Welkom Marie!

Zondagmorgen begon rondom 7 met verwachte onverwachte weeën (je weet dat de datum al gepasseerd is, maar toch denk je "tzal vandaag toch niet zijn?").

Terwijl Tamara aan het douchen was, heb ik naar meter gebeld om op Nora te letten. Zo konden we rond kwart voor 9 vertrekken. Vaneiges moest ik eerst nog eens gaan tanken (waarschijnlijk waren we nog wel in Gent geraakt, maar ik wilde het risico op een lege tank NIET lopen!)

Gelukkig was het een zondagmorgen, en valt het dan best mee om naar Gent op te (vlieg-)rijden. Het was wel niet makkelijk om goed door te rijden en het comfortabel te houden voor mama die ferm last had...

In Sint-Lukas bleek het echter een te vroeg alarm te zijn: geen echte extra ontsluiting, enkel een beetje verweking... De monitortest toonde ook nog geen "echte weeën", het was "enkel" voor-arbeid. De vroedvrouw raadde ons dan ook aan om toch nog even terug naar huis te gaan, om een warm badje te nemen om de pijn te verzachten. Ze liet ons wel de keuze om direct binnen te blijven, maar vertelde dat we ons geen illusies moesten maken, het zou zeker nog een tijdje duren :(. Enfin, zijn we rond 12u terug zo voorzichtig mogelijk naar Aspelare gereden (en Tamara heeft onderweg nog afgezien, de weeën kwamen echt om de 2 minuten).

Badje en Buscopan waren geen echte "verzachtende omstandigheden", en na een telefoontje naar het verloskwartier hebben we iets na 4en terug de pijnlijke rit naar Gent ondernomen (net als in de film zat Tamara naast mij te puffen en de weeën weg te blazen).

Gelukkig was de pijn niet voor niets: Tamara had al 5 cm toen ze haar onderzochten! Tijd voor epidurale en dat gaf een welkome rustpauze voor mijn ferme schat.

Rond kwart voor 8 zijn we dan verhuisd naar de verloskamer, en daar is na flink persen (en dat zag er lastiger en pijnlijker uit dan bij Nora) Marie geboren!

Laat me u dan nu -tromgeroffel- officieel voorstellen:Marie!

Een flinke 51 cm, en een exacte 4kg! Ze zat nog van kop tot teen onder het huidsmeer, dus ze had nog niet echt gepland om haar nestje te verlaten. Dat liet ze ons netjes weten met een stem als een klok :).

Dicht tegen de trotse mama waren haar zorgen gelukkig snel vergeten :)

En nu allemaal samen: Ooooooooooooooh !
Zoals je kan zien, is alles ook in orde met mama, naar eigen zeggen heeft ze niet meer last dan bij Nora, en is ze vooral (nog) niet zo moe als toen (je herinnert je misschien de 22 uur arbeid die ze toen moest doen, tegenover de schamele 12 nu ).

Enfin, genoeg te doen, misschien tot binnenkort!

Papa Jurgen

PS: hebben wij nu een mutsje verdiend? :D