Al een tijdje vind ik dat Nora in haar brabbelen/praten een beetje 'vastzit'. En nu ik gelezen heb hoeveel woordjes Reneetje al kan zeggen (ook al is Renee een maand ouder), ben ik er helemaal van overtuigd dat ons madam iets later dan gemiddeld de behoefte voelt om zich verstaanbaar te maken via woordjes. Denk ik.
Ze zegt wel al enkele woordjes: "oes" (poes), "ish" (jas), "tut", "oot" (hoort), "ditj" (met wijsgebaar), "dada", "nee" en "ja" (maar niet altijd/zelden echt bewust), "mama" en "papa" (maar zelfs dit haalt ze vaak dooreen en om het haar makkelijk te maken zegt ze dan maar "mapa").
Ze heeft een tijdje "intj" (kindje) gezegd maar om de een of andere reden zegt ze nu "bab" (van baby??) tegen kindjes.
Opdrachtjes en zinnetjes begrijpen daarentegen, kan ze heel goed. We verschieten er zelfs vaak van hoeveel ze begrijpt en kan uitvoeren.
Wat ze echter nog niet doet, is hetgeen ze wil (of niet wil) vertalen in woordjes. Ze blijft steken in gebarentaal. Ze begrijpt de woordjes die we haar willen aanleren heel goed, maar ze heeft blijkbaar nog niet de behoefte om ze ook effectief zelf te gebruiken om zich verstaanbaar te maken.
We proberen haar zoveel mogelijk te stimuleren om wat af te stappen van haar lichaamstaal door alles heel erg na-druk-ke-lijk te herhalen en te zeggen en door alles in het oneindige te benoemen. Als ze aan tafel bvb nog een stukje brood wil en ze fanatiek zit te wijzen naar het brood, vragen we "wil je nog een stukje brood? Ja? Ja?" in de hoop dat ze "ja" terugzegt. Maar als enige reactie krijgen we een (weliswaar superschattige) brede lach en als we te lang blijven volhouden verandert die lach in lichtjes geïrriteerd worden en driftiger wijzen. Maar "ja" zeggen, ho maar! Dat had je gedacht :) Tenzij we vragen of ze een boterham met choco wil, dan kent ze plots wel heel goed het woordje "ja"...
Het meest frustrerende is dat ze soms iets wil (of niet wil), maar we absoluut geen idee hebben wat ze precies bedoelt. Dan wordt ze kwader en kwader en dan reageert ze zeker niet meer met "ja" of "nee" als we proberen te achterhalen wat er scheelt. Heel frustrerend.
Het is niet dat ik me zorgen maak of denk dat ze abnormaal ontwikkelt hierin. Ik weet dat dit enorm kan verschillen van kind tot kind en ik ben ervan overtuigd dat ze (plots) wel de klik zal maken om haar via woordjes die ze nu al begrijpt, uit te drukken. Misschien is ze een beetje perfectionistisch en wacht ze liever met praten tot ze er zich zeker genoeg over voelt ... of ze is gewoon liever lui dan moe. Als ze er maar niet té lang meer mee wacht, verdorie! ;)
Het viel de papa wel op dat ze sinds vandaag soms toch schuchtere pogingen doet om woorden na te zeggen, steeds gepaard gaande met een vragende onzekere blik. Wordt vervolgd!
dinsdag 19 februari 2008
"Zeg het dan toch!"
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Oeioei, hopelijk komen je "zorgen" niet door ons blogje over de woorden? :/
Wat bij ons was: Renee is een week of drie écht stout geweest, enorm tegendraads, vies, ambetant, gefrustreerd, ... in de crèche zeiden ze "ze zit in een sprongetje" en effectief nu twee weken later "spreekt" ze plots veel meer woorden uit, ze wil ook alles herhalen (moeilijkere woorden bijvoorbeeld zoals tandpasta komt er dan uit als "aptata")en is enorm bezig met taal in 't algemeen, ze "leest" boekjes luidop, "zingt" mee met de radio, brabbelt de gansen dag door, dus volgens mij verloopt het echt in fasen hoor, wie weet heeft Nora zich nu efkes geconcentreerd op wat motorische vaardigheden en is daardoor haar taal wat gestagneerd? Ze zal wel een babbelkontje worden, ze heeft toch een goed voorbeeld hé? ;)
(P.S.: Anders eens wat opzoeken over SMOG en zo wat extra stimuleren moest je je echt zorgen maken?)
moeders blijven moeders... als we maar kunnen piekeren denk ik dan...
taalbegrip komt voor productie dus dat zit al helemaal goed... de productie zal wel komen denk ik stiekem...
maar t'is verdomd zo frustrerend he als je mekaar maar niet snapt
;-)
Hey, ik heb toevallig wel snelle praters, maar het is dus zeker niet abnormaal dat Nora de boot nog even afhoudt. Jona's neefje begon maar te praten rond 20 maand, maar zijn woordjes waren dan wel meteen heel mooi uitgesproken terwijl uitspraak nu bij Jona nog altijd een 'probleem' is. ('ja' zei Jona trouwens pas na zijn 2de verjaardag terwijl Luca dat nu al zegt--zie je maar hoeveel verschil daar op zit)
Maar zoals Isabel zegt kan je wel Smog-gebaren of babygebaren aanleren. Luca kent er ook al een tiental en dat neemt toch al een deel van de frustratie weg.
Een reactie posten