a-n-d-e-n!) dus ben ik wel een lange tijd 'off work'. Ik denk dat ik het ergens toch ook wel een beetje ga missen.

Maar nu nog absoluut niet!

Om te zorgen dat ik echt nog wat rust heb, blijft Nora naar de opvang gaan (ofwel naar de crèche ofwel naar haar meter: ze amuseert zich daar te pletter). Ik ben dus 'home alone' vandaag en volgende week. En ook al ga ik onze patat missen, ik geniet ervan. Uitslapen! (ook al is dit tegenwoordig maximum tot 9u - dat was vroeger wat anders) Op het gemak opstaan, rustig ontbijten, genieten van de rust, ons huisje ... en vooral genieten van de stilte voor de storm...

Binnen maximum 3 weekjes zitten we hier met 2 patatjes. Een verdubbeling in kindjes dus, maar ik ben ervan overtuigd dat de drukte en het werk meer dan dubbel zal zijn (de rust en slaap dan weer wat minder)... Maar ik reken erop dat het plezier en het geluk even groot blijft als nu (veel groter kan het namelijk niet meer worden volgens mij)!
We kijken alleszins superhard uit naar ons tweede wondertje.

Maar eerst nog een paar dagen rust!

@smurf: goesting om, laat ons zeggen, op 1 maart je nestje te verlaten? Afgesproken? :)

"Zeg het dan toch!"

Al een tijdje vind ik dat Nora in haar brabbelen/praten een beetje 'vastzit'. En nu ik gelezen heb hoeveel woordjes Reneetje al kan zeggen (ook al is Renee een maand ouder), ben ik er helemaal van overtuigd dat ons madam iets later dan gemiddeld de behoefte voelt om zich verstaanbaar te maken via woordjes. Denk ik.

Ze zegt wel al enkele woordjes: "oes" (poes), "ish" (jas), "tut", "oot" (hoort), "ditj" (met wijsgebaar), "dada", "nee" en "ja" (maar niet altijd/zelden echt bewust), "mama" en "papa" (maar zelfs dit haalt ze vaak dooreen en om het haar makkelijk te maken zegt ze dan maar "mapa").
Ze heeft een tijdje "intj" (kindje) gezegd maar om de een of andere reden zegt ze nu "bab" (van baby??) tegen kindjes.

Opdrachtjes en zinnetjes begrijpen daarentegen, kan ze heel goed. We verschieten er zelfs vaak van hoeveel ze begrijpt en kan uitvoeren.

Wat ze echter nog niet doet, is hetgeen ze wil (of niet wil) vertalen in woordjes. Ze blijft steken in gebarentaal. Ze begrijpt de woordjes die we haar willen aanleren heel goed, maar ze heeft blijkbaar nog niet de behoefte om ze ook effectief zelf te gebruiken om zich verstaanbaar te maken.
We proberen haar zoveel mogelijk te stimuleren om wat af te stappen van haar lichaamstaal door alles heel erg na-druk-ke-lijk te herhalen en te zeggen en door alles in het oneindige te benoemen. Als ze aan tafel bvb nog een stukje brood wil en ze fanatiek zit te wijzen naar het brood, vragen we "wil je nog een stukje brood? Ja? Ja?" in de hoop dat ze "ja" terugzegt. Maar als enige reactie krijgen we een (weliswaar superschattige) brede lach en als we te lang blijven volhouden verandert die lach in lichtjes geïrriteerd worden en driftiger wijzen. Maar "ja" zeggen, ho maar! Dat had je gedacht :) Tenzij we vragen of ze een boterham met choco wil, dan kent ze plots wel heel goed het woordje "ja"...

Het meest frustrerende is dat ze soms iets wil (of niet wil), maar we absoluut geen idee hebben wat ze precies bedoelt. Dan wordt ze kwader en kwader en dan reageert ze zeker niet meer met "ja" of "nee" als we proberen te achterhalen wat er scheelt. Heel frustrerend.

Het is niet dat ik me zorgen maak of denk dat ze abnormaal ontwikkelt hierin. Ik weet dat dit enorm kan verschillen van kind tot kind en ik ben ervan overtuigd dat ze (plots) wel de klik zal maken om haar via woordjes die ze nu al begrijpt, uit te drukken. Misschien is ze een beetje perfectionistisch en wacht ze liever met praten tot ze er zich zeker genoeg over voelt ... of ze is gewoon liever lui dan moe. Als ze er maar niet té lang meer mee wacht, verdorie! ;)

Het viel de papa wel op dat ze sinds vandaag soms toch schuchtere pogingen doet om woorden na te zeggen, steeds gepaard gaande met een vragende onzekere blik. Wordt vervolgd!

Laarsjes in actie

En trots dat ze is op haar nieuwe botjes!

Voldragen

Een mijlpaal: 38 weken zwanger vandaag. De baby is officieel 'af'. Hoera!

Woensdag kregen we te horen hoeveel onze smurf toen ongeveer woog, 37w 5d zwanger.
And the results are.... 3200 gram! *slik* Het kan zelfs een beetje meer (of minder) zijn, het blijven ruwe schattingen.

En daar komt nog minstens 200 gram per week bij, minstens. Dus aan 40 weken zwangerschap zitten we dan aan +/- 3700 gram. En als het een weekje later komt, zoals Nora, zitten we rond de 3900 gram.
En dat kan gerust wat meer zijn ook aangezien bij Nora het geschatte geboortegewicht ook een stuk lager zat dan het reële geboortegewicht.

De hamvraag is: haalt smurf de kaap van 4 kg of niet? Hoger of lager!? :)

Ik denk dat ik alleszins best vooral kleertjes maatje 56 voorzie, want de maatjes 50 zullen wat spannen...

Als afsluiter nog een buikfotootje, vandaag genomen: exact 38 weken zwanger.
Slechts 6 dagen na de vorige foto, maar ik zie toch wel alweer verschil (denk ik): grotere buik maar vooral 'puntiger'. Niet?

Gevonden!

Dit zijn ze. Nora's eerste 'botjes'.


De afbeelding bij deze posting heb ik gewoon van het net gehaald via google maar heel toevallig zijn het wel die geworden.
Ik heb ze vandaag gevonden in het (megagroot) tuincentrum Brambroek (in Ophasselt). Dankzij de tip van CVR (merci merci).

Laat de regen, modder en plassen maar komen!! ;)

Jong geleerd...

"Mamaaaa, laat mij nu eens op mijn gemak bellen naar mijn lief alstublieeeeef!"

Carnaval Ninof

Enkele sfeerbeelden tijdens de Carnavalstoet in de carnavalstad (zij het misschien ietsje minder bekend en berucht dan Aalst) Ninove.

Foto's: op de arm bij nichtje Lieselot en 'tante' Ada (rechtsboven en linksonder) en danig onder de indruk van achterneefje Sebastian/wasbeer.


Het was Nora's eerste carnaval-ervaring. Het was een beetje spannend hoe ze zou reageren op het lawaai, de drukte, de verklede mensen en de grote carnavalwagens. Maar als een echte Ninovieter (in spe) was ze compleet onder de indruk en volgens mij wordt het nog een fanatieke carnavaliste! (tot grote spijt van de papa die er niet mee opgegroeid is en het allemaal maar niks vindt, in tegenstelling tot de mama).
In het begin keek ze met heel grote ogen en een doodserieuze blik rond en was ze danig onder de indruk en tegelijkertijd gefascineerd. Na een tijdje wees ze lachend naar al die verklede mensen en vooral kindjes. En nog een beetje later zou ze bijna zelf meegestapt zijn in de stoet :)

Gaan spelen bij Wout en Ferre

Zaterdagnamiddag brachten we een bezoekje aan Wout (2,5j) en Ferre (7 maandjes). Samen spelen met Woutje ging wat moeizaam: ze wouden beiden constant toevallig met net hetzelfde speelgoed spelen. Nora protesteerde niet enkel hevig toen Woutje het waagde om iets af te nemen van haar, ze deed vastberaden hetzelfde terug (inclusief onschuldige blik). Heel anders dan een half jaartje geleden toen ze Wout rustig liet doen en niet in de tegenaanval ging.
U go, girl! :)

Ferre fascineerde en interesseerde haar enorm. Ze kraaide en lachte naar hem, wou hem constant aanraken en toen papa zei dat het boekje voor baby Ferre is, ging ze heel fier het boekje gaan afgeven aan haar kleine vriend. Alvast een goeie oefening voor binnenkort!

De speeldate moeten we alleszins heel snel herhalen want Woutje moest hartverscheurend wenen toen Nora naar huist moest... Het eerste gebroken hartje ;)

Zoektocht naar laarsjes

Omdat als we gaan wandelen Nora nu reeds aangetrokken wordt door modder en plassen.
Omdat ze ook graag eens in de zandbak wil spelen in het park van Ninove.
En omdat het er o zo schattig uitziet!

Ben ik op zoek naar leuke regenlaarsjes voor onze patat.

Maar dat is nog niet zo simpel.

In Hema hebben ze niets, in Blokker ook niet. In de schoenenwinkel Schoenenreus en in de Brantano hebben ze er wel, maar kleinste maatje is 22 en daar zwemt ze in.
In haar schoentjes heeft ze momenteel maatje 19, maar 20 zou ook wel al goed zijn. En aangezien laarsjes ook ruimer zitten dan gewone schoenen, zal maatje 21 echt wel het maximum zijn, of zelfs al te groot.

Vandaar mijn oproepje:

Waar o waar vind ik schattige én tegelijkertijd stoere - ik ben nogal kieskeurig: geen babyroze, geen winnie the pooh, wel felle kleurtjes of kewle printjes - mooie leuke kléine regenlaarsjes voor Nora? Liefst maatje 20.

Alle tips zijn welkom!

Bolle buik

37w2d (iets meer dan 2 weken later dan de vorige buikfotootjes op de blog)









































Nog 20 dagen!
Of minder, of meer...

Ik gok op meer. Volgens mijn oma wordt het 6 maart. En bij Nora (en ook bij andere (achter)kleinkinderen trouwens) had ze het bij het juiste eind. Zou ze het opnieuw juist voorspeld hebben?

De voorbereidingen beginnen stilaan ook aan een einde te komen: de doopsuiker is af, het kaartje finaal gekozen en ontworpen, het bedje staat klaar in onze slaapkamer (moet wel nog opgemaakt worden), de geboortelijst is samengesteld. Alleen de maxi-cosi moet nog van de zolder gehaald worden (wat heb ik dat onding absoluut niét gemist!) en het park moet opnieuw aangekleed en verhoogd worden voor een kleine baby en niet meer voor een wild peutertje.
Tot voor kort wou Nora nog af en toe rustig in haar park spelen, maar alsof ze weet dat het park binnenkort dienst moet doen voor haar broertje of zusje, is ze er de laatste tijd veel minder geïnteresseerd in.
Ah, en dit weekend moét ik mijn valies eindelijk eens maken! Ik mag er niet aan denken dat het in gang schiet en mijn valies niet klaarstaat: een heus flipmoment!

Voor de rest strompelen we voort. Alles, maar dan ook alles, gaat veel moeizamer, trager en vaak pijnlijker. Die verdomde bekkeninstabiliteit speelt me soms wel parten.
Deze week was een heel rustige werkweek met twee dagjes heerlijk verlof, maar de volgende twee (laatste) weken zullen nog vrij druk worden. Ben eens benieuwd hoe we die weken nog gaan doorstaan. Al zuchtend en puffend :)

Maar ik kan wel al aftellen en uitkijken naar een weekje rust, zowel fysiek als mentaal, "before hell breaks lose" ;)
In die laatste week voor de uitgerekende datum ga ik Nora namelijk elke dag 'uitbesteden' en niet thuis houden bij mij. Het zou echt te belastend zijn (heffen, bukken om samen te spelen enz.). Hoewel ik me misschien ook wel eens zou kunnen beginnen vervelen in die week...

"Vervelen", lang, heel lang geleden dat ik dat gevoel nog ervaren heb!

Zalige zondag

Gisteren was het een erg drukke dag. Ik had 's avonds enkele collega's (in totaal waren we met 13) uitgenodigd voor een house-warmingfeestje. Een drankje, een hapje (leve gourmet), een babbeltje, een rondleidinkje en vooral gezellig samenzijn.
Al bij al had ik het voorbereidingswerk toch wat onderschat en was het haasten haasten haasten om alles op tijd klaar te krijgen. Ook een beetje mijn fout: ik wil het allemaal soms een beetje té perfect hebben ;) Voor het feestje begon, had ik al behoorlijk last van mijn rug en ribben.
Gelukkig heb ik een superventje dat fantastisch geholpen heeft tijdens de voorbereiding en op de avond zelf. Maar het bleef soms een beetje moeilijk om enkel maar te genieten. Ik was me (waarschijnlijk te) vaak aan het afvragen of alles wel in orde was en of iedereen het naar wens had enz.
Maar! Het was wél erg gezellig en plezant hoor!
Nog eens merci aan al die collegaatjes ;)

Ik was tegelijkertijd ook wel blij toen ik mijn bedje zag. Ook maar pas nadat ik het over mijn hart kreeg om Jurgen de boel te laten opruimen. Ik ben namelijk zo een controlefreakje (soms!) dat ik normaalgezien pas kan gaan slapen als zo goed als alles weer mooi opgeruimd is... En meestal doe ik het dan liever zelf... :D Maar mijne schat heeft dat ook prima gedaan! ;)

Vandaag echter was zalig rustig. Eerst en vooral de ontlading van de stress en drukte van gisteren. Het was echt genieten. Genieten van mijn ventje en onze dochter. Genieten van niets te moéten doen. Genieten van een zalige lange douche zonder mij te moeten haasten. Genieten van het bezoek van den bompa. Van de pannenkoekjes (à la meter Kris) met ijs en warme chocoladesaus (à la papa). Van de korte frisse deugddoende wandeling. En genieten van het vooruitzicht van maandag en dinsdag verlof! Morgen een dagje 'tijd en rust voor mezelf' (Nora gaat bij de meter...*). En dinsdag weer een dagje met ons drietjes: papa heeft een snipperdagje genomen. Goede vooruitzichten dus!

Vandaag ook gemerkt dat onze patat volop verandert. Ze brabbelt nog meer, soms denken we nieuwe woordjes te herkennen**. Ze begrijpt ook steeds meer en meer en voert eenvoudige opdrachtjes uit. Echt super en indrukwekkend om die interactie steeds meer te zien groeien en groeien. Eten en drinken doet ze liever helemaal alleen. En ze doet dat goed! Zelfs bompa was onder de indruk. Ze speelt graag met mama en papa hun voeten/schoenen en een simpele witte handdoek is goed voor minstens een half uur speelplezier (zie foto's)!




* Ik heb eerlijk gezegd niet lang getwijfeld om Nora te 'dumpen', ook al ben ik thuis. Heb echt nood aan een beetje rust, kunnen doen 'wat ik wil', lekker relaxed. Kan ik ook eens doorwerken aan de doopsuiker en andere voorbereidingen. Die nood is er trouwens niet alleen omdat ik hoogzwanger ben. Ook niet-zwanger heb ik soms nood aan een dagje voor mezelf, al is het maar om het huishouden wat bijgewerkt te krijgen. Nochtans zijn de (schuld)gevoelens die Maaike hier mooi beschrijft me absoluut niét vreemd, integendeel. En ook ik weet zeker dat Nora zich te pletter amuseert bij meterke en/of in de creche.

** Nieuwe 'woordjes' zijn: "manee" (= maar neen), "wat" (= water, dénken we), "baba" (= baby)

Smurf

Heel cliché maar er schuilt een grote waarheid in: de laatste loodjes wegen het zwaarst. En dat geldt zeker voor de laatste weekjes van zwanger zijn. Begin deze week had ik het erg lastig: vaak harde buiken, soms pijnlijk, constant een spanningsgevoel en (vermoedelijk) mijn ribben/spieren die zwaar 'onder druk' komen te staan.
Dinsdagnamiddag had ik het zo lastig op het werk dat ik toch maar naar het gynaecologisch centrum heb gebeld en daar raadden ze me aan om een half uurtje aan de monitor te liggen...
Lang getwijfeld of ik die moeite wel zou doen (half uur rijden, last minute opvang voorzien voor Nora want alleen ernaartoe rijden zag ik al helemaal niet zitten, de papa die ook vroeger moest stoppen enz.) Uiteindelijk onder druk van ventjelief en enkele collega's toch 'gezwicht'.

Zoals ik op voorhand eigenlijk wel kon voorspellen: de monitor was perfect normaal. Slechts 2 lichte harde buiken, niet pijnlijk, perfecte harttoontjes, veel beweging (alsof we dat nog niet wisten/voelden). Natuurlijk ook wel een grote geruststelling. Onderweg in de auto gingen er verschillende rampscenario's door mijn hoofd: valies nog niet gemaakt, doopsuiker nog niet helemaal in orde, nog geen matras voor smurfs bedje enz enz. 't Was echt nog niet de moment.
Waarschijnlijk dus plots zo'n last door verschillende factoren: vermoeidheid (ik moet er echt voor zorgen dat ik 8 uur slaap of ik heb inderdaad veel meer last), druk op het werk en een ferme groeispurt van smurf én buik wat een belasting is voor spieren en ribben*.

De rest van de week ging het veel beter trouwens.

Afgelopen vrijdag hadden we afspraak bij de vroedvrouw. Ik was exact 36 weken zwanger dan. En ook daar was alles ok.
Alles zit nog potpotdicht. De vroedvrouw was oprecht verbaasd over hoe lang mijn baarmoederhals nog is - fijn - en vermeldde ook nog dat smurf nog ab-so-luut niet ingedaald is. Enerzijds goed nieuws, kans dat ik veel vroeger dan 40 weken zal bevallen is klein (hoewel nog steeds onvoorspelbaar), dus ik heb nog steeds zicht op een weekje rust bij het begin van mijn zwangerschapsverlof.
Anderzijds boezemt haar uitspraken mij weinig goede hoop in over een vlotter verloop van de bevalling vergeleken met hoe het bij Nora ging. Door het heel moeizaam verweken en openen van de baarmoederhals (ondanks spontaan gebroken vliezen en weeën), daalde Nora heel traag en moeilijk in en zag ze het pas na een infuus weeënopwekkers , na pilletjes om 't wat te stimuleren en na bijna 24u zitten om naar buiten te komen. Naar mijn mening ziet het er deze keer niet veel beter uit, alhoewel je het nooit zeker weet en alhoewel de gynaecologe blijft zeggen dat een tweede bevalling meestal echt vlotter verloopt dan een eerste.
Tja, time will tell.

Uiteraard zijn we vooral blij en gerustgesteld dat onze tweede patat het goed stelt in mama's buik. Eruitkomen doet het sowieso, dat is alleszins één zekerheid die we hebben.

* Na drie kine-sessies is de venijnige rug/bilpijn trouwens zo goed als over. De massages deden niet alleen deugd maar hadden nog resultaat ook. Hopelijk blijft het zo, anders mag ik steeds terug voor een nieuwe sessie.
De bekkeninstabiliteit daarentegen blijft echter behoorlijk pijnlijk. Draaien in bed is een echte marteling, 's nachts opstaan en naar het toilet strompelen ook. Gelukkig valt de pijn overdag wel mee, tenzij we ons weer wat 'overdaan' hebben...
Na de bevalling zal het intensieve kine worden om te zorgen dat we van die bekkeninstabiliteit vlotjes af geraken.

P.S. Inge, merci voor de osteopaat-tip. Misschien nog niet echt een goed idee nu ik nog zwanger ben, maar indien nog last na mijn zwangerschap, zeker iets om te overwegen!