Smurf

Heel cliché maar er schuilt een grote waarheid in: de laatste loodjes wegen het zwaarst. En dat geldt zeker voor de laatste weekjes van zwanger zijn. Begin deze week had ik het erg lastig: vaak harde buiken, soms pijnlijk, constant een spanningsgevoel en (vermoedelijk) mijn ribben/spieren die zwaar 'onder druk' komen te staan.
Dinsdagnamiddag had ik het zo lastig op het werk dat ik toch maar naar het gynaecologisch centrum heb gebeld en daar raadden ze me aan om een half uurtje aan de monitor te liggen...
Lang getwijfeld of ik die moeite wel zou doen (half uur rijden, last minute opvang voorzien voor Nora want alleen ernaartoe rijden zag ik al helemaal niet zitten, de papa die ook vroeger moest stoppen enz.) Uiteindelijk onder druk van ventjelief en enkele collega's toch 'gezwicht'.

Zoals ik op voorhand eigenlijk wel kon voorspellen: de monitor was perfect normaal. Slechts 2 lichte harde buiken, niet pijnlijk, perfecte harttoontjes, veel beweging (alsof we dat nog niet wisten/voelden). Natuurlijk ook wel een grote geruststelling. Onderweg in de auto gingen er verschillende rampscenario's door mijn hoofd: valies nog niet gemaakt, doopsuiker nog niet helemaal in orde, nog geen matras voor smurfs bedje enz enz. 't Was echt nog niet de moment.
Waarschijnlijk dus plots zo'n last door verschillende factoren: vermoeidheid (ik moet er echt voor zorgen dat ik 8 uur slaap of ik heb inderdaad veel meer last), druk op het werk en een ferme groeispurt van smurf én buik wat een belasting is voor spieren en ribben*.

De rest van de week ging het veel beter trouwens.

Afgelopen vrijdag hadden we afspraak bij de vroedvrouw. Ik was exact 36 weken zwanger dan. En ook daar was alles ok.
Alles zit nog potpotdicht. De vroedvrouw was oprecht verbaasd over hoe lang mijn baarmoederhals nog is - fijn - en vermeldde ook nog dat smurf nog ab-so-luut niet ingedaald is. Enerzijds goed nieuws, kans dat ik veel vroeger dan 40 weken zal bevallen is klein (hoewel nog steeds onvoorspelbaar), dus ik heb nog steeds zicht op een weekje rust bij het begin van mijn zwangerschapsverlof.
Anderzijds boezemt haar uitspraken mij weinig goede hoop in over een vlotter verloop van de bevalling vergeleken met hoe het bij Nora ging. Door het heel moeizaam verweken en openen van de baarmoederhals (ondanks spontaan gebroken vliezen en weeën), daalde Nora heel traag en moeilijk in en zag ze het pas na een infuus weeënopwekkers , na pilletjes om 't wat te stimuleren en na bijna 24u zitten om naar buiten te komen. Naar mijn mening ziet het er deze keer niet veel beter uit, alhoewel je het nooit zeker weet en alhoewel de gynaecologe blijft zeggen dat een tweede bevalling meestal echt vlotter verloopt dan een eerste.
Tja, time will tell.

Uiteraard zijn we vooral blij en gerustgesteld dat onze tweede patat het goed stelt in mama's buik. Eruitkomen doet het sowieso, dat is alleszins één zekerheid die we hebben.

* Na drie kine-sessies is de venijnige rug/bilpijn trouwens zo goed als over. De massages deden niet alleen deugd maar hadden nog resultaat ook. Hopelijk blijft het zo, anders mag ik steeds terug voor een nieuwe sessie.
De bekkeninstabiliteit daarentegen blijft echter behoorlijk pijnlijk. Draaien in bed is een echte marteling, 's nachts opstaan en naar het toilet strompelen ook. Gelukkig valt de pijn overdag wel mee, tenzij we ons weer wat 'overdaan' hebben...
Na de bevalling zal het intensieve kine worden om te zorgen dat we van die bekkeninstabiliteit vlotjes af geraken.

P.S. Inge, merci voor de osteopaat-tip. Misschien nog niet echt een goed idee nu ik nog zwanger ben, maar indien nog last na mijn zwangerschap, zeker iets om te overwegen!