Met de trein naar Oostende (deel 2)

Een (erg) uitgebreid verslagje van ons (half) dagje aan zee!

Zondagavond was alles reeds gepakt en gezakt. Ik ben nu eenmaal soms een beetje een controlefreak en zelfs voor een halve-daguitstapje naar de zee wil ik dat alles de dag tevoren al klaar staat. Meestal werk ik zelfs met lijstjes (en niet enkel om valiezen te maken) maar dat heb ik deze keer wel kunnen laten.

Maandag 27 augustus.
Om 7u15 samen met Nora wakker geworden, deze keer niet zuchtend en kreunend omdat ik graag nog net wat langer zou slapen, maar superenthousiast uit bed gesprongen (ok, dat is misschien wat overdreven). Flesje gegeven, gespeeld, gezellig samen ontbeten en om 9u Nora terug in bed gestoken voor een hopelijk deugddoend dutje zodat ze er de rest van de dag goed tegenaan kan!

Iets voor 11u arriveerde meter Kris. Zij zou de buggy en maxi-cosi (en nog wat andere spullen) meenemen met de auto en ons afzetten aan het station. We wouden de trein nemen naar Oostende en niet de auto, niet alleen voor het extra avontuur en het nieuwe eraan, maar ook uit schrik dat er onderweg file zou zijn en dan is het stressen met een ongeduldige Nora in de vroemvroem.
Om 11u werd Nora wakker (na heel zachtjes aandringen van de mama) zodat we de trein van 11u38 konden halen.

Het was enorm druk op de trein, tegen onze verwachtingen in. Maar mama en papa zijn voorzienig geweest en hebben een ticketje eersteklas gekocht. Zelfs daar was het echter zoeken naar een plaatsje.
Nora vond naar buiten kijken veel minder interessant dan verwacht. Gelukkig zat er voor ons een gezin met 2 kindjes wat voor afleiding en entertainment zorgde. Staande op het tafeltje aan ons zitje kon ze net boven de zetel uit piepen. Ze deed niets liever dan kirren, lachen, roepen, zwaaien (het pitsen in de neus en poken in de ogen probeerden we in de kiem te smoren) naar die 2 andere pagadders. Af en toe met een decibelniveau dat de ganse coupé deed omkijken :)

Om 12u15 kwamen we aan in Oostende: een wolkenloze blauwe hemel. Super. Wel een fris windje maar dat negeren we wel gewoon.

Net gearriveerd in Oostende en Nora is redelijk onder de indruk van al die mensen en bootjes.

Na wat heen en weer ge-gsm konden we uiteindelijk na wat moeite toch met onze nichtjes Annabel en Lieselot en met meter afspreken. Mama was haar handtas thuis vergeten - dat gebeurt anders zelden, echt waar - en meter Kris was zo vriendelijk om deze nog te gaan halen voor ze naar Oostende reed, maar de telefoonnummers van de nichtjes zaten natuurlijk niet in papa's gsm maar wel in die van mama....

En dit zijn ze! De zussen Annabel en Lieselot*smiiiile*

Voor we ons naar de dijk begaven, moesten de hongerige magen gespijsd worden. De zusjes raadden ons brasserie Buyl aan.
Het is er alleszins goed meegevallen! Een (kind)vriendelijke bediening (Nora's warme groentenpap werd geserveerd op een klein bordje met dessertlepel en servette) en het eten was lekker. En het was gezellig ook: lekker kletsen en (vooral) lachen en 'gibberen' met de twee (beetje zotte) meiden :p

Papa (in een niet zo flatterende pose), Lieselot en meter.

Ook Nora vond het wel plezant (en had vooral interesse in ons eten en minder in haar eigen groentenpap):

De draagdoek is trouwens multifunctioneel: hij is niet alleen nuttig als dekentje om op te zitten of als kussentje in de buggy maar ook als sjaal om Nora vast te binden in een anders niet zo veilige eetstoel!

Daarna volgde een wandeltochtje op de dijk naar het appartement van de meter van de 2 nichtjes. En wat voor een wandeltocht! :p
Constant twee tetterende, giechelende, bekvechtende, roepende meiden. Aan elke kant van me eentje. Man man man! :) Ik denk dat iedereen op de dijk ons opgemerkt heeft. But who cares, 't was plezant en ik heb even hard meegelachen :)
Alleen Jurgen hield zich (letterlijk) op een afstand en beeldde zich al een gelijkaardig toekomstbeeld in, met in de plaats van het luide-meiden-duo Lieselot en Annabel de zussen Nora en smurf (indien laatstgenoemde een meisje blijkt te zijn dus). Hij houdt zijn hart al vast, haha :)

De koffie en taart hebben erg gesmaakt bij de meter van Annabel en Lieselot. Het was ondertussen al 15u, Nora was al 4u wakker en redelijk moe. We hebben een poging ondernomen om haar daar een dutje te laten doen. Op een matras op de grond in een vreemde nieuwe slaapkamer zonder slaapdoekje, zonder muziekje, zonder slaapzak, maar mét tut. Op voorhand reeds gedoemd om te mislukken. En wat had je gedacht? Madam heeft toch wel 2 seconden neergelegen, voor de rest alleen maar geïnteresseerd in het verkennen van elk hoekje van de kamer. Maar slapen? Vergeet het maar. Ach ja, we hebben geprobeerd, niet waar?

Op naar het strand dan maar! Eindelijk!

De twee 'trezekes' waren al voorop en hadden al een stukje strand en een windzeil en wat strandstoelen bemachtigd. Het was verrassend warm geworden ondertussen en zeker uit de wind was het heet.
Nora heeft toch wel een volle 3 minuten met het nieuwe strandspeelgoed (voor slechts 1€ :p) gespeeld.


Het kasteeltjes bouwen, putjes graven en emmertjes met zand vullen zal iets voor volgend jaar zijn, denk ik. Rondkruipen, afval in mond stoppen, in de strandzakken van de nichtjes neuzen en alles eruithalen was daarentegen wél interessant. Maar toen dit meermaals werd beantwoord met een strenge 'neen' werd Nora boos. De (over)vermoeidheid zat daar ook wel voor iets tussen.

Op naar de zee dan maar!

In de hoop dat dit wel voor voldoende afleiding zou zorgen om haar rustig en ge-entertaind te houden. En dat was het wel degelijk. Ze keek rond met grote ogen en een doodserieuze blik. Heel typisch. Op zo'n moment is lachen het laatste waar ze aan denkt of moeite voor wil doen, ze is teveel onder de indruk.
Het water was minder koud dan verwacht en Nora bleef maar verder in zee stappen, golven of geen golven. Het pootjebaden werd al gauw buikjebaden. Plezant om onze pruts zo bezig te zien!


Uit het water was ze tevreden, zolang ze mocht blijven stappen aan het handje. Vanaf ze op de arm moest, was het gedaan met de leute. De vermoeidheid sloeg weer genadeloos toe en al wenende hebben we haar zo snel mogelijk afgedroogd en aangekleed. Het was al bijna 17u en ze kreeg ook al terug wat honger, dus dropten we haar in de buggy en gingen we (= mama en papa, meter Kris bleef nog wat zonnen op het strand) de dijk op. Daar had ze weer wat afleiding en was ze weer rustig (oef!). Op een trapje aan de dijk onze pruts fruitpap gegeven. En honger had ze wel degelijk! Het potje ging zonder moeite binnen. Nadien kwartiertje rondgewandeld en - wonder o wonder! - ze viel in slaap in de buggy, zelfs zonder veel protest. Papa offerde zich op om nog wat door te wandelen met Nora zodat mama terug naar de andere drie madammen kon gaan om nog wat te luieren in het zonnetje.

Het werd 18u, tijd voor de girlies om terug naar het appartement te gaan en terwijl we opruimden waren vader en dochter ook terug aan het strand. Nora vast in slaap, dachten we... Nog geen 5 minuten later werd ze, weliswaar goedgezind, wakker. Ze heeft toch wel een vol half uur geslapen in de buggy!

18u30: een meer dan moe-e Nora, Annabel en Lieselot die die avond ook naar huis moesten (met spijt in hun hart!) en hun valiezen nog moesten maken en mama en papa die nog afgesproken hadden met vrienden om in Duinbergen naar het vuurwerkfestival te kijken. En die ook eerst lekker romantisch met hun tweetjes ergens iets wouden gaan eten :)
Wijselijk besloten dus om Nora samen met meter Kris met de vroemvroem 'naar huis te sturen'...

19u: op het terras van restaurant 'Toi moi et la mer' (hoe toepasselijk) beland met uitzicht op de zee en een mooie bewolkte zonsondergang. Genoten van een heerlijke maaltijd maar vooral van de rust en elkaar (hoe romantisch :)

Oooooooh! :)

20u30: Koffietje op en hoogtijd om naar Duinbergen te gaan! Om 22u begint het vuurwerkfestival. We hebben een 'date' met Davy en Bert om samen naar het vuurwerk te kijken. En we hebben VIP-plaatsen! Bert zijn ouders hebben een appartement in Duinbergen, op ehm 20 meter van de plaats waar het vuurwerk afgestoken wordt. Wat een luxe!
Er komt echt een immense massa volk naar dit festival (zeker op de laatste dag waarop ze de winnaar van het jaar ervoor tonen). Vroeger (we gaan nu al een jaar of 5) kwamen we vroeg genoeg om een goed plaatsje te zoeken om daar dan te blijven wachten tot het effectief begint. Je moet dan ook de ganse tijd rechtstaan tussen die menigte mensen, niet zo comfortabel. Vroeger kon je trouwens makkelijker vanop het strand kijken, maar dat is nu verboden.
Maar sinds vorig jaar geen massatoestanden meer! Vanop het terras op het eerste verdiep hebben we een i-de-aal zicht op het vuurwerk. Een wijntje (of fruitsapje) binnen handbereik, warme zachte zetels en 'neerkijken' op die grote massa mensen onder ons. Hoe lekker decadent! ;)

Om 20u45 nog nét de kusttram gehaald (al lopende), een uur (!) van Oostende naar Duinbergen, om dan stipt om 22u en dus nét op tijd te arriveren bij Davy en Bert. Ik was weliswaar zwaar aan het hijgen en zuchten omdat ik ocharme een beetje moest lopen én m'n blaas stond op springen (een wc op een tram zou een leuke uitvinding zijn).

Uiteindelijk wel opnieuw genoten van een prachtig vuurwerk. Hoewel het dit jaar wat minder spectaculair en indrukwekkend was dan vorige jaren. Volgend jaar beter!

Na het vuurwerk nog wat bijgebabbeld en dan een lift gekregen naar huis (luxe again!).

Merci Bert en Davy, merci! :)

00u30 Doodmoe en nog nagenietend van een leuke dag ons bed in gedoken!

De volgende dag is Jurgen (pas) om 8u30 wakker geworden en vliegensvlug naar het werk vertrokken terwijl ik me nog eens kom omdraaien (za-lig).
Zelf rond 9u30 opgestaan, om 13u12 trein op naar Ninove en om 14u05 Nora teruggezien die breed glimlachte toen ze mij zag. Hartverwarmend :)

P.S. In het kader van een terecht negatief berichtje over 'De Lijn' op schattige Renee's oude blog (dit is trouwens haar nieuwe blog), wil ik ook eens een positieve ervaring met een tramchauffeur melden. Op weg naar de halte van de kusttram, passeerde de tram ons en moesten we lopen om hem te halen. We dachten dat we geen tijd meer hadden om buiten aan het loket een ticketje te kopen dus besloten we om op de tram een kaartje te kopen, ook al is dit 20% duurder. De chauffeur gaf ons echter de kans om toch aan het loket een ticketje te kopen en zou wachten op ons (anders zou het nogal gemeen zijn natuurlijk). Het is misschien maar een kleine geste, maar we waren toch aangenaam verrast en die lieve meneer erg dankbaar!