Het leven zoals het is... met 4

Ons twee meisjes slapen momenteel - hoewel Marie langzaam aan het wakker worden is, snel bloggen is dus de boodschap! - en mama en papa zitten in de zetel. Mama met de laptop op de schoot en papa naar tv starend. Een van de zeldzame momenten rust waar we dubbel van genieten.
Maar genieten doen we ook als onze twee patatjes wakker zijn.

Tot nu toe valt de aanpassing en de drukte heel goed mee, eerlijk gezegd. Uiteraard speelt het feit dat de papa 4 weken verlof heeft hierin ook een grote rol. Als hij terug moet gaan werken, dan zal ik waarschijnlijk pas merken hoeveel meer werk 2 kindjes zijn. Bovendien doet Marie ook nog niet veel anders dan eten en slapen.
En dat doet ze goed!

De borstvoeding verloopt vlot. Ik heb de indruk dat Marie beter doordrinkt dan Nora indertijd. Nora moest ik constant wakker houden/maken aan de borst en elke voeding leek een eeuwigheid te duren, terwijl Marie na een kwartiertje zuigen meestal al voldaan is. Marie heeft dan weer de neiging om melk terug te geven, terwijl Nora daar nooit last van gehad heeft.
Ze drinkt ongeveer om de 3 a 4 uur en tussenin slaapt ze.
Wat haar soms wel parten speelt, zijn buikkrampen. Niet na elke voeding gelukkig, maar vooral 's avonds en jammer genoeg ook vaak 's nachts. Veel meer dan tutje aanbieden of met haar rondwandelen in de slaapkamer - in buikkramphouding: buikje en gezichtje leunend op de voorarm - kunnen we niet doen. We horen het dan luid borrelen in haar buikje en als het meezit, wordt het geborrel snel gevolgd door een nog luidere stoelgang-lading in de pamper. Ongelofelijk hoeveel fors er in zo'n klein lijfke kan zitten :)

De gebroken nachten, daar moeten we (of alleszins ik) wel nog serieus aan wennen. Het gaat mij nog niet goed af. Als het enkel drinken is en opnieuw slapen, geen probleem, maar die huilbuien door buikkrampen ertussen maken het wel extra lastig. Gelukkig vangt de papa heel veel op en is hij het meestal die Marie probeert te troosten bij krampjes.
Ze heeft het wel al 3 keer gepresteerd om 5 uur (!) tussen twee voedingen te laten 's nachts, 5 uur zonder buikkrampen zelfs. Laat ons hopen dat het geen toevalstreffers waren ...
Gelukkig is Nora een vaste slaper en is ze tot nu toe nog niet wakker geworden door het gehuil van haar zusje. En het zijn ferme decibels: niet zozeer luid maar erg hoog, net een muisje.
Ik noem haar ook al vaak 'mijn kleine muis', niet alleen wegens haar schel stemmetje maar ook omdat ze een beetje een muizengezichtje heeft :D

Al van bij haar geboorte, viel het op dat ze weinig lijkt op haar grote zus kwa uiterlijk. Lichtere haartjes, blauwgrijze ogen (zoals de meeste pasgeborenen) terwijl Nora van bij de geboorte al donkerbruine ogen had, andere vorm van gezichtje, ...
Ik had trouwens nooit gedacht dat ik zo vaak en zo veel ging vergelijken, maar het is sterker dan mezelf.
Er zijn ook wel gelijkenissen: ze hebben hetzelfde mondje, dezelfde kreuntjes soms. En naarmate ze ouder wordt, zullen de gelijkenissen (en verschillen) ongetwijfeld meer en meer opvallen.

En hoe gaat het met Nora? Wel, tot nu toe verbazend goed. Ze is lief voor haar babyzusje: lachen, aaikes geven, enthousiast wijzen en kirren. De interesse duurt echter vaak niet lang en ze is even snel weer afgeleid door andere dingen. Jaloezie hebben we - nog - niet echt opgemerkt. Enkel enkele keren in het ziekenhuis maar dat zal meer te maken gehad hebben met vermoeidheid, andere omgeving en verveling.
Wel heeft ze in de periode dat ik op materniteit lag, de mama blijkbaar wel een beetje gemist. Volgens papa heeft ze nog nooit zo vaak op mama zitten roepen. Ze heeft ook een fotoboekje met foto's van ons gezinnetje en familie en blijkbaar droeg ze dit heel vaak bij haar, constant wijzend naar een foto van mama. Hartverwarmend :)
Nu ik terug thuis ben, merk ik ook wel dat ze meer hangt aan mij dan voor de bevalling. Voor de bevalling was het zelfs omgekeerd en was het een echt papakindje. Logisch ook: papa gaf altijd het flesje, het badje enz. Ik kon haar zelfs nog met moeite dragen, op de schoot houden, laat staan gaan zitten op de speelmat en gezellig spelen met haar ...

Maar ik doe dus nu mijn uiterste best om dit in te halen en als Marie slaapt, exclusief met Nora bezig te zijn en met haar te spelen. Ze is de laatste tijd veel veranderd: ze begrijpt nog meer, maakt haar al wat meer verstaanbaar - ze begint eindelijk goed het verschil te kennen tussen 'ja' en 'nee' én ook toe te passen -, ze kan zich nog meer amuseren met haar speelgoed en is vooral snel content, blij, opgewekt. Zalig!
Uiteraard wordt dit gedrag perfect afgewisseld en gecompenseerd door de hevige (maar gelukkig meestal korte) woedebuien, soms om iets, vaak om niets.
Maar het is een schatje!
En ik ben o zo trots op mijn twee meisjes, het is nauwelijks met woorden te omschrijven.

We stellen het dus goed, met ons 4tjes! Behalve heel soms 's nachts als ik toch oooo zo graag liever zalig wil voortslapen en m'n ogen nauwelijks openkrijg. Ik probeer mezelf dan wijs te maken dat slapen een overschatte basisbehoefte is. Right :) Ik slaap gewoon veel te graag.

P.S. Wat heel frappant is - en het was een collega die mij hiervoor "waarschuwde": Nora lijkt in veel opzichten plots een r e u z i n. Als ik haar draag, lijkt ze 10 keer zwaarder dan een week geleden. Als ik haar verschoon lijken haar armen, benen, voeten, romp immens groot. Als ik ze zie stappen, spelen, dansen, eten,... ze lijkt zoveel groter en ouder dan een week geleden. Enkel en alleen omdat ik nu een ander 'referentiepunt' heb, namelijk kleine Marie. Raar!

P.P.S. Merci voor al jullie gelukwensen!!