100%

Nog 9 dagen. Nog 9 laatste dagen dat ik volop kan genieten van onze kleine muis. Dat ik volledige dagen bij haar kan zijn, met haar kan spelen, haar kan doodknuffelen en vertederd kan zijn met bijna alles wat ze doet.
Na die 9 dagen is niet alleen mijn verlof gedaan, maar ga ik ook terug voltijds werken. En dat is geleden van juni 2006, nog voor Nora er was. Ik heb dus altijd heel veel bij Nora mogen zijn. Eerst 3,5 maanden zwangerschapsverlof, daarna halftijds werken.

Vanaf september werk ik echter terug 100%. Begrijp me niet verkeerd, ik kijk er naar uit om terug meer te werken, ik doe m'n job heel graag. En ik heb het persoonlijk ook nodig om nog een beroepsleven te hebben buiten mijn gezinsleven. Bovendien is het financieel uiteraard mooi meegenomen.

Maar ik begin nu pas te beseffen wat een grote aanpassing het ook zal zijn. Zowel voor mezelf als voor Nora.
Voor de eerste keer in Nora's prille leventje zal ik slechts 2 volledige dagen op 7 bij haar kunnen zijn. Ik ben het vaak bij haar zijn zo gewoon dat ik me moeilijk anders kan voorstellen. Ik ga haar ongetwijfeld hard missen, zeker in begin.
Ik vermoed dat het ook voor Nora aanpassen zal zijn. Hoewel ik er héél gerust in ben dat zij de andere routine sneller gewoon zal zijn dan de mama. In plaats van 1 dag, mag ze nu 3 dagen spelen bij tante Detje en tante Nikske en de andere kindjes: een heus feest! :) En de overige 2 dagen lekker verwend worden bij meterke. Wat wil een bijna-peuter nog meer? ;)

Het zijn dus 9 dagen van ten volle genieten en - het klinkt een beetje pathetisch, waarvoor mijn excuses :) - ook een beetje van 'afscheid nemen'. Niet van Nora, wel van het zo veel en zo vaak samen-zijn. Zo voel ik het alleszins wel aan.

Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel. Een beetje (veel) relativering mag wel. Ik zit in een sector waar ik heel veel verlof heb. En bovendien heb ik ook nog uitzicht op enkele maanden zwangerschapsverlof.
"Waar klaag je dan eigenlijk over?", zullen vele voltijds werkende moeders met veel minder verlof waarschijnlijk wel denken. En terecht! Ik ben gewoon verwend geweest en nu moet ik de bittere pil slikken ;)
Maar ik ben ervan overtuigd dat ik de nieuwe routine snel gewoon zal zijn en dat ik des te meer en intenser van ons patatje zal genieten.

Nog 2 maandjes mag Nora nog bij tante Detje en tante Nikske gaan, dan verhuizen we - eindelijk uitzicht op een grotere leefruimte, een grotere keuken die zich niet op een ander verdiep bevindt én, het allerbelangrijkste, een t.u.i.n! Dan gaat Nora naar een mini-creche in Heldergem. Een tweede aanpassing voor haar. Ze zal dan 13 maand zijn. Ik vrees dat deze andere omgeving, andere kindjes, andere opvoeders moeilijker wennen zal zijn voor haar, niet? Anderzijds zal ze er zich zeker en vast snel thuis voelen van zodra ze weet dat er ook daar (nog meer!) kindjes zijn.

Ach, we zien wel. Alles komt wel op zijn/haar pootjes terecht!